zo voel ik me elke dag

Bij het opstaan s’morgens is heel mijn lijf stijf, heb ik stramme spieren. De pijnen zijn op dat moment al intens. Ik voel me zo uitgeput. Mijn slaap is niet verkwikkend. Ik heb veel nachtmerries gehad. Ik weet niet wat te doen : wel of niet opstaan. Ik weet dat ik moet opstaan, want blijven liggen is niet goed. Ik sta uiteindelijk op rond 12u (als ik geen afspraak heb). 

Een douche nemen, mijn tanden poetsen bezorgt me spierpijnen. Het is nog erger als ik mijn haar moet wassen.
Ik ben uitgeput erna. Ik zou terug in bed kruipen.
Ik ben verdrietig, ik denk dat het niet normaal is dat ik al zo moe ben terwijl ik me alleen maar gewassen en aangekleed heb.
Nochtans begint de dag amper. Ik moet volhouden tot s’avonds. Ik moet iets nuttigs doen van mijn dag. 

Het minste wat ik doe put me uit, doet me zoveel pijn. Maar ik wil niet inactief blijven, ik wil geen luiaard zijn. Ik ben nog maar 39 jaar oud ! Nochtans voel ik me niet jong, ik voel me 70 jaar oud. 

Eten, drinken, alleen slikken kan pijn doen. Enkele stappen zetten, een fles water open doen, kan een ware marteling zijn.
Een simpele knuffel kan zeer pijnlijk zijn. 

Naast lichamelijke pijn, is er ook nog geestelijke pijn. 

Die pijnen, die moeheid zijn onzichtbaar. Veel mensen geloven me niet. Ze zeggen dat het onmogelijk is dat ik zoveel pijn heb. Ik beeld het me allemaal in. En daarbij, ik heb geen reden om zo moe te zijn, aangezien ik niet werk, dat ik niet getrouwd ben, geen kinderen heb. 

Ik voel me schuldig, schuldig van niet meer te kunnen doen, schuldig van een last te zijn voor mijn familie. Gewoonweg schuldig van « ziek » te zijn. 

Er is geen minuut dat ik mij niet angstig voel. Ik kan niet uitleggen hoe dit komt. Soms weet ik dat ik bang ben, maar soms ook niet. En dit put me uit. 

Ik voel alles zo sterk aan. Ik kan aanvoelen als er stress is, als een andere persoon lijd. Zelfs het lijden van personen die ik totaal niet ken. In de krant lezen dat een persoon aangerand werd, op het nieuws de hongertoestand in de derde wereld zien, het geweld in een film zien, dat treft me heel erg.
Maar ook weten dat mijn zus uitgeput is door haar werk, dat mijn schoonzus slecht slaapt, dat ze ongerust is voor haar kinderen,…. dat houd me bezig. Ik denk dan voortdurend na hoe ik ze kan helpen, wat ik kan doen om hen het leven makkelijker te maken. 

Er zijn zoveel dingen die ik wil doen. Ik zou graag mijn ervaringen schriftelijk willen delen, in een boek, of via een Internet site. Ik zou graag terug zelfstandig willen wonen, mijn eigen stekje hebben. Ik zou graag meer willen doen voor de mensen die ik liefheb, en die me zoveel geven.

Ondanks al dit lijden die me het leven zuur maken, besef ik dat ik geluk heb.
Ik heb het geluk van een dak boven mijn hoofd te hebben, voldoende te eten hebben, een familie hebben die van me houd en me aanvaard zoals ik ben.