Ik heb lang getwijfeld of ik een blog zou schrijven over automutilatie. Het is een beladen onderwerp, waarover toch nog wel taboe is. Toch wil ik het durven bespreekbaar maken. Ook al besef ik dat veel mensen zich hierover schamen. Ik wil ook nog vermelden dat ik niemand (ver)oordeel. Elk mens heeft zijn eigen kruis te dragen, en iedereen doet dit op zijn eigen manier. Sommigen hebben er meer moeite mee dan anderen. Oordeel niet op het uiterlijke van een mens. Je weet niet wat deze persoon meegemaakt heeft, welk lijdensweg hij/zij meegemaakt heeft.
Een aantal jaren terug heb ik mezelf gepijnigd. Ik denk ik hiermee begonnen ben doordat ik tijdens één van mijn opnames iemand hierover heb horen praten.
Ik heb eerst gesneden in mijn lichaam (op een plaats waar niemand het zou zien, zelfs niet als ik een bikini aanheb). Na een tweetal maanden, toen ik me terug opgesloten had in de badkamer om mezelf te pijnigen, is mijn moeder gekomen. Ze heeft me gevraagd of ik automutileerde. Ik kon het niet meer verbergen. Ik vermoed dat ze het al een tijdje voelde (moederinstinct zeker).
Erna, tijdens mijn laatste opname, kraste ik in mijn armen.
Het automutileren was toen de enige manier die ik vond om om te gaan met alle frustraties, pijnen, opgekropte gevoelens,… De eerste minuten nadat ik het gedaan had (snijden, krassen) voelde ik me opgelucht. Maar kort erna boosheid. Ik schaamde mij dat ik het weeral niet kon laten. En door die schaamte en boosheid ontstond de drang om het opnieuw te doen. Ik raakte in een soort van vicieuze cirkel.
De psychiater was boos op me. Ze zei dat ik moest stoppen met dat kinderachtig gedoe, met dat manier van aandacht te trekken.
Ik wilde vooral geen aandacht. Ik wilde alleen die boosheid, moeheid, frustratie, verdiet niet meer voelen. Hoe kon ik dit aan de psychiater uitleggen? Zij die ook weigerde te denken dat ik autisme zou hebben.
Ik moest van haar andere manieren (volwassener) vinden om om te gaan met mijn gevoelens. Soms lukte het mij, andere keren niet.
Ik heb, zoals vaak tijdens mijn opnames, zelf oplossingen moeten vinden. Ik had op een site over automutilatie andere manieren gevonden om jezelf te pijnigen zonder littekens na te laten. Ik heb geprobeerd met ijsblokjes op de pols, met een rode stift kleuren op je armen. Wat voor mij het beste gewerkt heeft is: elastiekje rond de pols doen, en het hard laten schieten. Ik had de pijn en de roodheid (die erna verdween).
Nu is het zelfbeschadigen gelukkig al enkele jaren voorbij. Soms voel ik nog wel soms de drang om het te doen, maar ik heb nu gelukkig vele andere manieren om om te gaan met al mijn gevoelens en pijnen.
Ik wil graag ook enkele zelfgeschreven gedichten delen:
Ik heb mij net weer gesneden,
kon het weer niet laten.
Het bloed dat stroomt,
dat zijn mijn tranen.
Vlug een pleister op,
om geen sporen na te laten.
Ik pijnig mezelf,
omdat ik mijn lichaam haat.
Ik straf mezelf,
omdat ik mij plezier toelaat.
Ik snij in mijn lichaam,
omdat ik geen andere manier heb.
Ik moet mezelf zien bloeden,
omdat ik pijn moet hebben.
De drang om te pijnigen is zo groot,
maar ik mag het niet meer doen,
ik heb het beloofd.
De drang om een mes te nemen,
maar ik kan het niet meer hebben,
jij hebt mij die ontnomen.
De drang om me te snijden,
maar dat mag niet meer,
want de pijn zal niet verdwijnen.
De drang om te bloeden,
maar dit mag niet meer,
want ik zal er mijn hele leven voor boeten.
Ik kras mezelf,
ik weet dat dit niet mag.
Ik kras mezelf,
ik ken de gevolgen ervan.
Ik kras mezelf,
ik zie de littekens ervan.
Ik kras mezelf,
ik wil dit niet meer doen.
Ik kras mezelf,
het is sterker dan mezelf.
Een schaar, daarmee kras ik.
Een potlood, daarmee kras ik.
Mijn nagels, daarmee kras ik.
Een stuk hout, hiermee sla ik.
Een boek, hiermee sla ik.
Mijn vuisten, hiermee sla ik.
Alles wat ik vind, zal ik gebruiken om mij te pijnigen.
Dat dit voorwerp nu scherp is, bot is, stomp is.
Ik vind wel een manier waarmee ik mij kan pijnigen.
Want ik moet pijn voelen,
want ik moet mezelf straffen,
want die stem verplicht mij om het te doen.
Ik ben bang,
want de mooie dagen komen eraan.
Ik ben bang,
want de warmte komt eraan.
Ik ben bang,
want ik zal korte mouwen moeten dragen.
Ik ben bang,
want de mensen zullen mijn littekens zien.
Reactie plaatsen
Reacties
Je hoeft je helemaal niet te schamen hoor Pascale. Uiteindelijk heeft automutilatie een heel opbouwende functie. Het helpt idd met het omgaan met emoties waar je geen andere uitweg voor vindt. Het is helemaal geen manier om aandacht te vragen…integendeel! Domme psychiater!
Ik vind de reactie van je psychiater bijzonder vreemd. Ze had volgens mij veel meer de oorzaak erachter moeten aanpakken en je alternatieven moeten bieden. Je beschrijft wel goed waarom je (en eerder men) automutileert. Ik heb zelf jaren geautomutileert vanaf men zestiende tot na mijn dertigste; soms zo diep dat ik genaaid moest worden :$. De alternatieven hielpen mij niet zo omdat precies het bloed voor mij een rustgevende uitwerking had. Ik heb het afgeleerd door wilskracht, want het is echt wel een verslaving die je opdoet… Ik vond het stromen van het bloed namelijk zalig… Zoals je schrijft: het is een soort van tranen. Het gevolg nu is dat ik inderdaad altijd twee keer nadenk voordat ik iemand mijn blote armen toon, die natuurlijk nu vol littekens staan. Gelukkig zijn die al wat versleten zodat niet iedereen meteen een kreet van walging slaat wanneer ze mijn armen zien ;).