wat beschouw ik als een actieve dag?

Chronisch zieke mensen (mentaal en/of fysiek) zullen het misschien herkennen. Voor anderen kan het als “vakantie” klinken. Ik heb geaarzeld of ik hieraan een blog zou wijden, uiteindelijk toch beslist om ervoor te gaan. Zodat er hopelijk meer begrip en tolerantie zou komen. 

Op het einde van de dag kan ik het als “actief” afvinken als ik : 

• niet terug in bed ga liggen na het opstaan
• een beetje gepoetst heb in huis, of wat in de tuin gewerkt, of boodschappen gedaan heb, of ergens opgeruimd heb
• gewandeld heb, of gestept heb, of wat lichte stretch oefeningen
• gelezen heb

Voor velen zal dit erg weinig lijken, en de meesten zullen mij als lui, een nietsnut aanzien. Ik wou dat ik meer kon doen, en soms gebeurt dit ook (zoals bv een sociale gelegenheid die ik niet kan/wil weigeren). Gegarandeerd dat ik de dagen erna de prijs ervan mag betalen, en te moe ben, of te veel pijnen heb om ook maar wat te doen. 

De stress en de angst van de corona crisis hakken er bij mij mentaal heel wat in. Ik ben voortdurend ongerust dat één van mijn familieleden ziek wordt, ook al weet ik dat ze voorzichtig zijn. S’avonds in mijn bed of s’nachts denk ik vaak dat als er iemand van de familie getroffen moet worden, dat het beter is dat ik het ben. Aangezien ik geen partner heb noch kinderen, ik niet werk, ik het toch al gewoon ben om met met vermoeidheid en pijnen te leven. Begrijp mij niet verkeerd ik wil zeker geen covid19 hebben, maar als er bv statistisch gezien 1 iemand per familie er ziek van word, dan heb ik liever dat ik het ben dan mijn naaste te zien lijden. 

Die stress zorgt er soms voor dat ik erdoor verlamd wordt, met als gevolg dat ik geen actieve dag kan hebben. Ook al doe ik er alles voor om er niet aan te denken. Maar bijna altijd als ik niet actief kan zijn komt het omdat ik te veel pijnen heb, en er zo uitgeput van ben. Vaak ook doordat ik s’nachts de slaap niet kan vatten of pas na uren omdat ik geen houding kan vinden die niet pijnlijk is. 

Ikzelf voel me al schuldig genoeg dat ik zo weinig kan doen, dus (be)oordeel mij aub niet. Het is geen kwestie van niet willen, maar van niet kunnen. 

Is dit herkenbaar voor andere mensen? Hoe gaan jullie hiermee om?