Gisteren zag ik op facebook een filmpje waarin Viktor Staudt aan het woord kwam, in een programma op de Nederlandse televisie. Het ging over suïcide preventie. Viktor heeft een boek geschreven na zijn mislukte zelfdood poging (“Het verhaal van mijn zelfmoord”). Ikzelf heb ook pogingen ondernomen, je kunt het hier teruglezen : https://autimonde.wordpress.com/2013/09/02/taboe-onderwerp-zelfdoding/
In deze blog wil ik het hebben over een zin die Viktor gezegd heeft tijdens dit programma (hier kan je het terugzien: https://l1.nl/avondgasten-het-lijkt-misschien-onwaarschijnlijk-maar-ik-heb-het-ook-gered-126062/ )
Hij zegt : “Ik kan de depressie controleren in plaats van dat de depressie mij controleert.”
Ik vind het zo goed verwoord. Zo ervaar ik het ook. De zware depressie die ik in 1999 heb gehad en die jaren geduurd heeft, maakt niet meer zo een groot deel uit van mijn leven. Het controleert mijn leven niet meer, de “zwarte hond” volgt mij niet meer continu, die hond is niet meer 24/24, 7dagen op 7 aanwezig.
Volgens mij, maar ik kan ook ongelijk hebben, is het de antidepressivum die mij voor een groot deel zo helpt. Als ik het een paar dagen niet neem, omdat ik het vergeten ben, dan voel ik de somberheid heel snel terugkomen, dan raak ik sneller geëmotioneerd, dan komen de donkere gedachten terug. Ik heb dus een groot vermoeden dat dit antidepressivum mij red, en mij helpt om de dagen door te komen.
Ben ik nu genezen van die depressie? Ik denk het niet. Ik blijf er gevoelig voor. Ik herken wel sneller de signalen. En weet dat ik dan streng moet zijn voor mezelf, en moet ingrijpen voor het te ver vordert. Dit betekent: blijven bewegen, niet de hele dag in bed blijven liggen, naar buiten gaan, naar de supermarkt gaan (ook al kost het me veel moeite, en zijn de angsten zeer groot),…
Ik kan ook niet zeggen dat ik “gelukkig” ben, maar ben wel blij dat ik nog leef, dat mijn pogingen niet gelukt zijn. Ik kan me niet inbeelden wat een leven mijn ouders, familieleden nu zouden hebben, en met welk schuldgevoel ik ze achter gelaten zou hebben.
Alleen al die gedachten zorgen ervoor dat ik geen pogingen of plannen meer heb/maak om uit het leven te stappen.
Ik herinner mij dat een 2tal jaren terug een assistent huisarts mij zo iets gezegd heeft (ik kan mij de juiste formulering niet meer herinneren) : “Sommige mensen zijn niet geboren om gelukkig te zijn. Jij bent misschien één van die.” Ik was geschokt toen ze dit zei. Maar misschien is het wel zo. Dit is dus naast mijn autisme, chronische pijnen, ook iets dat ik aanvaard.
Nu denk ik dat mijn doel in dit leven misschien is om anderen gelukkig te maken, aangezien ik bijna nooit neen kan zeggen als anderen om hulp vragen.
Ik weet dat het veel misschiens zijn, in het leven zijn er nu veel onzekerheden.
Ik wil graag eindigen met het volgende: ook al lijkt er geen licht aan het einde van de tunnel, hoe eenzaam je je ook voelt, weet dat je er nooit alleen voor staat. Ook al duurt het lang voordat je de juiste persoon vind, de persoon die je een sprankeltje hoop kan geven, die persoon bestaat écht!
Reactie plaatsen
Reacties