Volgens mij is sociale interactie ook communicatie. Want hoe kan je met iemand communiceren zonder wisselwerking?
Ik weet niet wie ik kan vertrouwen. Het is al gebeurd dat ik privé delen van mijn leven vertel aan iemand die net naar me glimlachte. Ik beschouwde die persoon als een vriend omdat hij/zij naar me glimlachte. Ik was ervan overtuigd dat die persoon te vertrouwen was. Mijn ontgoocheling was groot toen het niet zo bleek te zijn. Maar die persoon had naar me geglimlacht, dus kon hij/ zij niet anders dan een vriend zijn. Waarom zou die anders naar me glimlachen? Nu moet ik voorzichtig zijn, want ik zou niemand meer vertrouwen. Ik ben bang om iemand te vertrouwen, zelfs mijn familie, mijn ouders. Ik weet, als ik redeneer, dat ik ze kan vertrouwen, maar soms is het een echte strijd om mezelf toe te laten hen te vertrouwen.
Sociale contacten putten uit. Voortdurend proberen te weten wat de persoon van mij verwacht, niet weten hoe een wisselwerking te hebben. Alles doen om de andere te behagen, en mezelf vergeten. Ik kan niet 2 dingen samen doen, tegelijkertijd aan de andere en aan mezelf denken. Ik zal altijd meer belang hechten aan anderen dan aan mezelf. Zelfs als ik er geen plezier aan beleef. Ik ken niks anders, ik weet niet hoe anders een wisselwerking te hebben.
Ik heb de gewoonte om mensen te helpen. Toen ik opgenomen was in psychiatrie, werd er mij meer dan eens gezegd dat ik moest stoppen met de problemen van anderen op mij te nemen en te willen oplossen, en dat ik aan mezelf moest denken. Ze vroegen me iets dat tegen mijn natuur is: ik heb altijd graag mens geholpen. Maar ze konden dit niet begrijpen. Hoe kon ik hen uitleggen wat belangrijk is voor mij met mijn communicatie stoornis, terwijl zij negeerden dat ik een communicatie stoornis heb?
Er is een groot verschil hoe ik eruit zie en hoe ik me echt voel. Ik heb maar één uitdrukking: glimlach, ik heb maar één houding: aangenaam, en ik heb maar één intonatie: dynamisch en ondernemend. En deze uitdrukking, houding en toon blijven dezelfde hoe ik me ook voel, wat ik ook zeg. Ik speel geen rol, ik doe niet alsof. Ik heb alleen maar steeds dezelfde uitdrukking, dezelfde intonatie. Dus, als ik klaag (met een glimlach), denken mensen dat het niet zo erg is, dat ik niet depressief ben (ik huil niet). Mensen worden bedrogen. Niet au sérieux genomen worden brengt een grote bezorgdheid met zich mee, die leidt tot frustratie, moeheid, depressie, en soms automutilatie. Ik kan mijn malaise niet anders uitdrukken, dus pijnigde ik mezelf. Niet kunnen tonen hoe ik me echt voel, verwoest veel, en put me uit. Het duurt een hele tijd voor de emotie weg gaat.
De enige emotie die ik kan tonen is kwaadheid. Maar alleen als ik alleen thuis ben. Omdat er regels zijn. En ik volg deze regels goed op. U moet altijd beleefd zijn, en dus toont u uw kwaadheid niet.
Het is niet omdat ik mijn emoties niet kan tonen in sociale interacties dat ik er geen heb. Ik heb er veel. Ik voel ze heel sterk in mij. En het doet pijn. Het is nog pijnlijker omdat ik niet kan zeggen wat ik voel. Ik hou alles in mij. Ik weet niet hoe ze uit te drukken, omdat ik het soms zelf niet begrijp.
Bijvoorbeeld op een begrafenis: een persoon huilt en zegt tezelfdertijd “ik ben blij dat u gekomen bent.” Dat begrijp ik niet. Voor mij is het onmogelijk om tezelfdertijd 2 emoties te voelen.
Zoals iedereen wil ik graag vrienden hebben. Maar ik vind dit zo moeilijk. Want wanneer is iemand uw vriend? Hoe vaak mag u mekaar opbellen? En langskomen? Wat mag u zeggen? Wat niet? En wat is de betekenis van vriendschap? Van liefde? En van vertrouwen?
