Als ik een bezoek aan de huisarts moet brengen, dan doe ik dit bijna altijd tijdens de vrije consultatie. Ik weet nochtans dat de wachttijd lang kan zijn, dat de wachtzaal bomvol kan zijn, dat ik me zal ergeren aan de andere mensen. Maar door mijn angst om te bellen, kan ik niet anders. Ik ben zo bang om gewoon een afspraak via de telefoon te regelen dat ik dus de lasten in de wachtzaal erbij moet nemen. Ik probeer altijd om vroeg te gaan (zoals om 12u, terwijl de consultatie pas start om 13u), zodat ik de eerste ben. Zodanig dat het wachten in de drukte zo beperkt mogelijk blijft. Want naarmate het uur van de consultaties nadert komen er meer en meer mensen bij.
In de wachtzaal ben ik ook angstig. Omdat ik niet weet bij wie van de 2 vrouwelijike huisartsen ik terecht zal komen. Zal het bij degene zijn die mij goed begrijpt, en die vriendelijk is? Of bij de andere die een meer directe aanpak heeft? Of is het bij de mannelijke arts die niet gelooft dat ik autisme heb? Ik durf natuurlijk ook niet zeggen aan huisarts X dat ik liever bij huisarts Y ga, zelfs al moet ik hiervoor langer wachten (omdat ze bijvoorbeeld nog niet toegekomen is).
Om al dit duidelijker te maken, wil ik dit illustreren met mijn bezoek aan de huisarts van deze middag. Ik had absoluut voorschriften nodig.
Het is 11u30. Oei, snel, snel mijn gezicht wassen, tanden poetsen, en mij aankleden. Nog snel een toast eten. En dan naar de praktijk van de huisarts rijden. Gelukkig, niemand nog in de wachtzaal. Ik ben dus de eerste. Een 10-tal minuten later komt er een koppel aan. De spanning gaat naar omhoog. Ik begin te wiebelen. Probeer mij te focussen op het artikel dat ik lees in het tijdschrift van Autisme Centraal. Meer mensen komen binnen in de wachtzaal. Ik haal mijn tangle uit mijn handtas en begin ermee te friemelen. Mijn angst wordt groter. Bij welke arts zal ik terechtkomen? Het is bijna 13u. Paar minuten later hoor ik iemand de deur naar de praktijkruimtes openen. Ik hoop dat het huisarts Y is. Want bij haar kan ik goed praten, ze verstaat mij. De deur van de wachtzaal gaat open. Verdorie, het is huisarts X. Toch maar meegaan, niet durven zeggen dat ik liever bij huisarts Y ga. Ik zeg dat ik om voorschriften kom. Ze vraagt mij hoe het anders gaat. Ik zeg op en af. Neen, in feite gaat het niet zo goed. Ze vraagt “En wat ga je hieraan doen?”. Heb hier geen antwoord op. Mijn keel word droger en droger. Ok, nu neemt ze een paar parameters (bloeddruk, naar hart en longen luisteren). Alles is in orde.
Ik zeg ook nog “ik zou niet anders doen dan slapen. Ben zo moe.” Zij zegt: “je moet naar je lichaam luisteren, je batterijen terug opladen.” Ik had gehoopt op een woord van steun, van begrip. Maar neen. Zij is niet zo. Ik neem haar niets kwalijks. Het is alleen dat ik mij niet goed voel bij haar aanpak. Ik krijg mijn voorschriften, betaal en ga terug naar buiten.
Als ik met mij wagen wegrijd, zie ik huisarts Y naar binnen gaan. Ze zwaait, ik zwaai terug. Dju toch, was ik vandaag maar niet de eerste. Was ik vandaag maar de derde, dan was ik ten minste bij huisarts Y terecht gekomen. En was ik niet gefrustreerd, kwaad, geïrriteerd thuis gekomen.
Pech, dikke pech. Was ik maar niet zo angstig om iemand op te bellen. Het is toch maar een verdomd telefoontje, iets praktisch. Ik kan het gewoon niet. Ik verstijf van de angst als ik eraan denk. Nochtans zou dit veel beter voor me zijn. Niet meer zo lang wachten, en de dinsdagavond is het alleen huisarts Y. Als ik het zo schrijf, dan vermoed ik dat de mensen die mijn blog zullen lezen, gaan denken: wat een nul, zo kinderachtig. Waarom gaat ze niet over haar angst heen? Het is toch maar een verdomd telefoontje. Dit houd toch niets in. Ik weet het, sorry dat ik zo’n idioot ben. Iemand zonder extreme angsten, kan dit niet begrijpen!! Het is een ware hel!
Reactie plaatsen
Reacties
Je bent helemaal geen idioot, moet je niet denken hoor. Bij ons kun je tegenwoordig per internet een afspraak inplannen bij de huisarts. Jammer dat dit bij jullie niet kan. Zou voor jou heel prettig zijn denk ik.
De situatie is heel herkenbaar, wat begrip (en niet zo’n ‘dom antwoord) zou veel beter zijn. De angst kan ik natuurlijk niet invoelen, maar ik heb ook al veel angsten ervaren in zo’n situatie. En geijsbeer of ik het nu zou doen of niet. Tot huilens toe. Maar een idioot ben je zeker niet.
Het is heel herkenbaar Het uitstellen van een afspraak, bij de enig beschikbare arts terecht komen … Wij hebben dan ook nog een secretaresse, waar je eerst voorbij moet geraken. Een afspraak maken bij de juiste arts, een uitdaging op zich.
Ik begrijp het wel. Ik heb nu wel een arts bij wie ik de afspraken via inetrnet kan maken. Een hele opluchting! Misschien moet je eens voorstellen aan huisarts y van zo’n site te maken waarop de afspraken kunnen gemaakt worden.
Heel erg herkenbaar en helemaal het fenomeen: “bellen”. Inderdaad het is maar een telefoontje maar er komt ondertussen zoveel meer bij kijken.
Vraag huisarts Y eens of het mogelijk is om per mail een afspraak te maken. Of wellicht gaat dit via de assistente.
Ik heb het de laatste jaren ook minder op bellen. Waar het precies aan ligt weet ik niet. Het onbekende wie er opneemt, meteen moeten reageren en antwoord geven. Voor de meesten geen enkel probleem, maar voor een enkeling kan dit best wel wat stress opleveren. Een paar jaar geleden kon ik mij er niks bij voorstellen, maar heb er nu soms de grootste moeite mee. Wat moet ik zeggen? Wat bedoelt de ander? Doe ik het wel goed? Begrijpt de ander mij wel degelijk?