het gevoel er nooit bij te horen

Een vraag waar ik al lang mee worstel, is waar ik mij “thuis” kan voelen? Ik heb de indruk dat waar ik ook naartoe ga, bij wie ik ook ben, wat ik ook doe, dat ik het “vreemde eendje” blijf.

Ik let er steeds op om geen te opvallende bewegingen te doen (die mij nochtans kunnen helpen bij overprikkeling, zoals wiebelen). Maar het schijnt dat dit niet toepasselijk is in de maatschappij. Ik probeer om gesprekken te voeren, en interesse te tonen in de andere mensen. Hoewel ik bang ben dat ik onderbroken word terwijl ik aan het spreken ben (ik herinner mij dat in het verleden ik eens aan het praten was met iemand, en ze plots wegging midden in ons gesprek, omdat er een jongen langskwam. En vandaag de dag gebeurt het ook vaak dat ik onderbroken word). Vaak zeg ik gewoon niets, en luister alleen maar. Ik heb toch niks interessants te zeggen, want werk niet, ben niet getrouwd, heb geen kinderen, amper hobby’s. En als ik eens mijn mening durf te zeggen over iets lokt het vaak discussies uit. Wat mij ongemakkelijk maakt, want heb de indruk dat de andere wil dat ik akkoord ga met zijn standpunt.

In activiteitengroepen (toen ik jonger was), vroeger op het werk, zelfs in lotgenotengroepen voel ik me niet aanvaard voor wie ik ben. Heb het gevoel dat ik mij steeds hoef te verantwoorden. Sommigen kunnen jaloers zijn om wat ik heb en zij misschien missen. Ik kan daar toch niks aan doen. Ik dacht dat andere personen met autisme mij wel zouden begrijpen. Blijkbaar heb ik het daar ook verkeerd. (en voordat ik een hoop kritiek over mij krijg: het is niet mijn bedoeling om iemand persoonlijk te kwetsen. Het is gewoon wat ik voel).

Altijd moeten uitleggen waarom ik niet werk, waarom ik zo lang in bed blijf s’morgens, waarom ik niet getrouwd ben (een vraag die kleine kinderen mij vaak stellen. Ik neem het hen niet kwalijk. Ze zijn nog erg jong en kunnen het dus niet begrijpen. Ik antwoord dan gewoon dat ik nog niet de juiste persoon tegengekomen ben). Het is zo verschrikkelijk vermoeiend, en zorgt ervoor dat ik mij keer op keer dat buitenbeentje voel.

Ook met familie voel ik me niet écht “thuis”. In hun oren zal het misschien raar klinken. Ik ben anders dan hen, ben het altijd geweest en zal het helaas altijd zijn. Ik voel me vaak “bekeken” als ik met hen ben. Zij doen nochtans niks verkeerd, zijn er altijd voor mij als ik hen nodig heb. Ik kan dat gevoel van vreemde eendje moeilijk uitleggen. Want hoe leg je een gevoel uit? Iets dat je voelt, maar als je logisch nadenkt weet dat je het waarschijnlijk mis hebt?

Als ik alleen ben, dan kan ik ook niet ontspannen. Want de druk die ik mezelf opleg blijft. Ik denk na wat ik kan doen om mijn ouders te helpen, en begin dan als een gekke te poetsen in het huis.

Via de sociale media heb ik fijne contacten, maar voel ik me daar wel “thuis”?

Waar kan ik volledig mezelf zijn, zonder mij zorgen te maken om wat anderen van mij denken, zonder angstig te zijn om iets verkeerds te doen, te zeggen? Ik heb die plek tot nu toe nog niet gevonden. Ik hoop wel om die ooit nog eens te vinden, want ben het zo uitgeput om die zwaar geladen rugzak niet af en toe eens te kunnen afdoen van mijn schouders.