moeite met dingen vragen

Waarom vind ik het moeilijk om dingen te vragen? Waarom lukt het mij niet om écht te zeggen wat ik wil, of hoe ik me voel? Is het uit angst verstoten te worden? Omdat ik moeite heb met mijn gevoelens uit te drukken?

Als men mij de vraag stelt hoe ik me voel, dan zeg ik “goed”. Het is een standaard antwoord, heb ik geleerd. Want veel mensen zijn niet geïnteresseerd in hoe je je echt voelt. Het is een beleefdheidsvraag, naar het antwoord wordt toch amper geluisterd. En mocht je zeggen dat je je niet goed voelt, dan weten de mensen niet wat te zeggen, gaan ze weg van jou. Ofwel zeggen ze dat zij dit ook hebben, zich ook zo voelen, en dat ik maar dit of dat moet doen. (zonder te weten dat ik al heel wat geprobeerd heb, en het mij niet helpt). De meesten houden er niet van dat anderen klagen, maar meestal klagen ze zelf. Trouwens, in het verleden, heeft iemand mij eens gezegd dat ik moest stoppen met klagen, omdat ik zo de mensen afschrik en ze van me wegjaag. Ik had nochtans niet de indruk dat ik veel aan het zagen was.

Toen ik jonger was, zat ik in een activiteitengroep. Als er feestjes waren, en ik met een zogezegde vriendin aan het praten was, en als zij een jongen zag langskomen, dan liet ze me achter midden in een gesprek. Dat is mij vaak gebeurd, dat als ik iets zeg, de personen niet luisteren. Dus nu zwijg ik meestal, en zeg ik niets. Want het is te pijnlijk om genegeerd te worden.

Zelfs mensen die dicht bij me staan, waarvan ik weet dat ik ze kan vertrouwen, zelfs aan die personen antwoord ik dat het goed gaat, ook als het niet zo is. Ik wil ze niet belasten met mijn zorgen, mijn problemen, omdat zij er zelf al hebben, ze het zelf al enorm druk hebben. Ik weet dat het stom is van mij, omdat ik zo niet mijn ware aard laat zien. Ik probeer om het anders te doen, helaas is het zo al een overlevingsmechanisme geworden (misschien ook om mij te beschermen van lastige vragen, bang om te beginnen te huilen?).

Als men mij vraagt wat ik graag wil hebben voor bv mijn verjaardag, dan zeg ik niets. Hoewel ik meestal wel een idee heb van wat ik graag wil hebben. Ik durf er niet om te vragen. Ik vind dat ik het niet verdien. Dat ik al zoveel heb, dat het niet iets is dat levensnoodzakelijk is.

En dan knaagt het aan mij. Vraag ik het of niet. “Nee, het is te duur, het is maar een gadget. Ja, je mag het zeggen want ze hebben de vraag gesteld.” Deze tweestrijd woedt maar door in mijn geest. En daarna is het te laat, het zijn vijgen na Pasen. Ik ben bang voor de reacties van anderen, dat ze zeggen dat ik dit toch niet nodig heb, dat het dom is om daar geld aan te geven.

Zou het kunnen komen door mijn gevoel van minderwaardigheid, door de pesterijen uit mijn schooltijd dat ik zoveel moeite heb met uit te drukken wat ik graag wil? Of omdat ik meer aan anderen wil geven dan aan mezelf? Wat denken jullie?

Zijn er mensen die dit herkennen?