Voor de mensen die mij een beetje kennen, en degenen die mijn blog lezen, is het, denk ik, geen geheim dat ik heel angstig ben, en nog meer als ik iets nieuws moet doen.
Ik heb mezelf geforceerd om dingen te doen die ik normaal zo zou laten, om stilletjes aan te leren uit mijn comfort zone te stappen. Het eerste wat ik gedaan heb is een foto posten op de beperkte familie whatsapp groep. Iets waarop ik best trots ben (namelijk half uurtje per dag steppen). De volgende dag heb ik een korte video gepost op een andere familie whatsapp groep (iets grotere groep). In die video zie je niet mijn gezicht, wel dat ik aan het steppen ben, en ik leg in het kort uit wat ik aan het doen ben. Deze 2 posts waren mijn eerste uitdaging.
Een paar dagen later wachtte mij een veel grotere, angstiger uitdaging. 3 weken terug had ik een eerste afspraak gehad bij een specialist in pijnen. Ik had vermeld welke problemen ik had, en ook gezegd dat ik autisme heb. Dat het daarom is dat mijn moeder mee is omdat ik soms last heb van communicatie problemen. De specialist had hierop gereageerd dat ik goed communiceer, dat het niet goed is om mensen in hokjes te steken,… Kortom, ik heb me enorm gekwetst gevoeld door haar opmerkingen. Ik heb toen besloten om haar dit te melden bij de volgende afspraak. Bijna op het einde van de betreffende afspraak, heb ik het durven te vermelden. Heb iets gezegd zoals : « ik heb mijn eigen DNA, wel autisme vormt deel uit van mijn geestelijke DNA. Als mensen mijn autisme trachten te minimiseren, dan voel ik me onbegrepen, niet geaccepteerd zoals ik ben en gekwetst. Het feit dat mijn mama mee is, is niet omdat ik niet kan communiceren, maar omdat er soms zoveel informatie gegeven wordt, dat het mij te veel wordt en ik het verkeerd kan interpreteren. Daarom is het goed dat ik het dan terug kan bespreken met iemand. » De specialist heeft mij bedankt om dit zo open te zeggen. Ze leek het nu te begrijpen en zei dat ze er de volgende keren op zal letten om niet te veel informatie te geven, en dat ik gerust halt mocht roepen als ze bv te snel ging.
Ik was best wel fier dat het me gelukt is om het te vermelden. De dagen erna was ik wel uitgeblust.
Er zijn nog dingen waaraan ik denk, die mij uit mijn comfort zone zullen brengen. Ik zal niet vermelden welke want wil niet onder druk gezet worden. Ik zal dit doen als ik er klaar voor ben, als ik zie dat er de tijd en ruimte voor is. Oh, en vergeet niet, het is niet omdat die uitdagingen mij gelukt zijn, dat ik nu alles aankan. Weinigen beseffen hoeveel energie en moed dit van me vraagt. En de fysieke en mentale uitputting erna is niet te onderschatten. Dus aub forceer mij niet om iets te doen, want het zou alleen maar het tegenovergestelde effect kunnen hebben.
Stapje per stapje, op mijn eigen ritme, zal ik meer en meer dingen proberen te doen die mij uit mijn comfort zone halen. Alleen zaken waar ik iets aan heb, en die nuttig zijn voor mij of mijn naasten.
Reactie plaatsen
Reacties