Een van de redenen dat ik mij ook ingeschreven had voor de Bruggendag, was omdat ik de roadmovie “Frederic” wilde zien. Ik heb moeite om deze dingen in mijn eentje te doen. Daarom dat ik blij was dat dit op de namiddag programma stond van deze geweldige Bruggendag.
Op het podium staan er 2 loopbanden, en op de grond allemaal jeansbroeken. Het theaterstuk gaat over 2 mensen die wegvluchten uit een instelling. Frederic, persoon met autisme en normale intelligentie. En Bart gaat met hem mee. Niemand heeft hem gevraagd om mee te gaan. “Iedereen is ten slotte vrij om te doen wat hij wilt.” Bart heeft ook autisme met een licht mentale handicap. Frederic gaat naar het huis van zijn moeder, aan de kust. Hij heeft er een foto van in zijn broekzak. Af en toe vraagt Bart of hij eens naar de foto van het huis mag kijken. Bart heeft geen moeder meer. Ze is naar de hemel. Op het einde komt men te weten dat Frederic zijn moeder ook al sinds een lange tijd overleden is. Hij heeft dit allemaal verzonnen. Het was een reden om weg te vluchten, om een laatste tocht te maken samen met Bart. Bart wist het dat ze niet naar het huis van “de moeder van Frederic” gingen. Er staan palmbomen op de foto, en er zijn hier geen palmbomen. Helaas is het geen happy end. Hoeft ook niet, want leven met autisme is voor sommigen niet altijd een happy life. Het leven van een persoon met autisme bestaat uit veel vallen en terug opstaan (ook al zou je misschien willen blijven liggen).
Tijdens het verhaal komen er grappige, ontroerende momenten naar boven. Voor mij soms herkenbaar. De vriendschap, de zorg tussen deze twee personen is bijzonder. Zonder het te beseffen misschien, maar ergens waken ze over elkaar. Ze willen elkaar niet kwetsen. Daarom dat Frederic niet verteld aan Bart wat hij echt van plan is. Hij zou het toch niet begrijpen.
Ik vond het een mooi en eerlijk decor. Al die jeansbroeken op de grond deden me denken aan de chaos die ik ervaar in mijn hoofd. Maar ook aan de maatschappij waar alles zo snel gaat, een consumptiemaatschappij. Al het blauw van die jeansbroeken stond ook prima voor de zee. De zee, waarrond het verhaal zich afspeelt.
Ik zeg petje af voor deze twee bijzondere acteurs. Naast een goede fysieke conditie (bijna voortdurend stappen op de loopband), brachten ze het verhaal heel goed naar voren. Voor mij was het geen fake, ik voelde dat ze wisten wat autisme is. (ze hebben beiden iemand in de familie die autisme heeft). Men kon geen betere acteurs vinden om dit stuk te spelen.
Frederic, de roadmovie, een echte aanrader. Voor zowel mensen die interesse hebben in autisme, als mensen die er geen interesse in hebben. Gewoon een bijzondere acteerprestatie!!
Via deze link, kunt u meer informatie vinden over Frederic: http://www.despelerij.be/FREDERIK.html
Reactie plaatsen
Reacties