Ik vraag mij vaak af waarom anderen het wel lukt om dingen te doen, en mij niet. Ik besef dat het niet gezond is om mij te vergelijken met andere mensen. Maar als ik lees, zie, hoor wat sommige personen met autisme allemaal doen/bereikt hebben, dan ben ik soms jaloers.
Mensen met autisme die de wereld rond reizen om voordrachten te geven, die boeken schrijven en uitgeven, die uiterst interessante youtube kanalen hebben, …. Of die zelfs coach zijn, die getrouwd zijn en kinderen hebben. Personen die een fijn leven hebben, die wel kunnen omgaan met sociale contacten, die zichzelf zijn waar en met wie ze ook zijn.
Verstandelijk weet ik nochtans dat zij het ook moeilijk hebben, dat zij slechte dagen kunnen hebben, weken waarin ze moeten bijkomen,… En ondanks dit weten blijf ik hen benijden.
Als ik merk hoe (on)interessant mijn leven is. Ik werk niet, kan zelfs geen vrijwilligerswerk meer doen, sociale contacten kan ik niet aan, blogs schrijven lukt me niet meer zo goed, laat staan om dan te beginnen aan een boek.
Het is niet aan wil dat het mij ontbreekt. Ik wil zoveel dingen kunnen doen: mooie foto’s trekken, schrijven, voordrachten geven,… Het is lichamelijk dat ik zo uitgeput ben, en dus te weinig energie heb om zaken te ondernemen. De alledaagse zaken doen lukt met moeite, en dan moet ik rusten anders geraak ik er niet meer. En doordat ik zo uitgeput ben, speelt dit op mijn gemoedstoestand waardoor ik af en toe down geraak. Ik hoop dat er betere momenten zullen komen, en dat er een tijd zal aanbreken waarin ik mij gedurende lange tijd fysisch goed voel. Zodat ik dan eindelijk ook iets interessants te melden heb.
Is dit herkenbaar bij anderen? Dat jullie jaloers zijn op sommigen? En hoe gaan jullie hiermee om?
Reactie plaatsen
Reacties
Alsof je mijn leven leven en gevoel beschrijft. Mooi geschreven, duidelijk.
Heel herkenbaar en goed beschreven
Ik ben totaal niet jaloers op anderen, ik gun het ze allemaal van harte.
Ik vind het alleen heel jammer en treurig dat ik me zo vaak schaak-mat en in een hoek gedrukt voel staan.
Niemand snapt wat het is, hoe het voelt om anders te zijn dan de doorsnee mens zonder autisme.
Het is niet uit te leggen.
Sommigen proberen wel (een beetje) te snappen wat je bedoelt, maar als je dan doorvraagt blijkt toch dat ze geen idee hebben.
En niet alleen dat – ze vinden vaak dat je je aanstelt, overdrijft, en vooral dat ” je je aan moet passen”.
Dat vind IK dus iets om moedeloos en bekaf van te worden.
Verder ben ik al zes jaar ziek, ik weet wat je voelt.
Maar we slepen ons erdoor hoor Pascale 🙂
Nooit opgeven, houd moed. Er zijn en komen ook mooie dagen.