mezelf niet kunnen vergeven

Ik worstel al jaren met schuldgevoelens. Het is zo dat tijdens mijn opnames in de psychiatrie, ik op een gegeven moment kwade berichten verstuurd heb aan familie, en aan vroegere contacten/vrienden. Ik kan het mezelf nog steeds niet vergeven, hoewel het al iets van 20 jaar geleden is.
Ik verstuurde dreigementen in de stijl van "ik ben de duivel, en ik zal jullie allemaal iets aandoen." "het is jullie schuld dat ik me zo voel."
Op dat moment slikte ik veel medicatie, zeiden de psychiaters en anderen dat ik afstand moest nemen van mijn familie, dat ik volwassen was, en oud genoeg om zelf te beslissen. Ze waren ervan overtuigd dat ik in groot conflict was met mijn familie. Niemand wilde horen van autisme, ze kenden het niet, en zagen niet in dat ik op 25 jaar oud in een late puberteitscrisis zat (bij autisme spreekt Martine Delfos over een spectrum aan ontwikkelingsleeftijden bij één en dezelfde persoon).
Door mijn naïviteit geloofde ik de psychiater, en begon ik haatgevoelens te ontwikkelen tegenover mijn naasten. Waardoor ik hen kwade berichten verstuurde.

Mijn familieleden hebben altijd gezegd dat ze wisten dat ik op dat moment mezelf niet was, dat ik dit deed onder invloed van medicatie en de woorden van de diverse hulpverleners. Ze hebben het mij al lang vergeven.

Maar ik? Ik kan het mezelf niet vergeven. Ik neem het mij kwalijk dat ik hen zoveel pijn gedaan heb, dat ik hen niet meer vertrouwde, dat ik zulke gedachten van haat en verwoesting naar hen toe kon hebben. Het zijn zulke lieve mensen, die mij zoveel gegeven hebben, en nog altijd geven. Ik zou niet weten waar ik zonder hen zou staan, wat ik zonder hen zou doen. Het is voor hen dat ik verder blijf vechten, dat ik niet opgeef.
Ik ben nu steeds op mijn hoede en bang van weer iets verkeerd te doen, iets verkeerd te zeggen, waardoor ik hen pijn en verdriet zou aandoen.
Ik werk eraan om mezelf te proberen te vergeven, maar vind het zo verdomd moeilijk! Ik ben extra streng naar mezelf toe om alles te doen om hen steeds altijd te helpen. Ik voel mij verplicht om dit te doen, ergens in mijn hoofd als soort straf voor wat ik hen toen aangedaan heb. Hoewel zij mij zeggen dat ik genoeg doe, dat ik geen schuld tref.

Ik heb getwijfeld om deze blog te schrijven. Uit vrees om oude wonden open te trekken bij familieleden. Maar misschien zijn er anderen die ook met zulke gevoelens worstelen, en ik hen met dit schrijven een klein beetje kan helpen?