frustraties!!

De laatste weken voel ik me weer zo gefrustreerd. Ik wil zoveel doen, maar het lukt me niet. Mijn hoofd zit vol met leuke dingen die ik graag wil doen, maar mijn lichaam laat het niet toe. Ik heb er geen energie voor. Ik wil het dan uitschreeuwen, het doet me pijn, en maakt me depressief. Ik heb zelfs geen concentratie meer om een boek of een tijdschrift te lezen. (terwijl ik er zoveel wil lezen die interessant zijn)

Eén iets wat ik enorm graag zou willen doen is om een kind met autisme, een kind met een beperking op vrijwillige en regelmatige basis te helpen. Ik denk dat ik het goed zou doen. Ik weet wat het is om te leven met een beperking, mijn geduld tegenover anderen (bij mezelf is het iets anders. ik ben een pietje precies) is in de loop der jaren gegroeid, ondanks mijn dagelijkse angsten ga ik dingen doen. Volgens mij zou ik een heel klein beetje de leefwereld van een kind met een beperking begrijpen. Ik weet ook hoe moeilijk het is voor ouders, en zou het fijn vinden om hen een beetje ademruimte te geven, wat tijd om iets anders te doen.

Ik weet dat een dergelijk kind nood heeft aan regelmaat en structuur. En daar ligt het probleem. Ik weet nooit wat ik die dag wel of niet zal aankunnen (ik besef wel dat andere mensen dit ook hebben). Bij mij, en andere mensen met chronische pijnen, is het anders. Er zijn dagen dat we niets kunnen doen, de pijnen kunnen zo hevig zijn dat we niet uit onze bed geraken. En het kan verschillen van uur tot uur, van minuut tot minuut. Ik heb soms aanvallen van migraine. Ik moet dan afspraken afzeggen.

Ik kan dus een kind met een beperking die nood heeft aan houvast niet helpen. Want hoe zal het kind reageren als ik die dag dan niet kan komen? Heel zijn planning is in de war, hij zou een woede uitbarsting kunnen krijgen, heel angstig kunnen worden,…en de ouders zijn er misschien weeral de dupe ervan.

Ik moet deze droom dus laten voor wat het is. Wie weet zal ik het ooit misschien toch kunnen doen? Maar ik heb er grote twijfels over? Mijn chronische pijnen zullen blijven vrees ik. (heb er al jaren last van).

Ik wil ook zoveel mensen helpen, hun leed proberen wat te verzachten. Hier ook ontbreekt mij de energie. Ik probeer te doen wat ik kan: hen af en toe een berichtje versturen, een mail, een kaartje. Meer kan ik helaas momenteel niet doen. En het maakt me boos dat ik niet meer kan betekenen voor deze mensen die pijn hebben, die zoveel zorgen hebben.

Kortom: in mij zit één grote brok frustratie! Ik probeer mijn gedachten te verzetten door tv te kijken, door te gaan wandelen, door spelletjes te spelen. Soms lukt het, soms niet.