Een aantal maanden terug, werd er op Twitter gevraagd of er mensen zich aangesproken voelden om een workshop te geven op de inservice. Na een tijdje nadenken, dacht ik van: ja, waarom niet. Lijkt me leuk om te doen. Het thema ‘past, present and future’ spreekt me ook aan. Ik heb ervaringen met lezingen geven, dus dit zou wel moeten lukken. En ik heb dus nu een doel om naartoe te leven: tekst schrijven, PowerPoint maken, informatie opzoeken,….Ik keek er écht naar uit.
Helaas heb ik eind september, de beslissing genomen om toch geen workshop meer te geven. Mijn fysieke en mentale toestand werden rampzalig. En het leek me beter om geen risico te nemen. Ik dacht : beter het nu vermelden dan te moeten afhaken op het laatste moment. Dit schreef ik in de mail naar iemand van de organisatie: “Tot mijn grote spijt zal het me niet meer lukken om een workshop te geven tijdens de inservice.Het is al weken dat ik terug in een depressie zit, met extreem veel angsten, negatieve gedachten. Ik ben ook enorm uitgeput, heb vreselijke pijnen. Verhoging van anti depressiva lijkt tot nu toe niet echt te helpen.Ik denk dus dat het verstandiger is dat ik beter geen workshop meer geef. Mijn familie heeft mijn hulp nodig. Al mijn zeer weinige energie gaat daar naar toe. Het lukt mij niet om ernaast nog iets te doen, zelfs lezen niet.Ik leg mijn lat ook zo hoog, en er zijn zoveel dingen die ik graag wil doen. Het frustreert mij dat het me niet lukt.Ik had nochtans echt zin en mij erop verheugd een workshop te kunnen geven. En sommige van mijn Twitter contacten in real life te kunnen ontmoeten. Het zou best kunnen dat ik er erna spijt van zal hebben.Toch is het beter dat ik nu afhaak dan op het laatste moment. Zodat ik jullie zo min mogelijk in de problemen breng. Ik hoop dat er nog niet te veel inschrijvingen waren voor de workshop die ik zou geven, en dat ik mensen niet teleurstel.Ik zit bijna te huilen terwijl ik dit neerpen. Ik vind het zo jammer en neem het mij kwalijk dat weer iets niet lukt. Nogmaals sorry voor de mogelijke problemen waarin ik jullie breng.”
Ik heb nu wel spijt dat ik vandaag en morgen niet in Malle ben. Ik had ook gewoon kunnen gaan luisteren, ook al is de prijs hoog. Zulke evenementen zorgen ervoor dat ik uit mijn vertrouwde omgeving kom. Ik weet dat ik in die omstandigheden mezelf kan zijn, dat niemand me raar zal bekijken. Dat ik fijne ontmoetingen zou hebben, ervaringen en tips kan uitwisselen.
Ik weet nochtans ergens diep in mij dat ik de juiste beslissing genomen heb. Dat de weinige energie die ik heb, nodig is om mijn familieleden te helpen (ze doen zoveel voor mij, en ik ben ze zo dankbaar voor alles). En vooral dat ik veel rust nodig heb, omdat mijn spierpijnen zeer erg zijn de laatste dagen.
Toch blijf ik met een droevig gevoel. Ik weet dat er nog andere gelegenheden zullen zijn om mekaar te zien. Ik mag niet zo streng zijn tegenover mezelf, maar het is sterker dan mezelf.
Ik hoop om op de inservice 2014 aanwezig te zijn!!
Reactie plaatsen
Reacties
Ach wat jammer dat je niet kunt Autimonde. Niet de moed opgeven hoor, het komt vast goed. Eerst maar weer bijkomen nu.
Een wijs besluit dat je hebt genomen. Luisteren naar je lichaam is belangrijk, ook al staat dit vaak veel in de weg wat je graag zou doen. Ik zou de weinige energie die ik heb vooral besteden aan herstellen, in de zin van sterker worden, eerder dan aan familieleden, maar dat is natuurlijk een persoonlijke keuze.
Je hebt het zo mooi verwoord lieve Pascale! Hou je taai, ik ben er altijd voor jou, dat weet je! Hopelijk tot héél binnenkort! x