Oh, het einde van het jaar is aangebroken. Ik doe geen jaaroverzicht, zoals de media dat doet. Want ik ben het jaar doorgekomen met veel horten en stoten, veel pijn, zoals steeds. En elk jaar zal het zo zijn. Dit is zo voor mensen die chronisch ziek zijn, denk ik. In elk geval is het zo voor mij. En ik aanvaard het, ertegen vechten maakt het alleen maar erger.
Ik hou niet van de eindejaarsfeesten. Niet meer zoals vroeger, toen ik jonger was. En dit is niemands schuld. Of misschien gewoon de maatschappij die zo veeleisend geworden is? Zodanig dat ik steeds meer stress heb om het perfecte cadeau te vinden voor mijn neven en nicht. Omdat ze misschien beïnvloed worden door de reclames, door hun vrienden op school. Ze hebben ook al veel, en ik weet niet wat hen nog plezier kan brengen. Net zoals sommigen volwassenen ook beïnvloedbaar zijn en het nieuwste willen hebben (ik geef toe dat ik ook niet zo onschuldig ben hierin, ik hou van de technologische snufjes, ik kijk wel veel rond, maar ga niet kopen).
Ik blik nostalgisch terug naar Kerstmis bij mijn grootouders. Het was er simpel, zonder veel chi chi en bla bla. Gezellig samen zijn met ooms, tantes, neven en nichten. Samen spelen, zonder te veel geruzie. Respect tonen voor de ouderen. Als men neen zei, dan wist men dat het zo was. We moesten niet proberen tegen in te gaan. We spraken niet tegen.
Lekkere simpele maaltijd, met veel liefde en geduld bereid door mijn grootouders.
Wij, als kind, waren blij met elke cadeau die we wel of niet kregen.
Gewoon praten, en naar elkaar luisteren.
Misschien was het voor mij toen ook veel makkelijker. Ik hoefde nergens voor te zorgen. Ik was nog een kind. Had weinig verantwoordelijkheden.
Nu is het anders. Ik ben volwassen, heb enorm veel last van prikkels, ben angstiger, voel me minder waard dan anderen,…. Niemand ziet het, want ik heb altijd een glimlach op mijn gezicht. En zo hoort het ook. Ik zal toch geen lang gezicht trekken, en huilen. Het zou voor niemand fijn zijn, ook niet voor mij.
Ik mis mijn grootouders zo erg Ik weet dat ze van hierboven een oogje in het zeil houden, en ons beschermen. Ik hoop hen niet te ontgoochelen.
Ik wil nogmaals zeggen dat het niet is omdat ik niet van de feestdagen hou, dat ik niet van mijn familie hou. Niets is minder waard. Ze zijn alles voor mij. Ik ben hen zo dankbaar. En ik hou enorm van hen allen.
Reactie plaatsen
Reacties