Ik heb vaak te horen gekregen dat wat ik doe, wat ik zeg ook invloed kan hebben op de andere familieleden. Ik let nu dus altijd heel goed op. Ik wil niet dat mijn acties mijn familie zwart maakt. Ik zou het mij verwijten mochten andere mensen geen contact willen hebben met mijn broer bv, door mijn schuld (ook al was ik mij er niet van bewust dat ik iets “verkeerd”gedaan, gezegd heb).
Iedere keer dat ik mij dus buitenshuis bevind, denk ik extra na of wat ik doe geen consequenties zal hebben op mijn naasten. Ik let er op dat ik niet met mijn handen ga fladderen, dat ik niet met mijn benen ga wiebelen, dat ik niet te veel met mijn tangle friemel.
Ik zal ook mijn oordopjes niet gebruiken, mijn koptelefoon niet opzetten.
Mijn speciale Autisme armbandje (“medical alert. Autistic. Please be patient”) die ik onlangs online gekocht heb, zal ik afdoen of er voor zorgen dat het niet zichbaar is. Ik doe dit allemaal opdat anderen geen commentaar geven mochten ze één van mijn familieleden kennen.
Het is niet altijd evident, zeker omdat ik sowieso al stress ervaar en angstig ben als ik niet in mijn veilige vertrouwde omgeving ben.
Mijn stress niet kunnen ontladen door deze middeltjes bezorgt mij nog meer stress. Ik ben dan heel erg uitgeput als ik thuis kom.
Ik let ook op wat ik wel of niet zeg. Zeker niets negatiefs zeggen, niet klagen. Het makkelijkste is om te zwijgen, en de andere te laten praten. Ik heb ervaren dat mensen toch graag over zichzelf praten.
En luisteren kan ik erg goed.
Als ik dus ergens naartoe ga, heb ik altijd een glimlach op mijn gezicht, zal ik bijna nooit zeggen hoe ik me echt voel (heel vaak ook zo bij familieleden omdat ik hen geen extra zorgen wil geven), ik zal vriendelijk zijn en zoveel mogelijk helpen waar ik kan.
Ik weet dat dit een vertekend beeld geef van hoe ik me echt voel. Mensen zeggen: ze ziet er goed uit, ze heeft zo een mooie glimlach. Terwijl het vaak het tegenovergestelde is.
Als ik zo kan vermijden dat ik de oorzaak ben van negatieve involved op de familie, dan blijf ik doen zoals ik al jaren doe. Ook al kost het mij meer en meer moeite om mijn hulpmiddelen niet te gebruiken.
Maar alles om geen schade en schande te berokken aan familieleden!
Reactie plaatsen
Reacties
Ik hoop heel erg dat dit niet echt waar is of anders dat dit snel ophoudt.
Ik weet zelf hoe het is om op te groeien in een gezin waar ‘o nee, wat moeten de buren wel niet denken?’ de hoogste morele wet lijkt te zijn, maar gelukkig laat ik dat steeds meer los. Blijft een work-in-progress, natuurlijk.
Als jij methoden hebt die stress voorkomen of verminderen, moet je die vooral kunnen gebruiken, en als andere mensen dat ‘raar’ vinden, moeten ze bij zichzelf te rade gaan waarom ze zo intolerant zijn.
Wat je hier beschrijft is doodvermoeiend. De hele tijd doen alsof er niets aan de hand is, alsof het goed gaat, zo ‘normaal’ mogelijk overkomen is de voornaamste reden voor mijn overspannenheid. Ik hoop dat de mensen die om je geven je de ruimte kunnen geven om jezelf te zijn. En dat ze zien dat dat belangrijker is dan of andere mensen denken dan ´schande berokkenen´.