Gisteren zag ik op twitter een filmpje langskomen over “rijker met autisme” (https://www.youtube.com/watch?v=TFkECvFYLr8) en ik bedacht me dat wat Martine Delfos op een gegeven moment zei over vertraging en versnelling bij mij zeker van toepassing is.
Om dit te verduidelijken, wil ik het graag hebben over onder andere mijn puberteitsperiode.
Mijn fysieke puberteit is voor mijn part vroeg begonnen. Mijn eerste menstruatie was rond mijn 11 jaar, ik zat in het 6de jaar lager onderwijs.
In de jaren die volgden (noch in het humaniora noch tijdens mijn hogeschooljaren) heb ik mij nooit tegen mijn ouders verzet, ze verteld dat wat ze zeiden niet waar was, dat ik het wel beter wist.
Het is pas veel later dat ik niet akkoord was met wat mijn ouders mij zeiden, dat ik mij begon te verzetten tegen hen. Dit was rond mijn 24-25 jaar oud.
Een voorbeeld: op een avond ben ik met collega’s op stap geweest, in een bar waar we iets gingen drinken, was er een jongen naar mij aan het kijken. Na aandringen van mijn collega’s ben ik met hem beginnen te praten. Ik vond hem best wel leuk.
Ik was door hem uitgenodigd om een weekend bij hem te komen. Ik zei dit aan mijn ouders. Mijn ouders, die bezorgd waren omwille van mijn naïviteit, zeiden tegen me dat als een jongen vraagt om bij hem te komen, dat hij meer wilt, namelijk dat hij met jou naar bed wilt gaan. Ik was ervan overtuigd dat mijn ouders ongelijk hadden. Ik heb die man opgebeld, en hen verteld wat mijn ouders zeiden. Hij antwoordde dat hij geen problemen wilde hebben, en heeft het afgemaakt. Ik heb het mijn ouders enorm kwalijk genomen. Ik was woest op hen, zei dat ze mijn leven kapot maakten, dat ik verliefd was op die man, dat ze het niet begrepen.
Waarschijnlijk typisch pubers gedrag, maar op late leeftijd.
Toen het een tijdje later bergaf begon te gaan, dat ik fysieke klachten begon te krijgen wegens overspanning en depressie, vertelde ik aan een huisarts dat mijn ouders niet akkoord waren met de keuzen van mijn liefs. De huisarts, autisme niet kennende, was er zeker van dat mijn ouders slecht waren voor mij. Waardoor zij steeds de schuld kregen van mijn problemen.
Nu weet ik dat het komt doordat ik mij op emotioneel en sociaal niveau trager ontwikkel dan leeftijdsgenoten. In die tijd wist ik dit niet, want niemand dacht dat ik autisme zou kunnen hebben. Ik was namelijk verstandig genoeg, kon redelijk goed volgen op school (mits voldoende ondersteuning tijdens mijn humaniora van mijn ouders).
In feite is die vertraagde ontwikkeling op sociaal vlak steeds aanwezig geweest. Ik wist niet wat te doen om contact te maken met leeftijdsgenoten en zo vrienden maken. Ik had niet dezelfde interesses, zoals jongens, make-up, kledij, roddels over celebrity’s. Ik had geen enkele interesse, in niets. Ik wilde alleen goed presteren op school, en vriendelijk gevonden worden. En door zo goed te zijn met iedereen, werd er enorm van mij geprofiteerd, wat ik natuurlijk niet doorhad.
Zijn er nog mensen die gelijkaardige vertragingen ondervonden hebben, waardoor ze in de problemen gekomen zijn?
Reactie plaatsen
Reacties
Ik ben een man en een ander persoon dan jij, maar ook mét autisme en ik herken dit verhaal wel.
Ik was erg verlegen vroeger en daardoor altijd alleen, ook in een groep.
De vertraging zat hem bij mij misschien vooral in mijn seksuele ontwikkeling. Die is nooit goed tot rijping gekomen, mede door mijn geremdheid. nooit seks gehad en nooit een partner tot voor kort. Scheefgroei op dit gebied, blijven steken in fantasieën en masturbatie, niet in staat om mijzelf lichamelijk te geven aan een ander.