onbegrip en/of de angst ervoor leidt tot gevoelens van eenzaamheid

Ik heb in het verleden te maken gehad met onbegrip, en ik denk dat ik er nog vaak mee te maken zal hebben. Er zijn uitspraken gemaakt die onjuist waren, dingen verteld die kwetsend waren en nog steeds pijn doen als ik er aan terug denk. Ik wil graag een paar van die woorden/zinnen citeren waardoor ik me onbegrepen heb gevoeld :
- Tijdens een vakantie, was toen in het middelbaar, ben ik samen met een meisje uit mijn klas naar een taalcursus in Spanje gegaan. Ze vertelde dat ik een grote verleidster was. Hoe ze daaraan komt is mij nog altijd een groot vraagteken. Het heeft me wel gekwetst toen ik het erna via via te weten ben gekomen. Ik voelde me niet begrepen, waardoor ik me nog eenzamer voelde dan wat ik al was.
- Een therapeut heeft mij ooit gezegd dat ze er begrip voor zou hebben als ik zelfmoord zou plegen, maar wel nadat ik eerst alles geprobeerd had om beter te worden.
- Een psychiater heeft de spot met mij gedreven toen ik hem verteld heb van een nevenwerking van een medicatie. Diezelfde psychiater vond het niet nodig dat ik met een psycholoog sprak nadat ik weggelopen ben geweest, en zelfmoord heb willen plegen. Hij zei : “waarom zou je met een psycholoog gaan praten, je hebt mij toch.”
- Een andere hulpverlener heeft mij ooit gevraagd of ik ooit aan euthanasie heb gedacht. En dit terwijl ik altijd vermeld heb dat uit het leven stappen geen optie is, omdat ik te veel van mij familie hou, en hen nooit met gevoelens van intens verdriet, gemis wil achterlaten.

Ik heb nooit begrepen hoe het kan dat hulpverleners zulke uitspraken kunnen doen. Die zijn er toch om je te helpen, en niet verder de diepte in te brengen. Waarom kunnen ze niet gewoon toegeven dat ze je niet verder kunnen helpen? En ja, ik had kunnen reageren of kunnen vragen waarom ze dit zeggen. Maar hun zeggen hebben mij zo geschokt dat ik geen woord meer kon uitbrengen. En voor mij was toen de kop eraf, wou die persoon niet meer zien. Iemand die mij niet begrijpt, vooral komende van een hulpverlener en als je er al lange tijd naartoe gaat, ik wil erna niets meer mee te maken hebben. 

Een andere reden die kan leiden tot gevoelens van eenzaamheid, is de angst om iets te vertellen waar je trots op bent. Ik ben bang dat mensen mij zullen uitlachen, niet gaan begrijpen waarom ik er fier op ben. Hier ook een paar recente voorbeelden :
- Een tweetal maanden terug heb ik de dag zelf mijn afspraak bij de tandarts moeten afzeggen, ik had een hevige aanval van migraine. En andere afspraken moeten verplaatsen. Ik ben niet in paniek geraakt, zoals normaal gebeurt als ik moet overgeven. Heb het zelf opgelost. Het klinkt belachelijk voor anderen, maar voor mij is dit een grote stap voorwaarts. Ik ben altijd heel angstig als ik misselijk ben en moet overgeven, en bel dan mijn ouders op, die mij dan komen ophalen. Deze keer dus niet.
- Ik ben in mijn ééntje naar een bekende winkel gegaan zodat ik mijn spullen beter kon opbergen, en het wat overzichtelijker werd in mijn kleerkast. Ik haat die winkel omdat het er altijd druk is, er veel prikkels zijn. Ik heb het toch maar gedaan.
- Ik zag op mijn rekening dat er een bedrag afgegaan is die niet kon kloppen. Ik heb dus de bank opgebeld en erna de dienst waarbij ik een abonnement heb. Ze gaan het geld terug storten. Ik ben hier weer niet in paniek geraakt en heb adequaat gereageerd.

Veel mensen zouden kunnen denken: daar is toch niets om over uit te breiden, het is toch normaal dat je zulke dingen alleen kunt doen als je 51 jaar oud bent. Voor mij niet, het vergt enorm veel moed en ik ben erna uitgeput. Ik durf dus hier niet over op te scheppen, ook al ben ik erg trots op mezelf. Want hier weer zou ik te maken kunnen hebben met onbegrip, en dus zal ik me opnieuw eenzaam voelen. Voor mij voelt dit als een grote overwinning, net als een student die geslaagd zou zijn voor zijn examens, of iemand die een premie krijgt op zijn werk. Maar hoe kun je dit uitleggen aan “de maatschappij” die je hiervoor uitlacht, en het maar normaal vind. Ik kan zulke dingen niet delen als we allen samen zijn met de familie, want sommigen begrijpen me (nog) niet volledig. Wie weet komt misschien ooit de dag dat ik me hier niet meer voor hoef te schamen en gewoon luidop kan roepen “het is me gelukt om te telefoneren, zonder te veel angst.”