Al sinds enkele jaren heb ik de indruk dat mijn bestaan uit overleven bestaat. Er is weinig plaats voor plezier en genieten. Hoewel ik af en toe kleine momenten van geluk heb. Maar die zijn de laatste weken erg schaars.De gewone dagdagelijkse handelingen vergen enorm veel energie. Opstaan, douchen, me aankleden, boodschappen doen, opruimen, … Na dit gedaan te hebben, ben ik uitgeput. Soms het gevoel van een halve marathon gelopen te hebben, terwijl ik amper iets gedaan heb. Het is enorm frustrerend. Ik ben dan kwaad op mezelf, scheld mezelf uit. “Stomme meid, kan jij nu niks meer dan dit.” “Wat doe jij nu van je leven?” “je bent een niksnut, een luierik. “Ik besef wel dat boos zijn op mezelf me niet verder helpt. Maar wat kan ik eraan doen? Het is sterker dan mezelf.Nochtans weet ik dat het niet de “handeling “is die het zwaar maakt, maar alles wat erbij komt. De vele prikkels maken het extra moeilijk. De fysische stijfheid bij het opstaan, mijn denken dat vanaf ik wakker word op turbo snelheid draait en nooit stopt, de stoffen van kledij moeten verdragen op mijn huid, … In de supermarkt: de geluiden, de felle lichten, de drukte, het kiezen van producten, de eventuele geuren, uitzoeken waar een product ligt als ze weer eens alles van plaats veranderd hebben,… Al die prikkels komen steeds op dezelfde intensiteit binnen. Het lukt mij niet om één van de prikkels uit te filteren, of er geen aandacht aan te besteden. Er ontbreekt iets in mijn hersenen om dit te kunnen doen. Ik zou zo graag willen dat ik de prikkels kan uitschakelen, maar helaas.
Er zijn veel dingen die ik graag wil doen, maar door mijn gebrekkige energie kan ik het niet doen. Lezen lukt me amper door te weinig concentratie. Schrijven gaat niet. Het is niet aan ideeën dat het mij ontbreekt, maar heb moeite om mijn gedachten op papier te zetten.Meer bewegen zou me deugd doen. Maar welke sport kiezen?Ik zou heel graag een cursus willen volgen om meer over autisme te leren, één of andere informatica cursus,.. Ben bang het niet vol te kunnen houden.
Veel mensen begrijpen niet hoe zwaar en lastig mijn leven kan zijn. Want het is niet zichtbaar. Er zijn personen die me dan zeggen: “je ziet er goed uit. Je lijkt in vorm.” Ja kan goed zijn. Uiterlijk zie ik er misschien zo uit, maar je weet niet hoe slecht ik me innerlijk voel. Je kan mijn pijn, mijn verdriet niet zien. Je beseft niet hoe angstig ik ben. Ik ben voortdurend angstig. Vanaf dat ik opsta tot dat ik ga slapen. Ik heb het gevoel dat ik zelfs in mijn slaap geen rust vind. En die angst put mij zo uit! Ik zou zo graag willen dat ik eens een dag angstvrij kon leven. Eens een dag beleven zonder bang te hoeven zijn voor het ene of het andere. Welke angsten heb ik? Angsten van dieren, om iemand op te bellen, om te gaan winkelen, van het onverwachte, van iets verkeerd te zeggen, van de reacties van anderen, om niet begrepen te worden, van mijn denken dat nooit stopt, sociale angsten,….
Mijn lijden is ondraaglijk. Het doet echt pijn vanbinnen in me. Ik voel me eenzaam, niet begrepen,…
Het leven gaat nochtans verder. Ik ga ook verder. Hoe moeilijk, zwaar en pijnlijk het ook is. De enige juiste keuze is om verder te strijden!!
Reactie plaatsen
Reacties
Toch knap dat ge nu wel iets geschreven hebt. Verder dan status updates kom ik de laatste maanden al lang niet meer. En, ook ‘fijn’ eens wat meer te lezen van/over u.
Ik vind het spijtig dat ge ook zoveel last hebt van die sociale angst en persoonlijke onzekerheid. Daar heb ik gelukkig minder mee te maken, denk ik, of het manifesteert zich toch anders. Weten dat ge echt wel iets kunt is heel belangrijk, zelfs als weet ge ook dat het niet makkelijk is dat te realiseren; het is een begin.
Voor de rest herken ik veel, in meer of mindere mate. Energiegebrek, spanning, en een schijnbaar onoverbrugbare kloof tussen denken en doen.
Stomme meid? Nee, sterk. Sterk dat ge dit draagt, beseft, beter wil — en er nog altijd wil voor gaan. En ook omdat ge dit deelt. Nu weet ik en anderen dat we niet alleen zijn met dit gevoel.
Nee je bent daar zeker en vast niet alleen mee! Ik herken zeer veel van wat je schrijft.
Wat die voortdurende stroom van prikkels betreft heb ik enkele tips. Zo kan ik ook veel last hebben van de stof van kledij op mijn huid. Ik draag de laatste tijd enkel nog loszittende joggings. Niet altijd een elegant zicht, maar wel draaglijker.
Soms zijn nochtans die kleren ook teveel. Dan zit ik al van ’s middags in mijn pyama.
Ik heb een gewone jeansbroek (weliswaar met een rekker rond mijn middel i.p.v. rits en knoop) voor als ik belangrijke afspraken heb zoals oudercontact of zo.
Ik heb de laatste tijd enorm veel pijn. Dan sluit ik me af. Geen moeilijke contacten, geen conflicten, zoveel mogelijk angst buiten houden want dat maakt de pijn alleen maar eens zo erg. Ik doe alleen wat moet buiten en verder sluit ik me af in mijn huis. Geen telefoons,geen mails, geen deur openen…
En wat mij ook helpt om vol te houden: ik vind het leven ook ondraaglijk. Ik kan nu volhouden omdat ik weet dat dat ondraaglijk lijden niet moet blijven duren. Er is een manier om eruit te stappen, om het te stoppen. Ik ga voor euthanasie als het niet meer haalbaar is voor mij. En raar maar waar, die wetenschap maakt dat ik terug beter kan volhouden. Er is een einde aan de tunnel. Het hoeft niet zo te blijven duren…. Het helpt zelfs wat tegen de voortdurende angst. Ik durf meer nu ik deze dingen weet.