Sinds lange tijd heb ik vervelende gedachten in mijn hoofd. Continu is het van “ik moet…”, “ik mag niet…”
Zoals “ik moet nu mijn moeder helpen, want ben al lang genoeg in bed gebleven”. “Ik moet nu wat gaan bewegen, ook al heb ik verschrikkelijke pijnen, want ben anders een luie trien.” “Ik moet nu toch écht opstaan, want het is al zo laat, en mag niet de hele dag in bed blijven liggen.” “Ik moet een bericht sturen naar bv een familielid, want anders zou die kunnen denken dat ik niet meer van hem of haar hou, dat ik mij niet interesseer in wat hij/zij doet.” “Ik moet opletten met wat ik doe of zeg, want het zou een negatieve impact kunnen hebben op mijn familieleden.”
Of “ik mag niet schommelen met mijn lichaam, want anders zie ik er raar uit.” “Ik mag mijn haren niet heel kort knippen, of helemaal afknippen, want mensen zouden kunnen denken dat ik ziek ben.” “Ik mag dit niet kopen, want het is maar een hebbeding, en ik verdien het niet.” “Ik mag niet stimmen tijdens sociale evenementen, want mensen zouden mij als een gehandicapte kunnen beschouwen.” “Ik mag niet s’nachts leven en overdag slapen, want dat past niet in onze maatschappij, en is sociaal onaanvaardbaar.”
En die moetens en niet mogens zijn continu aanwezig in mijn hersenen. Heel af en toe als ik een spannende serie bekijk, zijn ze even weg. Maar helaas komen ze heel snel terug. Het is niet te verwonderen dat ik zo uitgeput ben, dat mijn spieren overspannen zijn.
Ik voel mij voortdurend schuldig. Als ik rust, en mijn moeder niet help. Als ik bij mijn ouders ben, en niet in Brussel en mijn zus niet kan helpen als ze er nood aan heeft. Dat ik te weinig doe voor mijn broers. Dat ik op mijn appartement in Brussel ben, en mijn ouders aan hun lot overlaat. Ik wou dat ik die schuldgevoelens niet had. Komt het doordat ik mij minderwaardig voel, omdat ik niet werk, geen partner of gezin heb? Komt het door mijn gebrek aan zelfvertrouwen door de pesterijen in mijn verleden?
Ik vraag mij ook af of ik mij gelukkiger zou voelen mocht ik leven zoals ik het wil, en dat ik niet leef in functie van wat ik denk dat de anderen willen? Want ik ben er meer en meer van overtuigd dat ik niet leef voor mezelf, maar ik leef voor de anderen.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik ‘moet’ nu reageren omdat ik denk je te kunnen helpen. Maar in dit geval vind ik het lastig. Ik heb mijn moetens al aan de kant geschoven.. doordat ik weet dat mijn eigen verwachting niet klopte. Het maakt niet uit als ik niet kom, als ik maar uitleg waarom. Ik mag best schoenen met veters dragen onder een rok, dat ziet er niet gek uit. Het maakt niet uit dat ik af en toe met mijn handen schut mijn hoofd heeft het nodig..(en als je dat met zelfvertrouwen doet creëert het ook geen vreemde reacties). Ik moet elke dag wandelen want dat is goed voor mijn hoofd maar het hoeven geen hele marathons te zijn.. misschien dat je kunt kijken (met hulp) of je sommige moetens, die voor jou makkelijk te doen zijn, om te draaien en te kijken hoe je dat aangeeft bij de ander. Bijvoorbeeld: even wacht met contact en daarna aangeeft sorry dat het even duurde ik… Dan kun je kijken wat de reactie is en of dat anders is dan verwacht (waarschijnlijk wel). (ik heb het hemelse geluk dat ik niet ben gepest, hooguit wat geplaagd, en ben me bewust dat dit soort dingen daar juist door komen..) het zal best een zoektocht voor je worden..kleine stappen en proberen te analyseren.. het gaat met vallen en opgestaan!