stigmatisering antidepressiva

Deze week was er op een Nederlandse zender een item over anti depressiva. Hier terug te vinden https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2193792-antidepressiva-onterecht-in-verdomhoek.html

Mijn allereerste ervaring met antidepressiva (voor het gemak zal ik verder de afkorting AD gebruiken) was al in het jaar 1999. Een huisarts die ik geraadpleegd had voor klachten, heeft mij na een tijdje en diverse lichamelijke onderzoeken waaruit niets gevonden werd, AD voorgeschreven. Samen met kalmeer- en slaappillen.

Ik wist toen nog niet dat ik in een zware depressie beland was. Op dat moment was ik aan het werk, en woonde ik zelfstandig. Het enige dat die pillen deden, was dat ik in slaap viel tijdens de werkuren. Verschillende opnames zijn daarna gevolgd, waar ik steeds onder andere AD kreeg.

In de tijd van de opnames kan ik niet zeggen of het slikken van AD mij geholpen heeft. Ik kreeg toen een combinatie van verschillende andere pillen tegen angsten, slaapproblemen, psychische stoornissen. Ik weet wel dat ik mij er suf door voelde, dat ik nog amper kon spreken (is logisch denk ik ook als ik tijdens mijn allereerste opname 20 pillen per dag slikte. Volgens hen hadden ze nog nooit iemand gezien met zulke hoge angsten (gemeten door middel van een 24-uurs EEG), ze konden mij niet meer geven, want ze hadden het maximum aantal pillen al overschreden).

En één van de nadelen was dat mijn gewicht naar omhoog ging. Hoewel ik het vermoeden heb dat dit kwam doordat in één van de vele centra waar ik opgenomen was, ze ervan overtuigd waren dat ik anorexia had. Ik had zware buikgriep gehad waardoor ik gedurende 10 dagen niks binnen kon krijgen, en ja dan vliegen de kilo’s ervan af. Ik ben toen opgenomen geweest op de dienst interne geneeskunde omdat ik uitgedroogd was. Die dag had ik een afspraak met een nieuwe psychiater. Ze is me komen bezoeken en zei dat ik daarna naar haar dienst moest komen. Ik snap nog steeds niet hoe ze het verband niet gelegd heeft tussen vermageren en buikgriep hebben. Maar ja, ze had waarschijnlijk al gelezen in mijn dossier dat er een vermoeden van anorexia was bij mij.

En ik ben ervan overtuigd dat ze mij eetlustwekkende medicatie gegeven hebben. Ik at de hele dag door.

Door de combinatie van die vele pillen, was ik mezelf kwijt. Ik wist niet meer wie ik kon vertrouwen, heb mensen pijn gedaan door hen boze berichten te versturen. Gelukkig wist mijn familie dat het kwam door de pillen, dat het niet “de lieve Pascale” was die ze kennen. En helaas vlakt het ook de emoties af. Jammer dat het mijn angsten niet wegnam.

Nu slik ik al sinds enkele jaren alleen nog maar één AD per dag. En ik weet dat het mij helpt, dat ik het nodig heb. Als ik het een paar dagen niet inneem, dan voel ik mij veel somberder. Dan geraak ik sneller geïrriteerd, staan de tranen sneller in mijn ogen.

Bij mij is het de combinatie van verschillende medicatie die nefast is geweest. Ik wil hiermee niemand schrik aanjagen. Een goede hulpverlener kent zijn grenzen, en weet hoever hij/zij mag gaan, hoop ik. Ik heb het ongeluk gehad om steeds minder goede psychiaters te treffen, die eigenwijs waren en ervan overtuigd waren dat zij het bij de rechte einde hadden. Nu heb ik gelukkig goede hulpverleners. 

Met deze blog wil ik graag het stigma rond antidepressiva en psychische ziektes doorbreken. Niemand kiest ervoor om ziek te zijn, dat het nu lichamelijk of geestelijk is. Waarom wordt er wel aanvaard dat iemand dagelijks insuline inspuit tegen zijn suikerziekte, maar niet dat iemand AD slikt om de dag door te kunnen komen?

Waar zijn we zo bang voor? Het is niet besmettelijk. Het is wel zo dat iedereen een depressie kan krijgen, in een burn-out geraken, psychisch ziek worden.

Ik had nooit gedacht dat ik meerder zware depressies zou krijgen. Ik heb een liefdevolle familie, een dak boven mijn hoofd, elke dag eten, geen te grote gezondheidsproblemen, ik had het geluk om te mogen studeren,…. En toch ben ik er niet gevrijwaard van gebleven. Het leven was voor mij meer een gevecht dan ik dacht.

Ik kan ook niet zeggen dat ik nooit meer in een depressie zal belanden. Ik weet op welke signalen ik moet letten, en op tijd ingrijpen. Ik zal er mijn hele leven gevoelig aan blijven. Maar ik schaam mij er niet voor. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben.

Dus aub stop met psychische ziektes te stigmatiseren. Het is geen taboe. Er mag en moet over gepraat worden!!