gedichten geschreven op het einde van mijn laatste opname

Deze gedichten heb ik geschreven op het einde van mijn laatste opname. Ik had eindelijk de knoop kunnen doorhakken, en ik besefte dat in een psychiatrische instelling verblijven me geen deugd deed. Integendeel het zorgde er alleen maar voor dat ik me slechter voelde. Maar toen was ik daar blind voor. Ik was ervan overtuigd dat dit het beste voor me was. 

Ik heb die gedichten geschreven tijdens de therapie poëzie. Eind maart 2005.

Het wordt tijd voor iets anders.

Te lang heeft het geduurd,

Ben de tijd uit het oog verloren.

Ik wil terug besef hebben van de tijd.

Ik weet niet meer wanneer ik voor het laatst gelachen heb,

ik weet niet meer wanneer ik nog voor het laatst gelukkig was,

ik weet niet meer wanneer ik me nog voor het laatst vrij voelde.

Ik wil terug lachen,

ik wil terug gelukkig zijn,

ik wil me terug vrij voelen.

Er is een tijd van komen;

en een tijd van gaan.

De tijd van gaan is aangebroken.

Ik heb alleen maar regen gezien,

wil nu de zon terugzien.

Ik heb alleen maar zwart gezien,

wil nu kleuren terugzien.

Ik heb alleen maar angst en verdriet gevoeld,

wil nu blijheid en opluchting voelen.

Ik heb alleen maar pijn en lijden gevoeld,

wil nu geen pijn en lijden meer voelen.

Mijn droevig gezicht zal plaats maken voor mijn glimlach,

mijn slecht gevoel zal plaats maken voor een goed gevoel,

mijn tranen van verdriet zullen plaats maken voor tranen van geluk,

mijn pessimisme zal plaats maken voor mijn optimisme.

Zes jaren van het ene naar het andere,

zes jaren waarvan de helft zelfs niet thuis.

Zes jaren in de psychiatrie,

zes jaren uit de werkelijkheid,

zes jaren verloren,

zes jaren weg van de “mooiste jaren” van mijn leven.