help, de feestdagen komen eraan!

Al weken voel ik me minder goed, ben ik meer moe dan normaal, heb ik meer moeite om mij te concentreren, is mijn depressie heviger,… Help, het einde van het jaar breekt aan!

Alles is dan anders dan normaal. Mijn structuur geraakt erdoor in de war, en ikzelf ook.

Ik kan letterlijk ziek zijn van de stress: misselijk, overgeven, buikpijn, …

In de winkels overdonderen de prikkels me meer dan gewoonlijk: de vele lichtjes, de muziek, andere geuren, meer volk. Nochtans zal ik er heen moeten gaan. Voor de kinderen (3 bij mijn zus en 3 bij mijn broer) geven we cadeaus met Kerstmis. Ik stress al een tijdje omdat ik totaal niet weet wat voor hen te kopen, ik wil iets origineels vinden, iets dat past bij hun karakter. Ik wil het goed doen, om hun brede glimlach te zien als ze het pakje opendoen. Het doet me deugd, en bezorgt me vreugde als ik hen blij kan maken. (één van de weinige zaken die me plezier doet is als ik een glimlach kan toveren op een gezicht). En online kopen vertrouw ik niet, want kan het product niet zien, en weet niet of het op tijd zal aankomen.

Terwijl ik dit aan het typen ben, klopt mijn hart vele malen sneller. Ik zie me al staan in die winkels, verdwaald tussen al die keuzes, uren twijfelen, en dan niets kopen omdat ik zo bang ben verkeerd te kiezen.

Naast het winkelen, moet het huis versierd worden, en in orde gebracht. Een groot deel blijft slapen. Gaan ze ruzie maken voor wie waar slaapt? Hoe lang zullen ze blijven?

Ik ben angstig om mijn stress over te brengen op mijn ouders, en mij nerveus te maken op hen, en tegen hen te roepen. Ik wil dit niet, want het is niet hun schuld dat ik mij zo voel. Het is niemands schuld. Ik probeer mij in te houden, maar soms loopt de emmer over. En jammer genoeg krijgen mijn ouders dan de volle laag.

Op de avond voor Kerstmis komt iedereen dan af om te feesten. Zoals altijd heb ik dan een masker op. Iedereen denkt dat ik mij goed voel, terwijl ik vanbinnen in mij sterf van de zenuwen. Doordat ik (bijna) altijd een glimlach op mijn gezicht heb, is het niet zichtbaar hoe ik me voel (zelfs als ik ziek ben, ziet men het amper).

En wat ik zal aantrekken? Ik wil iets aandoen waarin ik mij comfortabel voel, ik hou niet van een kleedje of een rok aan te trekken. (ik weet dan ook niet hoe ik moet staan of zitten). Ik weet dat het beter is dat ik me wat vrouwelijker aankleed, dat ik er dan “mooier” uitzie. Maar zo ben ik niet. Ik moet mij al zoveel inspannen om sociaal over te komen, om op te letten op mijn bewegingen, op te letten dat ik mensen aankijk als ik tegen hen praat, nadenken over wat of wel niet te zeggen,… Laat mij dan aub mij aankleden zoals ik het wil, en geef geen kritiek op mijn kledij.

Alles is zo al moeilijk genoeg op zulke momenten van samenzijn voor mij.

Ik hou enorm veel van mijn familie, en ben altijd klaar om hen te helpen. Het (gezellig) samen zijn zal altijd een moeilijk moment blijven voor mij. Het ligt niet aan mijn familie, zij doen niets verkeerd. Ik ben gewoon anders dan de “normale” mensen, en sociaal zijn vergt enorm veel energie van mij, waardoor ik dagen tot weken erna nog uitgeput van kan zijn. Helaas zien ze niet hoe ik erna erg moe en depressief in bed lig.

Ik verlang zo naar januari, dat alles achter de rug is!!!!