overlevingsmodus

Ik zit al maanden in standje “overleven”. Ik ben alles zo beu, ben zo uitgeput.
Het hele gedoe rond corona maakt me zo angstig en onzeker.

• Ik vraag me af wanneer ik terug naar mijn eigen appartement terug zal mogen gaan. Tja, sommigen zullen zich misschien afvragen wat mij belet om er niet naartoe te gaan. Er zijn voor mij verschillende redenen: Brussel kaart momenteel donker rood wat betreft de besmettingen ; ik zal mij serieus ergeren aan het zien van de mensen die zich niet aan de regels houden, wat niet bevordelijk is voor mijn mentale toestand ; ik ga niet naar buiten durven gaan ; ik zal er alleen zijn want mag niet naar mijn zus gaan ;…
• Het is al maanden dat ik niet meer naar de fysiotherapeut ga, uit schrik dat ik dan mijn ouders en broer besmet met het virus. Hierdoor is de pijn en spanning in mijn spieren nog erger dan gewoonlijk.
• Ik ben kwaad als ik op het nieuws hoor dat er weer ergens een feestje aan de gang is, zonder dat de mensen de regels naleven. 
• Ik erger me blauw aan de mensen die hun mondkapjes verkeerd aandoen, zoals alleen op hun mond en niet hun neus. Hoe vaak heb ik zulke personen niet gezien in de supermarkt.
• Ik vraag mij af wanneer ik gevaccineerd zal worden. Volgens mijn huisarts zit ik niet in de risico groep. Fybromyalgie, autisme en een depressie zijn blijkbaar niet voldoende om eerder een vaccin te krijgen. Ik begrijp heel goed dat er anderen zijn met zwaardere aandoeningen, maar ik ga nog amper ergens naartoe. Het enige dat ik nog doe is de boodschappen, en naar de huisarts als het moet.

Naast het corona gedoe, voel ik mij ook diep ongelukkig :

• Een dubbele onzichtbare beperking hebben, en mij zo vaak niet begrepen gevoeld worden, doet me pijn.
• Ik ben kwaad op mezelf als ik een dag geen beweging heb gehad
• Ik verwijt mezelf als ik snack, als ik snoep
• Nadat ik opgestaan ben, ben ik na een uur al terug doodop
• Ik heb geen passies waar ik mij aan kan optrekken
• De weinige energie die ik heb raakt zo snel op

Nu zijn er misschien mensen die zich afvragen waarom ik zo klaag, dat ik geen reden heb om mij down te voelen. Want ik heb een liefdevolle familie, een dak boven mijn hoofd, elke dag voldoende eten, geen grote zorgen, dat er mensen zijn die het veel erger hebben dan ik, en ik dus blij mag zijn met wat ik heb. Dat weet en besef ik zelf ook wel. Een depressie hebben, daar kies je niet voor. Het is een ziekte! Mijn grootste probleem is dat ik niet van mezelf houd, ik heb een hekel aan mezelf. Voor anderen kan ik lief en behulpzaam zijn, maar niet voor mezelf. 

Het is ook zo dat ik niets laat merken. Ik ben het gewoon geworden om alles op te kroppen, want wil de anderen niet lastig vallen met mijn problemen. Ze hebben hun eigen leven en struggles. Ik heb ook moeite om mijn emoties te tonen, en ze soms te begrijpen. Ik ga door het leven met altijd een glimlach op mijn gezicht, hoe ik me ook voel, hoeveel pijn ik ook heb, hoe uitgeput ik ben, hoe droevig ik ben. 

Mijn excuses als ik sommigen hiermee doe schrikken, maar als ik mijn familie niet had, dan was ik er lang niet meer. Het is voor hen dat ik blijf (over)leven. Ik wil hen niet achterlaten met zoveel pijn en verdriet.