geen honger-, dorst-, en verzadigingsgevoel

geen zorgen te maken om eventuele overtollige kilo’s.”
Integendeel, het is niet fijn. Helemaal niet. Vooral omdat het niet alleen blijft bij moeite met honger aanvoelen. 

Ik heb dus problemen met aan te voelen wanneer ik honger heb. S’ochtends moet ik medicatie innemen op nuchtere maag. En moet dan mintens een kwartier wachten eer te ontbijten. Ik probeer die medicijnen in te nemen zodra ik wakker ben, en voordat ik gewassen en aangekleed ben. En erna onmiddellijk naar beneden te gaan om te ontbijten. Het gebeurt wel vaak dat ik dan toch begin met eerst iets anders te doen: opruimen, poetsen, op de computer, papierwerk,…
Het kan dan pas een paar uren later zijn dat ik me ineens niet goed voel: hoofdpijn, last van de maag, draaiierig,.. Ik denk dan niet meteen aan het feit dat het zou kunnen komen omdat ik honger heb. Neen, ik moet dan nadenken aan het verloop van mijn dag tot nu toe. Pas als ik dan besef dat ik nog niets gegeten heb, begrijp ik vanwaar het niet goed voelen komt.
Ik heb ook geen dorstgevoel. Zelfs als mijn keel kurkdroog is, zal ik er niet meteen aan denken dat ik moet drinken. Een tweetal weken terug zag ik op Internet wanneer je het best en zeker water moet drinken. (2 glazen bij het opstaan, 1 glas een half uur voor het eten, en 1 glas voor het slapengaan). Ik pas dit nu toe. Zelfs al drink ik niet voor het eten (omdat ik niet aanvoel dat het nu tijd is om te eten), ik heb dan minimum 3 glazen water op in die dag. En dit is meer dan vroeger. Het gebeurde in het verleden vaak dat ik maar 1 glas water of fruitsap dronk op een hele dag. Ik nam mijn medicatie in met alleen wat speeksel, of met een klein slokje water. 

Aan de andere kant, voel ik niet aan wanneer ik verzadigd ben. Als ik begin te eten, zou ik door kunnen gaan. Mijn lichaam geeft geen signaal aan dat ik genoeg op heb. Als ik mij dan niet inhoud of beredeneer, dan voel ik het erna wel. Last van een opgeblazen gevoel, maagpijn,… Maar weeral moet ik dan nadenken hoe het komt, vanwaar die lichamelijke ongemakken komen.
Vaak eet ik dan bijvoorbeeld de hele zak chips, de hele pak koekjes, snoep op. Als ik voor de TV ben, neem ik heel dikwijls iets te eten. (hier weeral zonder honger te voelen, het is een gewoonte geworden). 

Gisteren meldde ik dit aan de huisarts. Mijn mama had ergens gelezen dat een tekort aan dopamine de oorzaak kon zijn van een gebrek aan verzadigingsgevoel. Ik wilde weten of de huisarts eventueel in het bloed de neurotransmitters kon analyseren. De huisarts is hier te weinig van op de hoogte. (in het verre verleden, nog voor mijn diagnose, was ik eens bij een homeopaat geweest en in één of andere analyse werd gezien dat mijn waarde veel te laag was van één of andere neurotransmitter). De huisarts zei: “je kunt als volwassene hierover nadenken, maar hoe verliep dit dan als kind?” Tja, als kind schoof ik gewoon aan tafel en at de portie die mij gegeven werd. Ik ervaarde er in die tijd geen problemen mee. 

Elke dag moet ik er dus op letten dat ik voldoende eet en drink, zonder mij te overeten.
En dit vooral als ik alleen thuis ben, dat mijn ouders voor een paar dagen weg zijn. 

En voor de mensen die mochten denken dat het misschien een eetstoornis is: neen, dat is het niet. Ik heb geen vertekend beeld van mijn lichaam, wil mezelf niet straffen door niet te eten, ik tel geen calorieën, laat mezelf niet braken,.. Het is echt een probleem van aanvoelen. Dat het nu door een tekort van de stof dopamine komt, door een connectie in de hersenen die ik niet heb, of gewoon mijn lichaam die niet aan mijn hersenen doorgeeft dat ik honger of dorst heb, het blijft een vervelend probleem.