Mijn fysiotherapeut was naar een lezing geweest van Peter Vermeulen over “autisme, relaties en seksualiteit”. Mijn kinesist werkt halftijds in het bijzonder onderwijs, hij heeft veel interesse voor autisme. Hij vroeg mij tijdens de laatste sessie of ik dit niet mis een partner.
Een partner? Het fysieke aspect mis ik in elk geval niet. Ik hou niet van aanrakingen. En als ik eens een harde knuffel wil, dan vraag ik het aan mijn ouders, of gebruik ik mijn squeeze vest (https://www.squeasewear.com/nl/). En tijdens de massage bij de fysio, krijgt mijn lichaam meer dan genoeg aanrakingen. (smile)
Ik mis wel soms iemand om dingen mee te delen, om mijn hart eens te kunnen luchten. Ik weet dat ik dit ook kan doen met mijn familie, met sommige vrienden. Maar het is niet hetzelfde. Het is moeilijk uit te leggen waarom. Ik kan alles delen met mijn familie, maar ik wil hen niet altijd belasten met mijn problemen, ik wil niet de hele dag door klagen. Ik denk dat je soms makkelijker iets tegen een partner kwijt kunt. Of zie ik dit verkeerd?
Tijdens familie feesten, sociale gelegenheden, voel ik me eenzaam. Ik mis een partner dan nog meer. Ik zie alle anderen schijnbaar “gelukkig” (hoewel ik weet dat anderen ook moeilijke tijden kunnen hebben), en dat doet me pijn. Vandaar dat in perioden dat ik me erg somber voel, zulke sociale gebeurtenissen me nog dieper de put in doen dalen.
Veel mensen denken dat het fijn moet zijn om met niemand rekening te moeten houden, dat ik kan doen wat ik wil. Dat is niet zo. Op sommige momenten is het heel eenzaam, is het erg pijnlijk te moeten beseffen dat ik “niks” ben ten opzichte van leeftijdsgenoten. (geen relatie, geen werk, amper vrienden)
Zou ik graag een partner willen hebben? Ook al voel ik me bij momenten slecht dat ik alleen ben, ik zou een relatie niet aankunnen. Ik heb problemen genoeg aan mezelf, en hou te weinig van mezelf om van iemand anders te kunnen houden. Ik zou een andere persoon niet gelukkig kunnen maken, vrees ik. Dus, ben ik liever (on)gelukkig alleen dan ongelukkig samen met een partner.
En jullie, missen jullie een partner?
Reactie plaatsen
Reacties
Ik ben 27 jaar getrouwd en dus heb ik een partner. Maar ook dat is niet eenvoudig met autisme. Het belangrijkste is een goede gesprekspartner, een luisterend oor, maar ook iemand waarvoor je zelf een luisterend oor kan bieden. Zodat je iets voor elkaar kunt betekenen. Of dat al dan niet aanrakingen of knuffels en nog meer bij moet is iets wat ieder voor zich moet uitmaken, maar ook zonder dat kan de toegevoegde waarde groot zijn. De wens van de ander voor meer aanraking kan zelfs heel verstikkend zijn. Een partner is dus wel belangrijk, maar dat hoeft geen huwelijkspartner te zijn denk ik. Een goede vriend of vriendin waar je regelmatig mee kan praten zonder dat iemand van beiden zich ergens toe verplicht voelt kan soms beter zijn. Een huwelijk kan (te) zwaar wegen omdat je je tot van alles verplicht voelt, van alles dat voor ons nog al eens dikwijls te veel is.
Ik heb wel een partner, een nt man.
Hij snapt weinig van autisme en dat maakt samenleven niet makkelijk. En dan druk ik me nog zwak uit.
Hij snapt niet dat ik niet meerdere dingen tegelijk kan, en dat hij niet moet gaan praten als ik ergens mee bezig ben wat concentratie vereist.
Hij maakt ook veel en onnodig lawaai, waardoor ik me iedere keer doodschrik, maar hij heeft het niet eens in de gaten.
Hij snapt vaak niet waar ik het over heb, of dat ik de vele prikkels die hij veroorzaakt niet aankan. Hij heeft ook altijd haast, en ik kan niks vlug.
En zo zijn er honderden dingen die samenleven met een (nt) partner moeilijk maken.
Dus ik weet niet of je het zou uithouden met een partner, het lijkt erg fijn, maar dat is het heel vaak niet.
Het is eigenlijk vrij simpel: als je in een relatie bent heb je soms behoefte er even uit te zijn, en als je geen relatie hebt heb je soms behoefte aan die twee armen om je heen (om het maar eens figuurlijk uit te drukken) en zo kan het gras aan de andere kant altijd groener lijken. Ik heb geen relatie, en ja soms mis ik het, wat ik niet mis is de constante onzekerheid, het constante afvragen wat die persoon denkt, etc etc etc… Dus ja, ik mis het soms, maar ik ben wel een stuk rustiger zonder. In ieder geval denk ik niet dat ik iemand anders nodig heb om mezelf te definiêren.
