communicatie

Kunnen communiceren met elkaar is zeer belangrijk. Als u niet kunt uitleggen wat u wilt, bent u verloren. Er werd mij verteld dat communiceren niet alleen verbaal gebeurd. Dat is maar één deel van de communicatie. Tezelfdertijd moet u rekening houden met het niet-verbale. Dat is wat het zo complex maakt voor mij. Ik besef zelfs de non-verbale aspecten niet.

U moet in de ogen kijken van de mensen als u praat, werd er mij gezegd. Maar als ik in de ogen kijk, ben ik verloren. Ik heb al mijn concentratie nodig voor wat ik wil zeggen. Er werd mij gezegd dat ogen sommige zaken kunnen uitdrukken, maar ik ben niet in staat om dit te zien. Als ik met iemand praat, kan ik niet tezelfdertijd praten en kijken naar de uitdrukking van zijn ogen, van zijn gezicht. Zo, zou ik de draad van mijn ideeën verliezen.

Ik vind het ook moeilijk om de juiste woorden te vinden. Zelfs al is het duidelijk voor mij in mijn geest, en dat ik mezelf volledig begrijp, hoe kan ik dit het best aan anderen overbrengen? Wat mag ik zeggen, en wat mag ik niet zeggen? Bijvoorbeeld, hoe kan ik aan iemand uitleggen dat ik me niet goed voel? Het is niet alleen dat ik moeite heb om de juiste woorden te vinden, maar hoe kan ik weten dat de persoon correct begrijpt wat ik wil zeggen? En wat zal zijn reactie zijn?

Ik weet niet wat belangrijk is en wat niet. Ik vertel alleen delen. Ik zie het belang er niet van in om meer te vertellen. Ik heb de indruk dat de context niet belangrijk is om te weten. Bijvoorbeeld: als ik naar de dokter ga, zeg ik alleen de klachten die ik op dat moment voel, en meestal zijn die uit een gehele toestand genomen. Ik zie het belang er niet van in om het gehele te vertellen, omdat voor mij alleen die pijn belangrijk is. Natuurlijk brengt dit misverstanden met zich mee.

Vandaar mijn langdurige weg naar de diagnose. Blijkbaar hecht ik belang aan details die de situatie niet opklaren, en vergeet ik soms de hoofdzaak te vertellen. De huisarts, die ik toen geraadpleegd had, omdat ik lichamelijke klachten had, heeft wat ik verteld had verkeerd opgevat. Ik had zaken verteld zonder de context te vermelden. Ik vond dat dit geen belang had.

Altijd alles fragmenteren in verschillende en afgescheiden delen is typisch voor mij.

Voor mij, Neurolgical typicals (personen zonder autisme) hebben een rare manier van communiceren. Ze vertellen dingen die niet coherent zijn, ze draaien veel rond de pot. Hun logica komt niet overeen met de mijne. Hun vragen zijn niet altijd duidelijk. Ze zeggen één ding, maar bedoelen vaak iets anders. Ik kan sarcasme, humor niet begrijpen.

Wanneer ik intern was op school, had ik moeite om de lessen te volgen en te begrijpen. Niet alleen omdat het te snel ging, maar ook omdat u moest weten wat belangrijk was en wat details waren, en u moest verbanden kunnen leggen tussen de verschillende onderwerpen.

Wanneer ik een gesprek heb gehad met iemand, kan ik er dagen en dagen terug over nadenken. Heb ik het juist gezegd? Heeft de persoon goed verstaan wat ik wilde zeggen? Ik had dit en dat kunnen zeggen. Hoe heeft hij dit geïnterpreteerd? Zal hij mijn vertrouwen niet beschamen? Ik ben altijd zo onzeker na een gesprek. Maar ik kan mijn twijfels, mijn angsten niet vertellen aan die persoon. Niet alleen omdat ik bang ben die persoon lastig te vallen, maar ook hoe kan ik het juist zeggen.

Komt mijn angst voor communicatie door mijn autisme of doordat ik zolang in psychiatrie niet begrepen werd?