Voor mij bestaan er 2 soorten van jaloersheid. En ik geef toe dat ik mij herken in één van die 2 soorten.
De eerste vorm is die in de ergste zin van het woord. Jaloezie die mensen kwaad kan maken, die mensen kan veranderen tot ware monsters. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de man die de minnaar van zijn vrouw vermoordt. Of met veel minder zware gevolgen, maar die mij ook uitermate irriteert: mensen die tellen als zij evenveel hebben gekregen als de andere. Dat kleine kinderen dat doen met snoep bv kan ik nog min of meer begrijpen, maar dat volwassenen zo kinderachtig kunnen zijn, omdat ze denken dat de andere bevoorrecht is (dat het nou waar is of niet doet er niet toe), daar kan ik écht niet tegen. Zeker als ze dan bij wijze van spreken elkaar bijna verrot zouden slaan, zoals ik vermoed dat kan gebeuren bij het verdelen van een erfenis. Ik vraag mij af waarom mensen dit doen? Is het leven zo al niet ingewikkeld genoeg?
Voor mij is het logisch dat degene die het financieel moeilijker heeft, de persoon die het op dat moment emotioneel zwaar heeft, dat hij/zij dan de meeste (aandacht) krijgt. En gezaag/geklaag van de jaloerse persoon is ongunstig op zulke momenten.
Het tweede soort, is jaloersheid in de vorm van het jammer vinden dat je niet zo bent als de andere. Je gunt het die andere persoon, dat is niet het probleem. Het is alleen dat je wilt dat je dit ook kon doen.
Ik ben geen “Wolfie” (naam die gegeven wordt aan Mozart in de film “Amadeus), ik heb niet het tekentalent van “Van Gogh”, ik ben geen Serena Williams,….
Ik wou zo graag een artistiek talent hebben. Helaas is mij dit niet gegund. Als ik mensen zeer goed muziek hoor spelen, als ik zie hoe sommigen met zoveel precisie tekenen, sporters die een tornooi winnen,….. Ik geef toe dat ik jaloers ben op mijn vader die wel goed kan tekenen, op een “lotgenoot” die de wereld rond reist om er te praten over autisme in andere culturen, op een persoon met autisme die écht schrijverstalent heeft, en inspiratie heeft om goede blogs neer te typen,…..
Ik weet niet of het woord jaloersheid hier het juiste woord voor is. Want ik ben écht blij voor deze mensen dat ze dit kunnen doen, dat ze hier talentvol voor zijn. En ik ben ook trots op hen. Het is alleen dat ik wou dat ik ook hun talent had.
Hoe denken jullie over jaloersheid? Zijn jullie jaloers? Hoe gaan jullie om met mensen die je benijden? Wees niet bang om het te zeggen, als je het wenst. Ik zal niemand (ver)oordelen!
Reactie plaatsen
Reacties
Maar Pascale, jij hebt ook grote talenten : je kunt uitermate goed schrijven en verwoorden wat je denkt en voelt.
En een ander groot talent is dat jij probeert het mensen naar de zin te maken, zo erg dat je er zelf bijna aan onder doorgaat. Je doet meer dan de meeste anderen zouden doen. Dat is ook een talent, of een gave hoor. Dat doen echt niet veel mensen.
Verder begrijp ik jaloersheid van wie dan ook ook niet, totaal niet.
Als iemand veel geld heeft – kan mij niet boeien.
Kunnen ze iets beter dan ik, en sneller – fijn voor ze.
Ik kan het niet, maar er zijn dingen die ik wel, en anderen niet kunnen.
Ieder heeft zijn gaven en gebreken, zo is het leven.
Je bent echt een heel goed mens en een lieverd.
Wees daar maar blij om 🙂
Sonja H.
Hallo dames, ik bedoel Dina en Autimonde. Ik boek zig-zaggend over internet naar informatie. Informatie over autisme. Ik wil weten hoe het is om autistisch te zijn, om mijn moeder beter te begrijpen. Zo kwam ik op deze blog. Nu is een van mijn ongelooflijke eigenschap, ik ben zelden jaloers. en ik vond het leuk om te lezen dat autimonde 2 soorten jaloezie kent en Dina niet jaloers is. Ik heb exact dezelfde gedachten als hierboven geschreven. Ik ben blij dit te lezen want ik kwam nog niemand tegen met dezelfde uitleg. In ben bijna 50 jaar en ontdekte na al die tijd dat mijn moeder heel veel autistische trekken heeft. Ze heeft nooit een diagnose gekregen, maar ik heb het na 20 jaar zoeken gevonden. 2 Psychiaters, 5 therapeuten en 5 maanden opname in een psychiatrisch ziekenhuis heb ik er over gedaan. Zoals overal zocht ik bij mijzelf maar vond de oorzaak dus bij mijn moeder die haar hele leven zich verstopt met vele autistische trekken. Mijn vader en moeder zijn onwetend, maar heel hun leven hebben ze mij in moeilijkheden gebracht door hun problematieken op mij te “stralen”. In mijn opvoeding en kind/ouder relatie Ik ben de oorzaak van van alle moeilijkheden waar ze geen verklaring voor hebben op. Op die manier bleven zij uit de wind en moesten ze zich al die tijd niet aanpassen. Na een 50 jaar is onze ouder/kind relatie gigantisch zwaar en kapot. In de therapieën was de focus op mij gericht en onwetend van het autisme van mijn moeder. Samen met de professionals kwamen we tot allerlei conclusies dat ik enorm dissocieerde. Een ding weet ik zeker, ik heb geen autisme. MAAR… ik ben beschadigd door de opvoeding van mijn ouders en tot op vandaag zijn zij nog geen haar veranderd. Wat betekent dat zij emotioneel en sociaal zeer weinig kunnen. Dat is erg voor hun en als dochter erg voor mij. En weet je wat het allergekste is? Dat ik zelf ook zeer lang gevochten heb met emotionele en sociale vaardigheden. En dat komt omdat mijn ouders mij dit niet konden leren! Nu ben ik heel anders, maar hadden ze mij getest op mijn 25 jaar, dan kon ik wel een vals positieve autist geweest zijn! Kan u dit geloven? Ik ben zelf moeder geworden op mijn 30 jaar en heb samen met mijn kinderen zoveel geleerd van het leven. Zij zijn nu 16 en 19 jaar en ik ben heel handig geworden in emo-sociale zaken en ik ben gelukkig. Maar, ik heb jaren lang dezelfde moeilijkheden gekend die autimonde beschrijft en ik vind de gedichten van haar beleving bijzonder mooi en heel begrijpbaar. Wat een talent. Vriendelijke groeten,Sonja