Ik snap je verhaal helemaal.. gelukkig wordt er niet vaak naar gevraagd en als ze dat vragen dan vertel ik eerlijk dat ik daar geen behoefte aan heb en dat ik er te weinig snap. Iets delen, in de zin van verhaal kwijt kunnen, kan ik met de begeleiding of op het werk. Dat is voor mij al meer dan genoeg.. misschien ooit een partner op 4 benen of wie weet komt er toch iemand op mijn pad. Een ding weet ik zeker, ik ga er niet naar zoeken omdat ik er in die zin geen behoefte aan heb.
Ik snap je verhaal. Ik ben Eva en 20 jaar samen geweest met een vrouw. We waren getrouwd en hebben samen twee kinderen. Ruim 2 jaar geleden zijn wij gescheiden, dus ook weer alleen. In diezelfde periode van de scheiding is bij mij ook de diagnose ASS gediagnostiseerd. Het voelt dubbel want aan de ene kant weet ik niet of ik het kan maar ik mis het ook weer. Het voelt zeker eenzaam zonder partner maar een relatie vraagt ook weer veel. Het zou wel iemand moeten zijn die geduld met mij heeft en begrip heeft voor mijn autisme. Ik heb tijd nodig om aan diegene te wennen en te leren kennen en te vertrouwen zodat ik mij kan geven. Het fysieke vind ik ook lastig, vind een kus en knuffel wel fijn op z’n tijd maar ik vind het wel moeilijk om me te geven in seksaliteit.
Ik weet precies wat je bedoelt.
Na het overlijden van de vader van mijn kinderen, nu ruim acht jaar geleden, kreeg ik wel eens de vraag of ik niet op zoek was naar een nieuwe partner. Nee! Om de simpele reden dat voor mij een leven zonder aanraking een leven in fysieke vrijheid is. Maar er zijn zoveel meer redenen voor iemand met autisme om alleen te willen zijn.
En toch heb ook ik wel momenten die ik zou willen delen. Om te ervaren dat iemand mijn angst of verdriet begrijpt. Maar ook om de vreugde die ik ergens in vind, terug te zien bij iemand anders. Een soort van ‘gedeelde vreugde is dubbele vreugde’.
https://www.facebook.com/inmijnwereld/
Ik ben 52 jaar single geweest en eenzaam. Ik kreeg 4 jaar geleden voor het eerst een relatie en ben dit jaar getrouwd met deze vrouw. Ik voel me nu soms binnen de relatie eenzaam. Want ook dat kan. Maar ik zou niet terug willen naar vroeger! Een partner, een huisgenoot is daarvoor een te kostbaar goed.
Zelf heb ik nu 7 jaar een relatie met iemand die sinds kort ook de diagnose autisme heeft gekregen. Toen ik hem ontmoette had ik een beginnende angststoornis en depressie, later kreeg ik ook nog definitief de diagnose autisme. Hij had ook een depressie en veel sociale angst en een wajong-uitkering. We waren allebei zo’n troepje dat we ons regelmatig afvroegen of dit wel een goed idee was. Maar we vonden elkaar ook heel leuk, dus gingen we het toch proberen. Uiteindelijk kwam het er ten alle tijden op neer dat ik liever samen met hem ben dan zonder. Ik wordt (nog steeds) gelukkig zodra hij aankomt en verdrietig als hij weggaat (door omstandigheden wonen we nog niet samen).
Het is denk ik een misverstand dat je niet van anderen kunt houden als je niet van jezelf houdt. Mijn vriend en ik hebben allebei in beginsel heel weinig eigenwaarde, maar we vinden allebei de ander wel heel belangrijk. De liefde van een ander kan er ook juist voor zorgen dat je jezelf meer de moeite waard gaat vinden en de steun van een ander kan er voor zorgen dat je meer dingen aandurft, wat weer helpt voor je zelfvertrouwen.
Er zijn momenten dat we allebei overprikkeld zijn en elkaar niet kunnen helpen. Dan gaan we ieder in een andere kamer/huis zitten tot het over is. Maar het is ook juist vaak zo dat de een in paniek is en de ander dat begrijpt en kan helpen, omdat de problematiek hetzelfde is. Een relatie is geen oplossing voor problemen (mijn angsten en depressie werden niet minder en zijn pas zeer recent beter geworden), maar de liefde van een ander kan het leven wel draagelijk maken, ondanks de problemen.
Aanraking gaat lastig, maar blijkt in mijn geval onder voorwaarden wel te kunnen: als de aanraking stevig en niet te “kriebelend” is, als ik mag bepalen wat wel en niet gebeurd en wanneer en er ten alle tijden naar mijn “nee” geluisterd wordt, dan kan het. Dan kan het zelfs fijn zijn.
Ik zou willen zeggen: ga er niet naar op zoek, maar kom je ooit iemand tegen met wie je een enorme klik voelt en die je niet wil missen in je leven, en dat is wederzijds, wijs ze dan niet bij voorbaat af omdat je denkt dat je het niet aan kunt.