Vroeger had ik een vriendin, maar door een misverstand, werd ik kwaad. Ik heb dan een einde gemaakt aan onze vriendschapsrelatie. Maar dat was voor mijn diagnose. Dit is voor mij een typisch geval van zwart / wit denken.
Nu kan ik zeggen dat ik één heel goede vriendin heb. We zien mekaar niet vaak, bellen niet vaak. Maar we weten allebei dat de vriendschapsband heel sterk is, en dat we altijd op mekaar kunnen rekenen.
En ik kan rekenen op een netwerk van personen die mij aanvaarden zoals ik ben met mijn autisme, die autisme begrijpen.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik vind het weer zeer herkenbaar! Ik kan meer emoties tonen. Ik kan vrolijk zijn, ik kan kwaad zijn, ik kan ook huilen. Maar soms komt wat ik toon niet overeen met wat ik voel. Zo kan ik huilen als ik doodsbang ben, of lachen als ik heel verdrietig ben… Het komt er niet uit zoals het vanbinnen is.
Ik weet ook niet wie ik kan vertrouwen. En word daar ook heel vaak in bedrogen.
Ik heb sociale interactie beperkt tot een absoluut minimum. Ik heb ook geen netwerk. Maar sociale interactie is té vermoeiend en té verwarrend. Ik voel me beter als het er niet of zéér beperkt is.
Ook voor mij is dit herkenbaar. Mooi geschreven en samengevat overigens!
Hoe je weet of je iemand kunt vertrouwen baseer je op ervaring, ervaring in de omgang met mensen. Hoe ouder je word, hoe moeilijker en geavanceerder deze omgang kan worden. Ook diverse culturen, omgevingen en situaties spelen zelfs een rol. Ik weet inmiddels uit ervaring met mijn bedrijfje dat ik met sommige mensen uit bepaalde culturen veel meer moeite heb om te onderhandelen. Zij willen het onderste uit de kan, iets dat mij eigenlijk diep raakt. Daarnaast gaan zij ook achteraf nog vaak in conclaaf, om maar iets van de prijs af te halen. Die kennis gebruik ik nu vooraf in onderhandelingen. De diverse signalen heb ik hierboven omschreven. Aandachtspunten voor mijzelf waar ik op moet letten. Doorgaans kan ik mij soepel opstellen, maar ik moet mezelf er iedere keer opnieuw op wijzen dat ik niet wederom in dezelfde valkuilen moet vallen. Ik wil niet zeggen dat het onaardige mensen zijn op het persoonlijke vlak, het zijn echter vervelende mensen om mee te onderhandelen op het zakelijke vlak.
Om vervolgens deze twee situaties te onderscheiden heb ik zelf ook moeite mee. Ik zal die persoon behandelen alsof ik mij aangevallen voelde. Geen correcte toon om een gesprek mee te beginnen. Dit is slechts een enkel voorbeeld.
Wat betreft vertrouwen, dit is heel erg grijs. Als je iemand iets in vertrouwen verteld en je wilt dat deze persoon dit ook serieus neemt, is het het beste om dit er meteen bij te vermelden. Het kan echter zijn dat deze persoon er alsnog over met anderen praat, met mensen die er in hun ogen wel iets over mogen horen. Dit gebeurd veelvuldig. Het makkelijkste is om dit voor lief te nemen, behalve als het er echt om gaat. Maar dan nog, je kunt niet ergens blijvend boos over blijven. Je moet dingen los kunnen laten en het vertrouwen weer zien te winnen, ook al is het iets moeilijks. Als je meer en meer met mensen omgaat, op school, werkvloer, etc etc, dan word dit vanzelf een spel dat je steeds beter leert te spelen. Je kunt geen 100% zwijgen van iemand eisen, wellicht op korte termijn, maar niet op lange termijn. Als je wil dat iets niet gedeeld word, deel het dan niet, of houd er rekening mee dat het toch ooit eens uit komt.
