piekergedachten

Mijn denken stopt nooit, ik heb altijd vragen in mijn hoofd, altijd gedachten die terugkomen. Het springt ook steeds van de hak op de tak. Het vermoeit me zo. Ik probeer om minder te piekeren door bv tv te kijken, door spelletjes te spelen op de computer, door te lezen, door te slapen, door te poetsen. Maar vaak helpt het niet.
Ik wil gewoon even noteren wat er zo allemaal door mijn hoofd spookt op een normale dag (dus zonder afspraken, zonder dat ik angstig ben voor een sociaal gebeuren). 

Wat zal er gebeuren als mijn ouders er niet meer zijn? Zullen we nog steeds goed overeenkomen tussen broers en zussen? Wat als er dan conflicten zijn? Waarom ben ik nou weer zo moe? Help, weeral die migraine. Zal ik een pijnstiller nemen of niet? Mama is aan het poetsen in het huis, en ik lig weer in bed. Ik zou haar beter helpen. Luie trien die ik ben. Heb ik dan iets verkeerd gezegd aan die persoon? Heeft hij/zij mijn mail niet verkeerd geïnterpreteerd? Waarom krijg ik geen antwoord? Het zal mij nooit lukken om budy te zijn voor een autistisch kind. Hoe kan ik dit nou doen als ik één dag niet kan komen doordat ik te veel pijnen heb? Het kind zal structuur en duidelijkheid nodig hebben, en ik kan dit niet geven als ik één dag wel en de andere dag niet kan komen. Het maakt me verdrietig want wil dit graag doen. Maar wat als ik het doe en het me dan toch niet lukt. Hoe zal ik dan omgaan met weeral falen?
Hoe kan ik die vriendin helpen? Waarom zijn vriendschappen zo ingewikkeld? Waarom voel ik me zo alleen? Hoe kan ik mijn familieleden beter helpen? Ze verdienen het na al de miserie die ik hen aangedaan heb. Ik ben een last, ben 41 jaar oud en kan niet voor mezelf zorgen als ik ziek ben. Hoe zal dit dan gaan als ik alleen ga wonen?
Zou ik dit kado geven aan die persoon? Wat als zij er niets mee is? En als ik iets aan haar geef, waarom niet aan iemand anders? Waarom is alles zo moeilijk?
Wat zal ik vanavond eten? Moet iets maken dat gezond is, en niet meer snoepen. Want ik wil niet meer zo dik zijn als na al mijn opnames. Ik ben hier bang voor.
Waarom voel ik me nou duizelig? Heb ik vandaag al wel gegeten, gedronken?
Zullen wij nog de kinderen van mijn zus bij ons hebben deze vakantie? En voor hoe lang? Wat zal ik dan met ze kunnen doen als ze zich vervelen? Of wat als de kinderen van mijn broer komen? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze een fijne tijd hebben?
Ik merk dat mijn vader pijn heeft aan zijn knie. Waarom zegt hij het dan niet als ik het vraag? Waarom antwoord hij niet met ja/nee op een simpele vraag? Ik maak me ongerust om hem.
Mijn mama is erg moe, wil haar helpen, hoe kan ik dit doen? Voel me zo schuldig als ik in bed lig en dat zij aan het werken is in het huis. Ben zo moe.
Ik wil zo niet meer leven, maar mag niet weggaan. Ik zou velen te veel verdriet aandoen, vooral mijn familie. En ik wil niet dat ze lijden. Dus ik blijf leven, ook al ben ik niet gelukkig. Het is dan maar zo.
Waarom kan ik me nou weer niet concentreren? Dwalen mijn gedachten weer af? Hoe zou het nu nog zijn met X, Y of Z? Lukt het haar/hem een beetje?
Zou ik dit tijdschrift nu kopen of niet? Ik zal het toch weer niet uitlezen. Waarom kan ik niet meer lezen? Is er vanavond iets fijns op TV? En zal ik het kunnen uitkijken? Of zal ik weer constant van zender veranderen?
Wat doe ik toch van mijn dagen?
Waarom ben ik nu weer bang? Wat doe ik toch verkeerd? Waarom snappen ze het niet?

En dit is op gewone dagen. Dus kunt u zich voorstellen hoe het is als ik ergens naartoe ga, als er een feestje is. En dit gaat zo continu door. Ik weet dat het niet helpt. Maar hoe stop je dit? Was er maar een On/Off knop!!