Ik heb geen betaalde job, en dus werk ik niet. Althans, dit is de mening van de maatschappij en van vele mensen. Nochtans is dit volgens mij niet juist. Het is niet omdat je niet werkt dat je niet werkt.
Ik denk bijvoorbeeld aan huismoeders of vaders. Werken die dan niet? Is het huishouden doen, boodschappen doen, eten klaarmaken, voor de kinderen zorgen dan geen volle dagtaak? Of denk anders aan naasten die zorg dragen voor een hulpbehoevende persoon, die zich ten volle inzetten om die persoon te helpen dag en nacht? Is dit dan niet werken?
Het is niet dat ik niet wil werken, volgens de normen van de maatschappij. Het is dat het niet mogelijk is voor mij. Ik kan de werkdruk niet aan, de stress van het presteren is te hoog voor mij. Het minste zou mij doen terugvallen in een zware depressie, fysisch zou ik te veel lijden omwille van mijn fibromyalgie (ik moet af en toe overdag eens kunnen gaan liggen). Zelfs in vrijwilligerswerk is het soms te zwaar.
Het is pijnlijk als je de vraag krijgt, wat doe je in het leven en te moeten antwoorden: ik werk niet, ben niet getrouwd, heb geen kinderen, en woon nog thuis bij mijn ouders. Mensen gaan dan snel hun blik omdraaien en een andere gesprekspartner zoeken. Sommigen denken dan dat ik een profiteur ben, ze zijn jaloers want ze denken dat ik dan alles kan doen wat ik wil. Ik kan jullie zeggen dat dit niet waar is. Het is niet omdat ik geen betaalde job heb dat ik niet werk. Ik werk aan mezelf, en ik kan jullie verzekeren dat dit geen makkelijke klus is. Elke dag ga ik de confrontatie aan met mijn “problemen”, ik werk eraan om mijn conditie te verbeteren (het is meestal een hel als je lijd aan chronische pijnen, en dat je jezelf moet dwingen om toch een half uurtje te bewegen want je weet dat het moet anders verergert het), ik doe dingen ook al sta ik stijf van de angst, …..
En naast het werken aan mezelf, help ik zoveel ik kan mijn ouders en andere familieleden. Ik maak me ook erg veel zorgen om hen, ook al zeggen ze dat het niet nodig is. Het is sterker dan mezelf, ik wil niet dat zij lijden, ik wil niet dat hen iets overkomt.
Ik heb geen “afleiding” in de zin van een job. Ik kan er niet omheen, het is mijn dagtaak om zo goed mogelijk voor mijn naasten en mezelf te zorgen. Wat doe ik dan om af en toe rust in mijn hoofd te hebben? Ik kom moeilijk toe aan niet denken. Ik probeer het door tv te kijken, series op Netflix, op Internet bezig zijn door plaatjes te bekijken.
Ik kan jullie in elk geval zeggen dat ik niet te benijden ben. Jullie mogen ruilen met mij, en eens een dag in mijn schoenen staan. Jullie zullen snel terug willen wisselen.
Stop dus aub met te denken dat mensen die niet werken (omwille van allerlei redenen) de hele dag lui zijn, niks doen, en eeuwige vakantie hebben. Dit is niet het geval!!!!
Reactie plaatsen
Reacties