Dit zijn nog een paar gedichten die ik jaren terug geschreven heb. Het automutileren doe ik al lang niet meer, maar helaas blijft de drang Het blijft een gevecht om niet in mijn eigen lichaam te krassen, te snijden, om mezelf niet te slaan. En nochtans heb ik zo al genoeg pijnen (fybromyalgie)
Ik verwijt mij wel vaak, en scheld mezelf uit. Ik weet nochtans dat het niet helpt, en dat ik het mij niet kwalijk mag nemen dat ik mijn familie, mijn vrienden niet meer kan helpen. Ik probeer te doen wat ik kan, met de beperkte energie die ik heb. Ik voel me vaak schuldig dat ik in bed lig terwijl mijn moeder bezig is met het huishouden. Ik vraag elke keer als het niet erg is dat ik ga rusten. Ik wou zo graag dat ik meer kon doen, dat ik niet zo een verrot lichaam en geest heb. Maar ik moet doen met wat ik heb.
1. Ik pijnig mezelf,
omdat ik mijn lichaam haat.
Ik straf mezelf,
omdat ik mij plezier toelaat.
Ik snij in mijn lichaam,
omdat ik geen andere manier heb.
Ik moet mezelf zien bloeden,
omdat ik pijn moet hebben.
16-7-2003
2. Mijn haat is zo groot,
mijn kwaadheid is zo groot,
mijn angst is zo groot,
mijn pijn is zo groot,
mijn automutilatie is zo groot,
mijn dwang om mezelf te straffen is zo groot,
en mijn strijd om hiermee een einde aan te maken is nog groter.
16-7-2003
3. Ik vecht om mij plezier toe te laten,
ik vecht om mezelf niet te straffen,
ik vecht om mezelf niet te pijnigen,
ik vecht om te begrijpen,
ik vecht om in leven te blijven.
Maar het maakt me moe,
het maakt me angstig,
het maakt me kwaad,
het maakt me ongeduldig,
het maakt me droevig,
het lukt mij niet zo goed!
16-7-2003
4. Ik probeer het,
maar ik krijg elke keer de klap terug.
Ik heb nu alle hoop opgegeven.
Ik loop er maar verdwaald bij,
ik weet geen weg niet meer met mezelf.
Ik zit zodanig op de weg naar negativiteit,
ik vind de weg naar positief niet meer terug.
Zal ik de juiste weg ooit weer vinden?
Ik loop er maar verdwaald bij,
ik weet geen weg niet meer met mezelf.
Ik zit fel in de diepte,
dat ik niet weet als ik er ooit een dag weer uitkom.
Ik loop er maar verdwaald bij,
ik weet geen weg niet meer met mezelf.
Ik probeer met de krachten die ik nog heb wat te doen van mijn dagen, mijn dagen wat in te vullen,
Maar dit vermoeit mij zo.
Ik loop er maar verdwaald bij,
ik weet geen weg niet meer met mezelf.
19-7-2003
5. Ik voel dat ik mij pijn moet doen,
maar dit mag niet meer.
Ik voel dat ik angstig ben,
maar dit helpt mij niet.
Ik voel dat ik kwaad ben,
maar weet niet hoe dit te uiten.
Ik voel dat ik het niet meer aankan,
maar ik moet verder.
27-7-2003
Reactie plaatsen
Reacties