op reis gaan

Ik heb heel lang getwijfeld of ik hier een blog over zou schrijven. Ik wil niemand kwetsen van mijn familieleden, want ik hou enorm veel van hen allen. Misschien kan ik anderen helpen, of (h)erkennen sommigen zich hierin.

Op reis gaan, is iets dat veel mensen plezierig vinden. Ze hebben waarschijnlijk de stress van het vertrek : valiezen maken, papieren in orde, vaccinaties indien nodig, nog vlug alles afmaken op het werk,… Maar éénmaal ter plaatse, vinden ze het leuk en fijn.

Toen ik nog jonger was, vond ik het ook ergens wel een klein beetje fijn om naar het buitenland te gaan. Ik had geen te grote angsten, was niet te bezorgd. Zelfs niet te veel toen ik met mijn zus een reis naar Mexico en Guatemala gemaakt heb. Tja, ik had toen nog geen pijnen, geen dagelijkse angsten, geen depressie. Ik was net afgestudeerd, en vond dat ik even een fijne tijd mocht beleven voordat ik op zoek ging naar werk.
Ik stel mij de vraag wat er nu zo veranderd is met toen? Waarom kan ik er nu niet meer van genieten? Wat zorgt ervoor dat ik zoveel angsten heb, dagen tot weken op voorhand? Ik wil het nochtans kunnen, zoals veel mensen. Daar heb je het weer: mezelf vergelijken met andere mensen van mijn leeftijd.

Ik heb nu last van chronische spierpijnen, vermoeidheid, angsten, depressie,… en dit zorgt ervoor dat ik het zo moeilijk vind om mijn veilige plek te verlaten.
Nochtans weet ik dat het nergens voor nodig is. Ik ga met mijn familie op reis, om een familielid te bezoeken die in het verre buitenland werkt en woont. Om met hem de feestdagen te vieren. Het is al zo lang dat we gezegd hebben dat we eens naar daar zouden gaan. En mijn familie weet welke problemen ik heb. Ze houden er rekening mee.
Ik zeg dit tegen mezelf, als een soort mantra: “alles komt goed, ze zullen rekening houden met je problemen.” Maar het helpt mij niet.

Wat maakt me dan zo bang?
– hoe zal het verlopen als ik een hevige pijnopstoot krijg, en dat we bv op excursie zijn?
– waar zal ik mij kunnen afzonderen als het mij te veel wordt? Als ik te veel last krijg van prikkels? ( in totaal zijn we met 10)
– wat met mijn medicatie, met het uurverschil, hoe zal ik dit oplossen?
– zal ik af en toe op mijn telefoon bezig kunnen zijn (dit helpt me als ik te veel prikkels rondom mij heb)? Hoe zit het dan met mij data? Hoe los ik dit op? Een sim data kaart kopen is zo kostelijk, en wat als ik dan niet voldoende heb?
– zal ik kunnen zeggen hoe ik me écht voel, of zal ik zoals gewoonlijk mezelf wegcijferen, zodat anderen het goed hebben? (omdat ik vind dat zij meer rust verdienen dan ik, want ten slotte werk ik niet)
– gaan we op tijd zijn op de luchthaven?
– neem ik een handtas mee of niet? Indien niet, waar steek ik dan mijn portefeuille en smartphone?
– zal ik kunnen slapen? En als ik mijn kamer deel met iemand: nog even op mijn telefoon bezig kunnen zijn s’avonds zonder die persoon te storen of dat die persoon een opmerking maakt?

Het zijn “idiote” angsten, ik besef het wel. En velen zullen mij zeggen: waar maak jij je nu druk om, je hebt het geluk om een mooie reis te maken, om samen te zijn met je familie. Ze snappen het niet, begrijpen niet hoe moeilijk dit voor mij is. Het is niet dat ik van slechte wil ben, of dat ik mijn familie niet wil zien. Het is alleen maar dat ik tijd voor mezelf nodig heb, zeker als ik bijna 3 weken met anderen samen ben.

Ik hoop dat ik geen “crisis” of “woedeaanval” zal hebben ter plekke. Dat ik mij , zoals heel vaak, zal kunnen bedwingen. En alles doen opdat de anderen zich geen zorgen hoeven te maken om mij. Zij hebben zelf al genoeg zorgen.
Ik ben wel blij dat ik zal zien hoe mijn naaste familielid er woont er werkt, hoe zijn leefomgeving eruit ziet.