prestatie druk

Deze morgen schreef een vriendin op facebook een post over de druk die de maatschappij ons oplegt. Wat deze persoon neergetypt heeft, ik kan me daarin helemaal vinden. Daarover wilde ik dus graag een blog neerpennen, wat ik bij deze doe.

Mensen zijn zo veeleisend naar elkaar toe. Je moet werken, getrouwd zijn, kinderen hebben, tijd vrijmaken voor je vrienden,…. En als je dit niet hebt, dan hoor je er niet bij. Wie bepaalt in feite die norm vraag ik me dan af? Waarom word je afgescheept als je niet kunt werken? Waarom word je beoordeeld als je als volwassene nog bij je ouders woont?

In het onderwijs is de druk ook zo groot. Als ik zie wat mijn neven en nicht allemaal moeten kennen, al die taken die ze moeten doen, spreekbeurten die ze moeten geven,… (ik heb niet de indruk dat in de tijd dat ik studeerde het er zo hard aan toe moest gaan, maar kan me ook vergissen, het is al zo lang geleden). Ze hebben geen tijd meer over om te ontspannen. Want veel kinderen (wel of niet beïnvloed door ouders, vriendjes, school,…) willen daarnaast ook nog aan buitenschoolse activiteiten doen, zoals jeugdbeweging, sporten, muziekschool,…Het is niet te verwonderen dat deze kinderen dan zo moe zijn, uitgeblust zijn op het einde van het schooljaar. Ik snap wel dat we de kinderen willen klaarstomen voor later. Maar moet dit per sé op deze manier, met deze prestatie druk?
Kinderen aan de leeftijd van 10, 11 jaar vergelijken zich al met anderen, omdat hun vriendje beter gescoord heeft, ze voelen zich zo jong al minderwaardig, lopen soms al met donkere gedachten.
Wat ik van mijn studietijd wel herinner is dat er amper aandacht gegeven werd aan de leerlingen die minder goed presteerden. Ik vrees er een beetje voor dat het nog zo is in scholen. Waarom helpt men kinderen die goede punten halen en verwaarloost men de kinderen die juist wel extra hulp nodig hebben? Omdat men denkt dat zij later toch “sukkels” gaan zijn, dat zij toch geen werk gaan vinden en kunnen behouden? Is de mens zo alleen maar bezig met presteren?

Het verwondert mij niet dat met de hoge druk die de maatschappij vraagt, er zoveel mensen zijn die in burnout geraken, in een depressie vallen, of zelfmoord plegen. Want je moet dit, je mag niet dit, men verwacht van je dat, je bent verplicht om,…

En die veeleisendheid vindt men overal terug. Kijk maar naar de reclames: je moet de nieuwste, mooiste gadget hebben, of naar de modeblaadjes met superslanke modellen, magazines met de allerlaatste dieet die zeker en vast zal werken. En helaas trappen veel mensen erin, en geloven dit. Waarom zijn er anders zoveel mensen met eetstoornissen?

Ik voel die druk ook zo aan, ook soms van mensen die dicht bij me zijn (al weet ik dat dit niet hun bedoeling is). Ik geraak er door ontmoedigd, voel me verplicht om me steeds te moeten “verantwoorden” waarom ik dit of dat wel of niet doe. Terwijl ik niets fout doe. Ik ben gewoon anders dan de doorsnee mens, heb nu eenmaal lichamelijke en mentale problemen die mijn leven er niet makkelijker op maken.

Ik wil eindigen met wat die vriendin zo mooi geschreven heeft : “ Eigenlijk moeten we maar 1 eis hebben naar mekaar. We moeten onze kinderen 1 ding leren (zelfs onze dieren leren dat): respect voor mekaar! En laat dat nu iets zijn dat, in deze maatschappij, zéér zeldzaam geworden is.”