gevoel van machteloosheid

Ik vind dat er zoveel onrecht, woede is in deze wereld. Dit maakt me zo machteloos. Al die oorlogen, mensen die geen dak boven hun hoofd hebben, die honger lijden, mensen die iemand anders vermoorden,… Waarom toch? Waarom gebeurt dit? Het is onrechtvaardig, er sterven onschuldige mensen, het leven van die mensen wordt verwoest.
Maar er zijn ook andere zaken die me kwetsen, die me niet ongevoelig laten, zoals: uitbuiting, partnergeweld, ouders die gewelddadig zijn naar hun kinderen toe, mensen die bestolen worden, gepeste personen, mensen die ongeneeslijk ziek zijn, personen die chronische pijnen hebben,..
Ik zou zo graag willen dat ik hiertegen iets kon doen. Maar waar begin je? Als je aan één goed doel heeft, waarom dan aan dit goed doel, en niet aan een andere?
En kan je zeker weten dat je gift (al is het zeer weinig, want moet toekomen met mijn uitkering) in goede handen terecht komt, en het echt zal besteed worden aan waarvoor die organisatie pleit? 

Het doet me pijn als een familielid zich niet goed voelt, problemen heeft. Het raakt me en ik neem het persoonlijk op als één van mijn neefjes zegt dat hij zich verveelt. Ik probeer me dan suf te zoeken naar wat hij/zij kan doen. 

Ik zou meer willen kunnen doen, of zeggen dan “innige deelneming” als een vriend, kennis iemand verliest die hem/haar dierbaar was. Ik zou graag meer kunnen doen dan te zeggen “ik ben er voor je” als een vriend droevig is, problemen ervaart, pijn heeft. 

Ik heb soms het gevoel dat ik het hele leed van de wereld op mijn schouders meedraag. Ook al wil ik dit niet, en weet ik dat het onmogelijk is dat ik alles kan oplossen. Ik moet goed doen in mijn eigen omgeving. Mijn dierbaren helpen waar ik kan, mijn vrienden de steun en moed geven als ze er nood aan hebben. Veel meer kan ik niet doen. Ik ben ook maar een mens, die uitgeput is van het zien van al dat lijden in deze wereld. En die haar eigen innerlijke strijd levert om te proberen een beetje gelukkig te zijn. 

Ik herinner mij dat een arts een aantal jaren terug tegen mijn moeder en ik zei: “jullie zijn waarschijnlijk te gevoelig voor deze wereld. “ Misschien moet ik me afsluiten van al die ellende en geen kranten meer lezen, geen nieuws meer bekijken?