Uit de vele boeken over autisme die ik gelezen heb, wil ik graag enkele passages uit sommige boeken (van personen met autisme) met jullie delen. Het zijn woorden die beschrijven hoe ik mij voel, waar ik nog elke dag moeite mee heb. En de auteurs beschrijven het veel beter dan ik het zou kunnen neerpennen. Het zijn herkenbare zaken voor mij.
De Jungle van Autisme – Birsen Basar
Maar slapen geeft mij rust. het is een fijn gevoel. Ik ben dan niemand, inclusief mezelf, tot last.
Zij hebben allen geen idee hoe vermoeiend een hele dag van prikkels en handelingen voor mij is. En ze weten al helemaal niet hoe moeilijk en vermoeiend het kan zijn om nieuwe kleren te dragen. Ik heb er eerder last dan lol van. Ik vind het belangrijker dat kleren fijn zitten.
Ondanks dat ik af en toe ruzie heb met mijn ouders, zijn mijn vader en moeder mijn allerbeste vrienden. Ik kan ze wanneer en waar dan ook bellen om over mijn problemen te praten. Mijn vader en moeder zijn er altijd en hoe dan ook voor mij en laten mij niet alleen. Ze zullen echter niet altijd bij mij zijn. Ik ben nu al bang voor deze dag. Ik weet het niet maar ik maak mij zorgen over mijn toekomst. Het is moeilijk om mensen te vinden die mij accepteren zoals ik ben. Ik ben beter dan een paar jaar geleden maar ik wil nog meer. Ik wil andere mensen die ik naast mijn vader en moeder onvoorwaardelijk kan vertrouwen.
Doen alsof je normaal bent – Liane Holliday Willey
Het aantal vragen is eindeloos en de zorgen stapelen zich op. Daarom zijn menselijke relaties zo’n aanslag op mij. Ze putten mij uit. Mijn gedachten vliegen alle kanten uit. Ik maak me zorgen over wat ik net gezegd heb en over wat zij net gezegd hebben en hoe dat allemaal met elkaar samenhangt, en wat ze nu gaan zeggen en wat ik dan moet zeggen, en ben ik hun iets verschuldigd of staan zijn bij mij in het krijt en waarom zijn de regels voor elke vriend of vriendin weer anders en… nou, ik word er dus hoorndol en doodserieus van.
Handboek voor Asperger vrouwen – Liane Holliday Willey
Het onbestemde gevoel van angst dat iedere Asperger met zich meedraagt, is een goed voedingsbodem voor stress. Deze onbestemde angst slaat al snel om in nervositeit, specifieke angsten, gepieker en bezorgdheid over wat er komen gaat.
De inspanning die het een Asperger kost om meerdere dingen tegelijk te doen, non-verbale boodschappen te begrijpen, sociale situaties te ontcijferen en sociale vaardigheden toe te passen, is uitputtend voor lichaam en psyche.
Zie wie ik ben. Autisme in woord en beeld – Stef Renodeyn / Cis Van Peer
Toch doe ik er alles aan om een goede indruk te maken op anderen. Ik heb altijd mensen willen behagen en kan moeilijk “neen” zeggen. Dus pas ik me aan en doe ik vaak tegen mijn zin.
Mijn brein werkt (in alle stilte) op tweehonderd procent van zijn vermogen om alles wat ik zie en beleef tot een geheeld samen te voegen, om prikkels en emoties een juiste plaats te geven. Dat vergt veel energie en bijgevolg ben ik vaak vermoeid.
Maar het blijft elke dag vechten en overleven, en niet te veel verwachten.
Van een andere planeet – Dominique Dumortier
Niemand ziet hoe hard ik mijn best moet doen en hoeveel energie het van me vraagt.
Fysiek lijd ik sterk onder het niet kunnen verwerken van zintuiglijke prikkels. Dat is ook de reden waarom ik een volledige dagtaak niet aan kan. Ik kan niet de hele dag actief zijn omdat mijn zintuigen dan te veel problemen scheppen en ik er fysiek onder lijd. Ik heb nood aan rust. Niet alleen s’nachts maar ook overdag.
Ik wil nog altijd sociaal contact hebben, ik wil het kunnen. Tegelijkertijd ben ik er heel bang voor, want ik kan het niet. In nieuwe situaties zou ik het liefst onzichtbaar zijn. Tegelijk wil ik mezelf het bewijs leveren: k heb toch een sociaal diploma! Het is heel frustrerend. Feitelijk wil ik altijd met rust gelaten worden, geen sociale contacten meer moeten aangaan. Tegelijk is de behoefte aan echt contact heel groot. Maar echt contact leggen is net heel moeilijk. Het is altijd weer zo anders.
Een gat waar je hart zit. Eenzaamheid bij mensen met autisme – Baukje Van Kesteren
De eenzaamheid die ik voelde was niet het soort eenzaamheid die je oplost door contact met anderen te zoeken, al dan niet met de bedoeling om te helpen. Hoeveel aandacht je ook aan een ander besteedt, je eigen tekort wordt daardoor niet aangevuld – het wordt er juist zelfs nog méér voelbaar door.
De kern van de zaak is dat ik slechts contact kan maken door vriendelijk en behulpzaam te zijn. Door het goede voor een ander te doen. Ik ben vriendelijk, correct, doe mijn best, maar weet niet door te dringen. Ik blijf afstandelijk.
Ondraaglijk lijden, de pijn van het anders zijn. 26 mensen getuigen – Lieve Thienpont
Als je autisme hebt, zijn je familieleden je belangrijkste vrienden. Familiale contacten zijn voor mij heel waardevol en zelfs van levensbelang. Andere vrienden heb je nauwelijks, omdat een een-op-een relatie zo moeilijk is. Laat me spreken voor een zaal vol mensen, en ik doe het zonder enige aarzeling. Maar zet me niet samen met één gesprekspartner, om over koetjes en kalfjes te praten. Dit is zwaar vermoeiend voor mij. Ik reageer er zelfs fysiek op. Ik word lijkbleek en misselijk, omdat ik zo hard mijn best doe om me te concentreren.
Ik zou graag kunnen werken om maatschappelijk terug een beetje gerespecteerd te worden. Doch druk, teveel prikkels, geheugenproblemen,.. maken dit onmogelijk.
Autisme betekent voor mij allereerst de aanwezigheid van constante angst. Ik heb angst voor van alles en nog wat. Angst is overal aanwezig en ook al probeer ik deze onder controle te houden, een paniekaanval is nooit ver weg. Eigenlijk komt het erop neer dat ik angst heb voor alles wat onbekend is en waar ik geen controle over heb.
Reactie plaatsen
Reacties