autorijden

Mijn rijbewijs halen is niet van een leien dakje gegaan. Ik heb mijn theorie pas behaald na 3 keren. Toen ik 2 keer gefaald had, was ik verplicht van hiervoor lessen te volgen in de rijschool. Vraag mij niet wat ik hierbij meer geleerd heb dan in de boeken, want kan het mij niet meer herinneren.  Oef eindelijk mijn theorie examen geslaagd dus nu mocht ik beginnen met écht leren autorijden. Hoe moeilijk om alles tegelijk te doen. Coördinatie is niet mijn sterkste punt.  Enfin, na een heleboel uren les vond de instructeur dat ik klaar was om het examen te doen. Niets was minder waard. Bij het eerste manoeuvre, namelijk op een rechte lijn achteruit rijden, liep het faliekant verkeerd. Ik dacht goed begonnen te zijn, maar toen begon mijn been heel hard te trillen, en reed ik tegen de paaltjes. Gedaan was het. Daarbij zag ik in mijn spiegel de instructeur/examinator mij uitlachen. Wat niet hielp om mijzelf tot kalmte te roepen.  Wat nu? Ik heb opnieuw een serie lessen gevolgd en na een tijdje mij ingeschreven om het examen te doen. Deze keer geen enkel probleem met de manoeuvres. Op de weg was het anders. Na 5 minuten mocht ik terug naar het examencentrum rijden. 

Ik liet de moed niet zakken, want voor mij was het niet doenbaar om mijn rijbewijs niet te behalen. In die tijd was ik student in Brussel, dus heb daar een serie lessen gevolgd. Wat een verschil en wat een stress met rijden in een klein dorp. De grote stad in, op drukke punten in volle spitsuur.  Mijn examen heb ik niet in Brussel afgelegd. En deze keer hiep hiep hoera slaagde ik! Weliswaar op het nippertje, maar dit kon mij niet schelen. Ik had eindelijk , op 22 jarige leeftijd, mijn rijbewijs op zak. 

Als je ouders in een klein dorp wonen, waar het openbaar vervoer ver weg is, en het met de fiets te gevaarlijk is om boodschappen te gaan doen, dan is kunnen autorijden een must! 

Ik hou van lange ritten te maken met de auto. Voel me veilig als ik alleen ben in de wagen, het is net een soort cocon die mij beschermd van de buitenwereld. Ook al is het druk op de weg, ook al bevind ik mij ergens in volle spits. Ik heb het gevoel dat niemand mij kan raken. 

Wat mij ergert zijn de mensen die zich niet houden aan de verkeersregels, mensen die veel te snel rijden, mensen die hun richtingsaanwijzer niet of verkeerd gebruiken. En wat ik de laatste tijd meer en meer opmerk, als ik op de autosnelweg rijd, en dat de wagen voor mij op een “rare” manier rijd (bv plots afremmen, of minder snel of sneller rijden), dat het bijna 9 op de 10 keer iemand is die bezig is op zijn telefoon. Verdorie, die persoon beseft niet hoe gevaarlijk het is, dat bericht of telefoongesprek kan toch wel even wachten. En als het dringend is, ga dan ergens aan de kant en stuur dan je bericht, of voer dan je telefoongesprek. Die persoon kan zoveel levens in gevaar brengen. 

Nu ik in Brussel woon, probeer ik zo min mogelijk de auto te nemen. Want een parkingplaats is moeilijk te vinden ofwel betaal je heel veel. Ik doe zoveel mogelijk te voet. Ik neem niet graag de bus of de tram, want krijg er een beklemmend gevoel. Ik gebruik wel mijn auto als ik s’avonds ergens naartoe moet, of als ik de kinderen van mijn zus ergens naartoe moet brengen of moet ophalen. Ook als ik weet dat ik veel boodschappen moet doen, als ik bv een tijdje afwezig ben geweest, en ik niets meer in huis heb, dan neem ik de wagen. 

Toch ondanks alles ben ik blij dat ik mijn rijbewijs heb en dat ik in het bezit ben van een auto. Ik besef dat ik dit geluk heb, en er velen zijn die deze kans niet hebben.