Het problemen van anderen proberen op te lossen klinkt mij erg bekend in de oren. An sich is het prima, zolang je je eigen problemen niet laat liggen en je er niet in verliest. Op het moment dat je opgenomen bent, is er reden genoeg om je inderdaad niet op anderen te richten, maar lekker aan jezelf te werken 🙂 Ik merk bij mezelf dat dit automatisch gaat. Als ik niet lekker in mijn vel zit krijg ik narcistische trekken. Ik vertel dan veelvuldig over mijzelf, zonder ook maar weinig oor te hebben voor een ander. Een vriendschap moet bestaan uit vertellen en luisteren, wederkerig zijn. In periodes dat ik met mijzelf zat, merkte ik dat vrienden niet konden schakelen, alleen maar hun eigen problematiek bleven spuien en niet openstonden voor mijn problematiek. Waarom ben je dan een vriend? Alleen zodat anderen hun problemen kunnen spuien? Daar heb ik voor bedankt > exit vriendschap. Ik ben de vriendschappen gaan intensiveren waar dit wel wederzijds was. Dit naar volle tevredenheid 🙂
Dat hoe je eruit ziet, ook erg herkenbaar. Ik kan zo een masker opzetten, ik zou bijna permanent met een glimlach kunnen rondlopen. Of het een echte is, is een tweede. Vroeger stond ik bekend als het jongetje dat altijd lachte. De laatste jaren stond ik bekend als iemand die vrolijk werd als je er tegen praatte of als je op afstand herkend werd. Dat noem ik tijdelijk vrolijk zijn. Hoe ik mij van binnen echt voel is een tweede. En dan komt de begroeting: “Hoe gaat het?” of “Hoe is het?” Iets dat je eigenlijk nooit letterlijk moet nemen, maar standaard moet beantwoorden met “Ja goed!”. Maar ik neem hem vaak te letterlijk. Goh, waar zal dat nu toch van komen? 😉 Ik vertel in geuren en kleuren waarom mijn leven zo loopt zoals het loopt… Waarom ik ziek ben etc. Maar wat hebben anderen hier nu mee van doen die mij nauwelijks kennen? Ik zit zelf ook niet op zo’n ellenlang verhaal te wachten van een voor mij relatief onbekende. Toch laat ik me er iedere keer toe verleiden, zucht….
Waarom er soms dubbele emoties zijn, bijvoorbeeld op een begrafenis: je toont interesse in iemand, je steunt iemand in een moeilijke periode, dat vinden mensen prettig. Ondanks dat ze diep bedroeft zijn, doet het ze goed als je je gezicht laat zien en een praatje met ze maakt. Kijk maar eens in de ‘spiegel’: hoe zou jij dat zelf vinden?
Voor vriendschappen zijn geen afgesproken regels. Als iemand met je wilt afspreken, dan kun je dit zien als dat iemand interesse in je heeft. Meestal spiegel ik het gedrag van de ander. Belt iemand mij om de week, dan probeer ik ook om de week te bellen. Als iemand niet meer belt, dan bel ik zelf ook niet of minder. Als iemand 3 keer achter elkaar diverse afspraken afzegt, dan vind ik het ander om een nieuwe afspraak te maken. Ik blijf er niet achteraan hobbelen als een hondje. Als die persoon interesse in je heeft, dan belt deze vanzelf weer.
De afgelopen jaren hebben er diverse mensen interesse in mij getoond. Stuk voor stuk enorm leuke mensen. Helaas had ik te weinig tijd om op hun verzoeken om te gaan. En zo geschiede, na een aantal keer werd ik niet meer gevraagd in sociale aangelegenheden. Ik koos er dus min of meer bewust voor. Aan mij de gelegenheid om een nieuwe afspraak mogelijkheid te arrangeren.
Vriendschappen moeten wederzijds zijn. Dat betekend dat je niet alleen zelf dingen moet vertellen, maar ook moet luisteren naar de ander, interesse moet tonen in de verschillende dingen waar de ander over verteld. Maar ook andersom, toont de ander interesse in jouw verhalen?
Fijn dat je in ieder geval 1 goede vriendin hebt waar je regelmatig mee afspreekt. Ik heb ook mensen in mijn omgeving waar ik op kan bouwen. Soms stellen ze ook wel teleur. Nu ik lange tijd ziek ben bijvoorbeeld, er zijn er maar weinig die echt interesse in mij tonen. Ze vinden mij maar een zeur denk ik. “Waarom spreek ik niet buiten de deur af zoals voorheen? Waarom is het te druk? Hoofdpijn? Pilletje erin en klaar…” Vermoeiend om het iedere keer te moeten uitleggen…