Leven met chronische pijnen, hoe voelt dit aan?
Het is iets dat ik niemand toewens, zelfs mijn ergste vijand niet.
Bij het wakker worden s’ochtends voel ik me nooit uitgerust. Ik heb moeite om uit mijn bed te geraken, en heb al erge pijnen. En de dag moet nog beginnen!
Soms kan ik s’nachts niet slapen omdat elke houding die ik aanneem mij te veel pijn bezorgt (nek, rug, hoofd, benen, tot in mijn vingers)
Andere nachten lukt het mij wel om te slapen, maar geraak ik meerdere keren kletsnat wakker in het zweet van nachtmerries.
De dagelijkse “handelingen”, zoals opstaan, douche nemen, mij aankleden, boodschappen doen, poetsen…. kosten mij veel energie. Het maakt me moe.
Ik verplicht mij om dagelijks te bewegen, hoeveel pijn ik ook mag hebben. Fietsen op de hometrainer of wandelen.
Mijn lichaam en spieren schreeuwen het vaak uit van de pijn, maar het is belangrijk dat ik blijf bewegen. Vaak zou ik huilen, omdat ik een stekende pijn heb in mijn benen als ik aan het trappen ben op de fiets.
Leven zonder pijn, ik weet niet meer wat dit is. Elke dag is voor mij een gevecht. Een strijd om toch iets te doen, om toch een beetje te helpen in het huishouden (ik woon bij mijn ouders).
En voel me heel vaak schuldig, gefrustreerd omdat ik in bed lig terwijl mijn moeder aan het poetsen is. Ik weet dat het mij niet helpt, en dat mijn mama mij begrijpt. Dat schuldgevoel blijft, wat men mij ook zegt.
Het frustreert mij dat ik andere familieleden niet zoveel kan helpen als ik wil, als ze nodig hebben. Ook mijn vrienden heb ik het gevoel van in de steek te laten.
Chronisch lijden zijn niet alleen de pijnen. Het is mezelf altijd afvragen of ik deze activiteit, die uitnodiging wel of niet aanvaard. Kan ik het aan? Welke andere afspraken heb ik die week op mijn agenda staan? Kan ik tussendoor voldoende rusten om bij te komen?
Het is soms ook afspraken moeten annuleren omdat ik die dag een migraine aanval heb.
Niemand ziet dat ik zoveel pijnen heb. Het is immers niet zichtbaar aan de buitenkant van het lichaam. Dat maakt het moeilijk omdat mensen het niet geloven, mij niet begrijpen. “Iets dat onzichtbaar is, kan niet bestaan.”
Ofwel geven mensen adviezen die “goedbedoeld” zijn, maar mij niet helpen. Zoals: je moet maar wat meer bewegen, je moet dit dieet eens proberen (met minder suiker, zonder gluten,…), ….
Er zijn ook mensen die vertellen dat zij ook moe zijn, dat zij ook pijn hebben, en dat ik niet te klagen heb omdat ik geen partner noch kinderen ten laste heb, en ook niet werk.
Ik zwijg dus, en hou hoe ik me écht voel voor mij.
Die fybromyalgie werkt op mijn gemoedstoestand. Doordat ik zoveel pijn heb, geraak ik in een depressie. Ik heb ook last van angsten, en mijn concentratie is ver zoek. (een stapel boeken wil ik lezen, maar het lukt mij niet)
De vraag die ik me dan stel is waardoor ik nu bv overprikkeld ben: door mijn overgevoelighuid omwille van mijn autisme, of doordat ik die dag zo hard heb moeten vechten tegen de pijnen?
Er is weinig die mij soelaas brengt. Pijnstillers mag ik niet slikken, omdat ik last heb van reflux en een gevoelige maag.
Ik kijk wel uit naar de sessies bij mijn kine omdat de massage enige verlichting geeft.
Ook al is de soelaas maar heel tijdelijk, het doet deugd.
Zoals jullie kunnen lezen is leven met chronische pijnen, die niet zichtbaar zijn, geen pretje! Het is elke dag overleven. Mijn enige optie is blijven doorgaan, ook al heb ik vaak de moed er niet meer voor, en zou ik de strijd willen opgeven. Maar door weg te gaan zou ik heel wat mensen chronisch verdriet brengen, en dat wil ik niet. Ik hou er niet van dat andere mensen lijden!
Reactie plaatsen
Reacties