Tijdens de meet & greet Authentisme van vorige donderdag heb ik de volgende vraag gekregen “zou je van jezelf kunnen zeggen dat je gelukkig bent?”
Neen, ik kan niet gelukkig zijn als ik elke dag opsta met angsten en een zwaar depressief gevoel. De angsten en de depressie kan ik heel af en toe eens vergeten als ik een serie bekijk. Maar de fysieke pijnen die zijn altijd aanwezig, wat ik ook doe. En continu pijn lijden doet wat met een mens.
Ik ben wel min of meer tevreden met waar ik nu sta in het leven. Als ik dit vergelijk met 11 jaar terug (toen ik eindelijk uit de vicieuze cirkel van opnames uitkwam), dan gaat het beter. Ik kan meer doen : een krant, tijdschrift lezen, boodschappen doen, babysitten voor de kinderen van mijn broer of zus, gaan wandelen, poetsen.
Net na mijn opnames was ik tot niets in staat, ik sleepte mij van mijn bed naar de zetel en terug.
De persoon die mij die vraag stelde, heeft een zoon met een handicap na een ongeval, werkt met mensen met autisme en is life-style coach.
Ik vroeg hem wat hij vond van het paleo-dieet. Een paar mensen hebben mij al voorgsteld om dit dieet te proberen, het zou helpen om minder pijn te hebben, meer energie te hebben. Ik heb er mijn twijfels over. Heb zelf al zoveel geprobeerd, ook in de alternative geneeskunde.
Die coach antwoordde dat hij het niet weet. Hij zei dat het nogal complex is bij mij. Mijn autisme en dan ook de fybromyalgie. De chronische spierpijnen zouden namelijk een gevolg kunnen zijn van de jarenlange medicatie die ik geslikt heb tijdens mijn psychiatrische opnames. Ik had tot nu toe nog nooit de link gelegd tussen mijn pijnen en de vele medicatie (tegen angsten, depressie, om beter te slapen,…).
Die persoon heeft een goede analyse gedaan in een paar minuten.
Er is een voor en een na bij mij. Voor de opnames in psychiatrie was ik fysisch zonder pijnen, kon ik redelijk goed de dag doorkomen zonder te hoeven te slapen, had ik een goede concentratie, stelde ik me niet zoveel vragen, analyseerde ik niet alles, kon ik blij zijn.
Nu erna lijd ik aan chronische spierpijnen, ben ik voor het minste uitgeput, heb ik moeite om mij te concentreren, ik doe veel te veel aan introspectie,…
Ik was niet op mijn plaats in de psychiatrie, maar zag het toen niet. Ik was verblind door wat de hulpverleners mij zeiden, ik geloofde hen, was mijn eigen niet meer door al die medicatie (en kon hierdoor ook niet meer logisch nadenken).
Gelukkig? Dat ben ik dus niet en vrees het nooit meer te zijn, maar wel blij om uit de psychiatrie te zijn, en thuis bij mijn familie (die me het beste kent en weet wat goed voor mij is).
En jullie, zijn jullie gelukkig?
Reactie plaatsen
Reacties
Volgens mij ben je als autist nooit gelukkig in deze door niet-autisten geregeerde wereld.
Ze snappen echt niet hoe het is om autistisch te zijn, ook al denken ze zelf van wel.
Ze willen je van alles opleggen en laten proberen en dat druist bijna altijd tegen wat jij zelf wilt in. Daar word je moedeloos en eenzaam van, ook omdat je weet dat daar geen verandering in zal komen.
Ik denk ook dat de medicijnen die jij slikt(e) de oorzaak kunnen zijn van je fibromyalgie.
Het enige wat je ertegen kunt proberen doen is gezond eten en drinken, maar dat weet je zelf ook wel.
Lieve Pascale,
Wat schrijf je toch mooi. Ik weet niet of je door medicatie fibromyalgie kan krijgen. Ik denk het eigenlijk niet. Als medicijn lijkt een bepaalde vorm van antidepressiva zelfs goede resultaten te geven. Er zijn ook mensen met fibromyalgie die nooit een antidepressivum geslikt hebben. Ik kan de vraag of ik gelukkig ben trouwens niet beantwoorden. Ik heb gelukkige momenten. Altijd gelukkig zijn bestaat mijns inziens niet. Liefs, Barbara (@starryfays)
Er is een amerikaanse psychiater, Dr Peter Breggin, die hetzelfde beweert over psychiatrische medicatie… Blijkbaar heeft hij hierover als deskundige in bijna 100 rechtszaken in de US getuigd, en daar heel wat zelfs van gewonnen. Misschien interessante lectuur voor jou? http://www.breggin.com/
Zoek geluk in de kleine dingetjes. En hou je taai! Liefs