Omwille van mijn autisme, omwille van de moeilijkheden die ik ervaar in de communicatie, in de sociale interacties, en in de verbeelding, vele handelingen, en situaties uit het dagelijks leven, waarmee de meeste mensen zonder autisme geen moeilijkheden hebben, bezorgen mij grote angsten, zelfs soms tot paniek, tot obsessie toe!
Deze toestanden van grote angsten zorgen voor overdreven emoties ten opzichte van de situatie die de angst veroorzaakt heeft. Deze angsten kunnen zo overheersend zijn dat ik moeite heb om met de situatie om te gaan: ik weet niet meer hoe te reageren, ik weet niet meer wat te doen. Ik voel me volledig verloren.
En deze toestand van angst, van overdreven emoties kan lang duren, heel lang.
Tijdens één van mijn vele opnames, werden mijn angsten gedurende 24 uur gemeten door middel van een draagbaar EEG. De psychiater was verbaasd: hij had nog nooit iemand gezien bij wie de angsten zo groot waren. En dit ondanks de hoge dosis medicatie, waaronder heel wat kalmeerpillen. Ze mochten mij geen medicatie meer geven, want, volgens hen, hadden ze de maximale dosis al overschreden.
Deze angsten zorgen niet alleen voor een grote psychische moeheid, maar ook voor een diepe fysische uitputting met zware migraine, veralgemeende stijfheid en hevige spierpijnen, die mij, op hun beurt, heel erg moe maken.
Ik heb dus veel rust nodig, veel tijd, soms dagen, in mijn veilige omgeving voor dat deze toestand verbetert. Die is niet alleen noodzakelijk om de psychische spanningen te verminderen, maar ook absoluut noodzakelijk om fysisch terug op krachten te komen.
Angst is een emotie is continu aanwezig in mijn leven, vanaf dat ik opsta tot ik ga slapen. Zelfs tijdens mijn slaap, in mijn nachtmerries. En die angst put mij zo uit. Ik zou zo graag willen dat ik eens een dag angstvrij kon leven. Eens een dag beleven zonder bang te hoeven zijn voor het ene of het andere.
Ik ben angstig van: dieren / om iemand op te bellen / als de telefoon rinkelt / om te gaan winkelen / van de buitenwereld / van het onverwachte / om iets verkeerd te doen / iets verkeerd te zeggen / van de commentaar van andere mensen / van mijn denken dat nooit stopt . Ik heb ook last van faalangst en sociale angsten.
Ondanks al deze angsten, die me het leven zuur maken, zal ik uitdagingen blijven aangaan. Ik wil niet volledig afgezonderd leven. “Alles is durven. Toch doen wat ik niet durf te doen!” (citaat uit de film BenX).
Reactie plaatsen
Reacties
Ik herken het weer. En die zin van BenX heb ik ook al vaak herhaald. Alles is durven! Soms zou ik ook wel eens willen dat het niet nodig was van zoveel te durven. Je wordt er inderdaad doodmoe van.
Ik ben totaal op. Maar ik begin manieren te vinden om minder bang te zijn. Ik sluit me veel meer op in mijn eigen, relatief veilige, wereld. Ik kom alleen nog buiten voor wat noodzakelijk is, zoals winkelen, en voor wat ik echt wil, zoals sommige cursussen. En ik beperk het heel erg want anders is de energie veel te snel weer weg.
En zelfs op deze manier kan ik niet langer opblijven dan tot maximaal 21uur. Elke dag uitgeput, een lichaam dat totaal afgeleefd is (artrose die een 80-jarige nog niet eens heeft)..
Ik geloof ook dat we al zo lang ons best gedaan hebben dat de vermoeidheid niet meer zal over gaan. Maar je kan het inderdaad leefbaarder maken door naar je angsten, je lichaam te luisteren en ervoor te zorgen, ook al is dat niet wat de buitenwereld verwacht en nodig heeft.
Sluit je maar af in je eigen wereld Pascale. Het is, volgens mij, de goeie weg.
Dieren is jammer; gelukkig heb ik dat niet. De rest, weet ik niet of het voor mij “angsten” zijn. Ik word er gewoon niet lekker van en ik vermijd het. Het word stilaan wel makkelijker om te zeggen: sorry, geen telefoon, doorgeschakeld, muted en ik beluister berichten toch niet. Flikker op met uw gebel. Doet gij dat ook?
Ik weet eigenlijk van niks, of het echt angsten zijn, of een ander, eenvoudiger prikkel/alarmsysteem. Ik *voel* me niet per se faalangstig of bang om iets fout te doen; maar ik doe wel niks. Therapie is daarover nooit ergens geraakt, en ik zal wel altijd half-geholpen blijven op dat vlak. Hebben ze daar met u fundamenteel over gepraat — dat verschil tussen ongemak en een angst?
Buiten gaan — ik weiger ook de sul te zijn en altijd thuis te zitten. Ik ben nog wel een levend mens, geen platte-kaas-zombie. Maar los van de centen, en de goesting, er is zo weinig dat me echt boeit, waar ik dan ook heen ga, en eenmaal daar, valt het toch tegen of is het ook niet zo dat ik veel socialiseer. Bier drinken helpt; zit je op hun niveau. Blah blah blah.
Ik ga om de zes weken of zo ergens heen, winkel is om de hoek, en ik heb in geen maanden een mens gezien. Best zielig misschien, maar ze kunnen oprotten met hun sociaal geblaat. Een gesprek over politiek of zijnsleer hoeft ge toch niet te verwachten. Waar haalt gij uw intellectuele of menselijke prikkel nog vandaan?
Houd u goed.