Mijn “dagelijkse kost” bestaat onder andere uit:
- extreme vermoeidheid
- hevige spierpijnen
- hoofdpijn of migraine
- slaapproblemen
- angsten
- depressiviteit
- snel overprikkeld raken
- overbezorgdheid
- haatgevoelens tegenover mezelf
De lijst is niet volledig, maar ik bespaar jullie de hele opsomming.
De ene dag kan ik er beter mee omgaan dan de andere. Ik ben het gewend dat die klachten al jaren deel uitmaken van mijn leven. Ik moet wel vooruit, kan niet stil blijven staan, en niets meer doen.
Wat mij vooral irriteert is dat sommige mensen mij niet geloven. “Je ziet er nochtans goed uit”. “Je hebt altijd een brede glimlach.” “Hoe kan je nu moe zijn terwijl je overdag niets doet, vaak in bed ligt.” Dit zijn opmerkingen die ik dan krijg. Ja, je ziet niets aan mij. Maar het is niet omdat er uiterlijk niets te zien is, dat ik niet lijd.
Als iemand tegen mij zegt dat hij / zij erg moe is, rugpijn heeft, maagklachten,… dan stel ik dat niet in twijfel. Ik vind het sneu voor die persoon omdat ik niet wil dat een andere lijdt, pijn heeft. Het stoort mij wel als het een persoon is die voortdurend klaagt en als ik dan iets zeg over mijn lijden, er geen gehoor naar heeft.
Ik zeg bijna niet meer hoe ik me écht voel, want niet geloofd worden, is dan nog iets dat ik moet verwerken. Alleen tegen mensen die mij écht goed begrijpen zeg ik het, en dan nog niet altijd. Want een 10 tal jaren terug heeft iemand eens gezegd: “Je moet niet altijd klagen, want mensen zullen geen contact meer met je willen hebben. Het is irriterend om altijd naar dezelfde klaagzang te moeten luisteren.” Ik had nochtans niet de indruk dat ik toen zoveel klaagde, ik luisterde ook veel naar wat hij wilde zeggen. Enfin, gelukkig heb ik al lang geen contact meer met die persoon. Zelfs zijn naam weet ik niet meer. Deze woorden blijven mij achtervolgen. Ik ben dus extra voorzichtig eer ik iets zeg.
En mensen, mocht ik te veel klagen, laat het mij gerust weten. Ik wil geen zeurpiet zijn.
Ik pen gewoon mijn gevoelens neer, omdat ik zo misschien iemand kan helpen, iemand zich herkent, en zich niet alleen voelt in zijn of haar lijden.
Reactie plaatsen
Reacties
These invisible illnesses can be very isolating, as so many people assume that if you look all right you must be well. They have no understanding, no empathy, and drift away, blaming the sufferer. You are not alone in this.