te veel aandacht voor het uiterlijke van een mens

Het uiterlijk is iets waar veel mensen belang aan hechten, want zij willen een goede eerste indruk maken. Ik stel mij de vraag of gekleed zijn volgens de laatste mode, een bruin kleurtje hebben, een liposuctie laten uitvoeren om vet weg te laten zuigen, écht iets veranderen aan de indruk die je achterlaat op mensen.

Is het uiterlijke dan écht het enige waar belang aan gehecht wordt als je iemand iets voor de eerste keer ontmoet? Zijn sommige mensen zo bekrompen van geest dat ze niet kunnen zien wat er achter het uiterlijke van die persoon schuilt?

Is het niet veel belangrijker wat er in de persoon schuilt, namelijk zijn karakter, zijn levensweg, zijn dromen.

Stel je nu voor dat je iemand tegenkomt die er uiterlijk perfect uitziet, maar dat je na een tijdje tot het besef komt dat die persoon mensen uitbuit, wat ga je dan doen? Jouw eerste indruk was nochtans van: “wow, wat een knappe persoon”.

En stel je nu iets anders voor: je ontmoet iemand die bv littekens heeft van brandwonden. Het stoot je af. Maar blijkt nu dat die persoon die je uiterlijk niet perfect vind, een gouden hart heeft. Wat dan?

Ik kan er maar niet inkomen dat sommige individuen iemand lang gaan aanstaren en zelfs aanwijzen, tot er zelfs grappen over gaan maken omdat hij/zij anders is.

Het is niet omdat een persoon in een rolstoel zit, excentriek gekleed is, vol tattoes en piercings zit, dat die persoon afgeschreven moet zijn.

Die mensen kunnen er zelf niets aan doen. Het is niet omdat iemand overgewicht heeft, dat het automatisch te linken is aan zich overeten. Het kan genetisch aangelegd zijn, komen door een ziekte.

Denk je niet dat sommige van die mensen al genoeg lijden zonder dat ze nog moeten aangestaard worden, of dat je er verschillende keren voorbij moet komen om hem/haar nog eens goed te bekijken. Denk je niet dat het ook een verschrikking is voor de ouders, de familie. Wat moeten ze tegen hun kind die er anders uitziet dan de “norm” uitleggen? Dat er individuen zijn die hen aanstaren omdat ze uiterlijk niet perfect zijn. Hoe kunnen die kinderen zich dan ontwikkelen? Krijgen zij dan niet het beeld van : “ik ben anders, dus ik hoor er niet bij.”

Ik denk ook aan de kinderen die iemand zien die bv vol littekens zit, die met een witte stok loopt. De kinderen zeggen luidop dan : “waarom is zijn/haar huid zo raar?”. In plaats van vlug weg te gaan, en niet te antwoorden op de vraag van het kind, zou ik voorstellen om het gewoon uit te leggen aan het kind. Hoe kan je anders de samenleving toleranter maken, als je niet zegt aan het kind: “die persoon kan niets zien, en die witte stok helpt hem/haar om niet te vallen, niet tegen iemand aan te stoten. En voor rest is het een persoon zoals iedereen. Die ook eet en slaapt, die ook vrienden heeft, die ook dromen heeft. En die het leuk zou vinden om bv met jou te spelen”.

Ik ben persoonlijk niet geïnteresseerd in de laatste mode, in bruinen, in elke dag een nieuwe outfit aanhebben, in het geschminkt zijn. Zolang ik maar niet stink, mijn kleren proper zijn. Ik vind het veel belangrijker om vriendelijk te zijn, te glimlachen, geen kwetsende dingen te zeggen. En daarbij: als je innerlijke goed is straalt zich dit naar buiten!

Het is al gebeurd dat men mij eens gezegd heeft dat ik niet altijd hetzelfde moet aandoen, dat ik niet zoals een tiener/student gekleed moet zijn.

Sorry, maar ik voel mij goed in dit soort kleren. Het bezorgt mij het minst mogelijke lichamelijke overprikkeling.

De eerste indruk is toch niet altijd de juiste, dus kijk verder dan het uiterlijke. Kijk naar de mens achter het uiterlijke. Het innerlijke van een mens is zoveel mooier dan wat je aan de buitenkant ziet.