ziek zijn terwijl je al mentale en fysieke pijnen hebt

Het is nu al een goede maand dat ik sukkel met hevige keelpijn. Al meerder malen de huisarts geraadpleegd. Ik heb 2 antibiotica kuren achter de rug, COVID testen gedaan (gelukkig negatief), en zelfs een uitstrijkje van de keel om op bacteriën te testen (ook niets uit gekomen). De keelpijn die ik nu nog heb zou komen door mijn reflux die toegenomen is omwille van de antibiotica kuren. Dus hiervoor medicatie nemen en opletten met wat ik eet.

Deze korte “introductie” om tot de kern van dit schrijven te komen: hoe voelt het “ziek zijn” als je lijd aan chronische pijnen. Ik ben nog uitgeputter dan normaal, heb nog meer last van spanningen in mijn spieren (vooral dat ik niet meer naar de kinesist gegaan ben, om anderen niet te besmetten),zou niets anders doen dan continu slapen, meer felle hoofdpijn, …

Op mentaal vlak is het lastiger: meer donkere gedachten, geen zin om deel te nemen aan gesprekken, wil alleen gelaten worden, meer last van mijn misofonie , meer schuldgevoelens dat ik niet veel doe en niet voldoende help (men zegt mij nochtans dat ik veel help)(terwijl ik verstandelijk weet dat het niet mijn schuld is dat ik ziek ben) Toch laat ik niets merken aan de buitenwereld want de anderen hebben al genoeg zorgen, ik wil niet roepen tegen iemand (als een persoon bv luid ademt), ik wil geen boeman zijn!

Kortom: ziek zijn terwijl je al dagelijks strijdt tegen chronische spierpijnen, tegen chronische depressie is dubbel zo hard je best doen om toch op te staan, om je aan te kleden, om niet in bed te blijven liggen, om wat actief te bewegen, om iets nuttigs te doen overdag. En het is nu maar keelpijn, en oorpijn die ik heb. Wat moet het zijn moest ik COVID hebben?

Hoe gaan andere mensen met chronische aandoeningen om als ze ziek zijn?