Tijdens het scrollen door mijn twitter lijn, zag ik vandaag een bericht van iemand die zei dat ze haar twitter account zou afsluiten. Reden: euthanasie.
Euthanasie? Een woord die veel mensen afschrikt, volgens mij. Het merendeel van de mensen begrijpt wel dat men euthanasie aanvraagt bij ondraaglijk fysisch lijden. Het is dan “aanvaard”, want niemand wilt zo afzien van de pijn, zeker als er toch niets meer aan te doen is, dat men weet dat het terminaal is, dat die persoon toch nog maar een paar maanden te leven heeft. Niemand wilt zijn naaste, zijn familielid, zijn vriend zo zien lijden. Hoe pijnlijk het ook is om afscheid te moeten nemen, ik veronderstel dat men dat beetje geruststelling vindt in het feit dat de persoon niet geleden heeft, geen pijn meer heeft.
Mijn vraag is nu waarom euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden niet getolereerd, geaccepteerd wordt? Welk verschil is er tussen fysische en psychische pijn hebben?
Als je al jaren vecht tegen een depressie, tegen angsten, tegen demonen in je hoofd,…dat je alle mogelijke medicijnen en behandelingen geprobeerd hebt, maar niks helpt. Dat die persoon moe gevochten is, het niet meer ziet zitten, waarom zou zij/hij geen recht hebben op euthanasie? Moet hij/zij dan een einde maken door middel van zelfdoding? Zodat de familie, vrienden met schuldgevoelens achter zitten, geen afscheid hebben kunnen nemen. Nee, ik vind dit niet juist. Voor mij is het onaanvaardbaar dat er geen drama van gemaakt wordt bij ondraaglijk fysisch lijden maar wel bij psychisch lijden. Dat er sneller toestemming gegeven wordt bij fysisch lijden dan bij psychisch lijden.
Ik snap ergens wel dat mensen zich afvragen als die persoon wel alles geprobeerd heeft, als die persoon niet voor een makkelijke oplossing kiest. Ik ben er meer dan overtuigd dat dit niet het geval is. Die persoon heeft er volgens mij zeer goed over nagedacht, over gepraat met anderen, alles geprobeerd. Ik ken mensen die weten dat als het niet gaat, ze die optie hebben, en hierdoor rust gevonden hebben en dus voorlopig kiezen om verder te leven.
Ik zeg nu niet dat iedereen die psychisch lijd euthanasie moet krijgen. Dat is ook de reden dat er toestemming gegeven moet worden door verschillende artsen. Ik wil alleen dat er meer begrip voor komt. Sommige mensen lijden al sinds zo lang, hebben alles al geprobeerd om beter te worden en als dan niks lukt, zijn zo moe gevochten,…
(Ver)oordeel dus niemand die euthanasie aangevraagd heeft, en die zo rustig ingeslapen is om niet meer wakker te worden. Niemand weet welke lijdensweg die persoon afgelegd heeft.
Reactie plaatsen
Reacties
groot gelijk,
ik zelf lijd al meer dan 25 jaar met zeer zware psychische klachten waar van de laatste 10 jaar heel ondraaglijk!
maar ik heb nog een dochter die ook ass heeft en een matige verstandelijke beperking die heel aan mij hangt en nodig heeft!
dus ik zit nog zeker 10 jaar vast tot dat zij haar plek heeft gevonden in de juiste centra want zij heeft voor heel haar leven hulp en begeleiding nodig!
en kan dat mijn kind nu niet aan doen!
ik leef mij ellendig leven in de betekening van mijn dochter!!!!
dus??????
Een samenleving die actief meewerkt aan de doodswens van sommigen zie ik niet zitten! Je hebt geen ‘recht’ om dood te gaan net zoals je recht hebt op goede medische hulp wanneer je ziek bent. Nee, het is heel iets anders. Moet een arts dan verplicht worden om een euthanasiepil te verstrekken als een client van hem daar om vraagt?? En waar leg je dan de grens, hoeveel moet iemand geleden hebben om zo’n pil te mogen krijgen? Ik ben bang dat die grens in de praktijk dan steeds verder zal opschuiven.