verbouwingen

Ik heb lang getwijfeld of ik hierover een blog aan zou wijden of niet. Besloten om het toch te doen, want wie weet kan ik anderen hiermee helpen. Het gaat over verbouwingen.

Het is altijd de bedoeling geweest dat ik ooit terug alleen zou gaan wonen. Een drietal jaren terug, heb ik een appartement gekocht. De omgeving, de grootte, de lichtinval, het was perfect. Er moesten wel verbouwingen gebeuren. De badkamer en keuken waren aan vernieuwing toe, de elektriciteit moest aangepast worden aan de nieuwe normen, opnieuw geverfd worden, en nog andere zaken.

Geen probleem om een aannemer te vinden. Het zou degene zijn die we al kenden van een verbouwing van een andere appartement van een familielid.

Nu is het niet niks om een aannemer te vinden. En plannen te maken. De uitvoering van de werken is iets totaal anders. Let op : ik wil niemand in een kwaad daglicht zetten. (Dat is trouwens nooit mijn bedoeling in mijn blogposts).

De verbouwingen zijn nu al een hele tijd aan de gang, en het blijft maar duren en duren, en duren. Hoeveel keren heb ik al mijn verwachtingen van dat ik tegen die datum erin zou kunnen gaan wonen niet aangepast. Ik kan het niet meer tellen. Het is telkens een teleurstelling, elke keer opnieuw is er voor de ene of de andere reden een vertraging, of worden de werken stilgezet. Om er heel erg moedeloos van te worden, wat ik dus ook ben.

De aannemer heeft beloofd dat het af zou zijn eind van dit jaar, maar vrees er heel erg voor. Vooral dat we met de familie in december mijn broer in Bangkok een bezoek gaan brengen. We vieren er samen de feestdagen. Dus, dan niks nieuws gepland begin december, want het zal dan al een chaos zijn in mijn hoofd met de angsten en de voorbereidingen om naar zo een ver land te reizen.

Ik ga niet het hele random aan problemen uitleggen, want wil niemands privacy schenden!

Ik woon nog niet in mijn appartement, en ben al degene die “zogezegd” voor alle miserie zorgt. Ik kan begrijpen dat de buren het lawaai beu zijn. Maar uitgescholden worden (gelukkig gebeurt dit maar sporadisch, via mail of telefoon of beiden als er weer eens een probleem opduikt, omdat er iets kapot gemaakt werd), dat vind ik niet kunnen. Ik begrijp dat er een ongeluk kan gebeuren door de werklui, maar je moet toch enige vorm van beleefdheid bewaren. Het is niet mijn schuld dat er iets gebroken werd, ik kan toch moeilijk steeds de verbouwingen controleren. Het is trouwens niet mogelijk, want momenteel woon ik er 100 km vandaan.

Ik wil deze post graag eindigen met een aantal tips van hoe aannemers het best omgaan met een persoon met autisme :

– doe geen beloftes die je niet na kunt komen

– wees duidelijk en precies

– schrijf in een mail neer wat er besproken werd tijdens een werfvergadering, want ik heb moeite om mondelinge dingen te onthouden

– zeg liever dat je niet weet wanneer het af zal zijn, wanneer ze aan de badkamer zullen beginnen, dan een datum te geven die niet zal kloppen

– bij werfvergaderingen : hou het bij de verbouwingen, ga niet beginnen over andere dingen uit te wijden

– als je te laat zult zijn voor de geplande vergadering, stuur een berichtje

Ik heb deze tips nog niet meegedeeld aan de aannemer, want het is nu te laat. Ik denk dat hij weet dat ik autisme heb, maar weet het niet meer zeker. Ik durf dit trouwens niet mee te delen. Misschien als de verbouwingen af zijn, zal ik hem de tips meedelen zodat als hij nog eens moet verbouwen voor een persoon met autisme, die persoon niet zal “lijden” zoals ik.

Ik hoop heel hard dat de miserie van de verbouwingen en met de buren heel snel af mag zijn, en dat ik dan eindelijk zal kunnen genieten van mijn alleen zijn, in mijn eigen stekje!