gestopt met therapie

Een drietal weken terug heb ik besloten om te stoppen met naar de psycholoog te gaan. Ik voelde dat het mij niet meer verder hielp. De redenen waarom ik ermee gestopt ben, doen er voor dit schrijven niet toe. Sommige van mijn naasten weten het, en dat is voor mij voldoende.

In het begin heb ik er deugd aan gehad, om mijn hart te luchten aan een neutrale persoon. Ik weet niet of het door mijn autisme komt, maar voordat ik soms doorheb dat iets niet meer helpt, dat ik vastloop in de therapie, dat het mij meer kwaad dan goed doet, kan het eeuwig lang duren. Maar als ik doorheb dat iets niet meer bevorderlijk is voor mij, dan hak ik onmiddellijk de knoop door. Het heeft geen zin om nog langer door te gaan, te wachten, te proberen.

Voortdurend alles analyseren, veel praten over mijn dwanggedachten, manieren vinden om tegen de dwang in te gaan opdat ik mij wat plezier kan gunnen, is erg vermoeiend. Die dwanggedachten zijn er al zo lang, en er veel mee bezig zijn, zorgde ervoor dat ze nog sterker werden. Ik ben tot het inzicht gekomen dat continu mezelf in vraag stellen, steeds weer vechten tegen de negatieve gedachten, niet helpend is.

Ik heb ook vrede genomen dat sommige van mijn familieleden niet van mijn diagnose autisme afweten. Het is wat het is. Misschien is het ook beter zo, ze zien me graag, aanvaarden mij zoals ik ben. Er hoeft hiervoor dus niet speciaal het woord “autisme” uitgesproken te worden.

Ik probeer dus nu om van dag tot dag te leven, mijn denken niet meer te kwellen door voortdurend met de dwangen bezig te zijn, door gewoon te aanvaarden dat die gedachten er zijn, net zoals de angsten, de pijnen, de uitputting… Ertegen willen vechten, medicatie proberen, in opname gaan, zullen mij niet helpen. Dat kan ik met zekerheid zeggen, want heb dit allemaal al in het verleden geprobeerd, en zonder enige resultaat, integendeel alleen met maar meer klachten.

Ik voel me hierdoor ietsje rustiger. Waardoor ik een klein beetje meer ruimte heb om andere dingen te doen, zoals gaan zwemmen, piano spelen op de “oude” keyboard die stof stond te nemen bij mijn zus.

Momenteel is het gedaan met therapieën te volgen, ben het beu van steeds naar de ene of andere dokter te moeten gaan. Nog even doorbijten. Volgende week een afspraak bij een homeopaat om de resultaten van de bloed en urine analyse te bespreken (bij onze eerste ontmoeting, vond ik hem al “speciaal”, en niet volledig op mijn gemak, hij sprak al over ijzer transfusies te doen op zijn kabinet. Nee, dat ga ik niet doen). En de week erop afspraak bij de adviserende geneesheer van de mutualiteit, voordat zij akkoord geeft voor een borstreductie. Ik doe dit niet uit ijdelheid, het is uit medische noodzaak. Ik hoop dat dit wat verlichting zal geven aan mijn schouders en nek, en ik ook zo minder last van hoofdpijn en migraine zal hebben.

Mijn problemen zullen hierdoor niet op magische wijze verdwijnen. Ik tracht alleen mij wat meer rust en plezier toe te laten. En ik moet vertrouwen hebben dat alles goed gaat met mijn ouders als ze het zeggen, en mij niet meer altijd afvragen dat ik beter bij hen ben om hen te helpen. Ik heb veel te weinig voor mezelf geleefd, en ik tracht om mij dit nu toe te laten.