altijd down

Sinds mijn zware depressies in 1998 en de jaren erna, heb ik mij nooit meer écht voor een lange tijd totaal happy gevoeld (misschien was dit al zo heel mijn leven?). Er zijn wel momenten dat ik min of meer gelukkig ben, dat ik blij kan zijn. Maar langere momenten van tevredenheid ken ik niet.

Ik snap niet hoe het komt dat ik me niet gelukkig kan voelen. Ik ontbreek niets : ik heb een familie die van me houdt, die me begrijpt en die steeds klaar staat voor mij, heb een dak boven mijn hoofd, geen zorgen over wat ik de volgende dag zal eten, geen problemen met mijn ogen noch mijn gehoor, geen ongeneeslijke ziekte,…. Waarom voel ik me dan steeds zo down?

Het is niet meer die grote hevige depressie van jaren terug waarin ik elke dag dacht aan zelfmoord plegen. Ik denk nu niet meer om mezelf iets aan te doen, ik zou het vreselijk vinden voor mijn naasten mocht ik er niet meer zijn (hun leven zou verwoest zijn). Ik zou het minder erg vinden mocht ik morgen niet meer wakker worden. (nogmaals : ik ben totaal niet van plan om mezelf iets aan te doen, die gedachten zijn er ook niet).

Ik weet niet hoe ik me de volgende dag, het volgend uur zal voelen. Ik weet niet wanneer die gevoelens van somberheid weer zullen opkomen. Het is net alsof het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt. Ik kan een paar goede dagen hebben, en dan boem dondert het opnieuw. Het is zo uitputtend. Ik slik elke dag braafjes mijn anti depressiva in. Helpt het wel écht? Denk van wel want er het is al eens gebeurd dat ik het vergeten ben gedurende enkele dagen, en voelde mij dan beroerder dan normaal.

Het is moeilijk uit te leggen aan anderen dat ik lijd aan chronische depressiviteit, maar niet in extreme vorm. Mensen snappen het niet. Opmerkingen zoals: “je moet maar meer sporten”, “gezonder eten”, “een vaste slaapritme hebben”, “meer onder de mensen komen” , “er zijn mensen die het veel erger hebben dan jou, wat heb jij te klagen?”,… heb ik al gehad. Dit helpt me niet. Was het maar zo makkelijk. Ik wil mij niet verbergen achter mijn diagnoses om dingen niet te doen, niet te proberen. Ik wil het proberen uit te leggen

– meer sporten: ik tracht dagelijks te bewegen, ik verbijt de pijnen en ik zet door want weet dat het belangrijk is.

– gezonder eten: ik eet dagelijks groenten en fruit, let erop dat ik niet te veel suiker inneem (af en toe heb je toch wel zin om eens te zondigen, als ik mezelf dit ook al niet meer mag gunnen, wat mag ik dan nog wel?)

– vaste slaapritme : ik heb moeite om in slaap te komen, gedachten malen door mijn hoofd (ik luister dan naar een audioboek om mijn gedachten te verzetten), ik word  kletsnat wakker door nachtmerries

– meer onder de mensen komen : ik doe mijn best, vind het erg moeilijk, want voel me erg onzeker, angstig, heb geen idee wat er van mij verwacht word

– wat heb jij te klagen? : ik besef heel goed dat er mensen zijn die het veel erger hebben dan ik. Dat is één van de ergste zaken die je kunt zeggen tegen een depressieve persoon. Ik ben me er zeer goed van bewust dat ik een goed leven heb, maar verander maar eens die gevoelens.

Die chronische depressieve gevoelens zorgen ervoor dat ik zo moe ben, het slorpt mijn energie op om ertegen te vechten en aan de dag te beginnen. Er zijn momenten dat ik er zo uitgeput van ben (samen met mijn autisme, fibromyalgie en misofonie) dat ik de hele dag zou kunnen slapen.

Nochtans wil ik verder blijven vechten. Ik wil er zijn voor mijn naasten, het is voor hen dat ik leef, want ik weet maar al te goed dat mocht ik er niet meer zijn hun leven kapot zou zijn, ze zouden chronische verdriet en spijt hebben. Het enige dat ik vraag is om te respecteren dat ik me somber kan voelen, dat ik dagen in bed blijf liggen. Ik vraag niet om het te begrijpen, want volledig begrijpen zal nooit lukken. Ik vraag om mij niet te (ver)oordelen. Ik doe mijn uiterste best, meer kan ik niet doen. Opgeven is geen optie!