ik ben mijn grootste criticus

Ik ben mijn grootste criticus. Bij alles wat ik wel of niet doe, vind ik dat het niet goed genoeg is. Ik scheld mezelf ook heel wat uit. Ik weet niet zo goed hoe ik het kan omschrijven, daarom dat ik het best een aantal voorbeelden kan geven :
– overdag als ik in bed lig/rust op de bank dan zeg ik tegen mezelf: “je bent een luie trien, een nietsnut. Je zou beter iets doen. Mama is in het huishouden bezig, het is beter dat je haar helpt. Waarom laat je alles aan haar over? “
– Als ik snoep, dan ben ik kwaad omdat ik besef dat het ongezond is, dat ik ervan zal verdikken,… De verleiding is soms te groot, waardoor ik een hele pak opheb voordat ik het wel en goed besef.
– ik ben woest omdat ik vandaag weer eens niet bewogen heb. Ook al heb ik erge pijnen, ik vind dat ik moet gaan wandelen, op de hometrainer fietsen,.. Maar het lukt mij meer niet dan wel, wat mij dan nog woester maakt en ik mezelf nog meer verwijt.
– Ik vraag dingen die ik zou willen niet omdat ik van mezelf vind dat ik het niet verdien.
– zaken die mij storen, zoals vervelende geluiden tijdens het eten (heb last van misofonie) ga ik niet aankaarten, omdat ik niet als een zaag wil overkomen, en anderen niet wil lastig vallen. Dus lijd ik in stilte, en kook ik van woede in mezelf zonder dat anderen iets opmerken.
– mijn haar ga ik niet heel kort knippen (ook al wil ik het omdat mijn haar mij soms overprikkeld), omdat anderen vinden dat het niet mooi is, omdat ik anderen ermee zou kunnen beledigen.
– Elke avond als ik in bed lig, zeg ik tegen mezelf dat ik het de volgende dag beter zal doen, dat ik niet te laat zal opstaan, dat ik actief zal zijn overdag,.. en elke ochtend is het weer niet zo, omdat ik weeral zo slecht geslapen heb
– als ik geen afspraak kan krijgen bij een hulpverlener, dan zeg ik tegen mezelf: “het is je verdiende loon, je bent het toch niet waard.” Ik weet nochtans dat het niemands schuld is, dat de wachtlijsten nu eenmaal lang zijn. En toch ga ik mezelf weer uitschelden.

Ik weet niet waarom ik mezelf zo straf, waarom ik mezelf keer op keer uitscheld. Ik zou zo graag willen dat ik gewoon rustig op de bank kan liggen zonder mezelf te verwijten, dat ik aan iets plezier kan beleven,…
Sinds ongeveer 2 maanden ben ik van antidepressiva verandert, en ik vermoed dat het iets helpt, want kan niet meer huilen. Dus daar ligt het niet aan, want het mezelf bekritiseren is al lange tijd aan de gang.

Komt het omdat ik zo weinig zelfvertrouwen heb? Door mijn pest verleden? Omdat ik aan de perfectionistische kant neig? Zou ik in een autistische burn-out zitten? Een zware depressie? Of is het door het slechte slapen?
Ik weet het niet. Het enige dat ik weet is dat het mij mentaal en fysiek nog dieper in de dal brengt.
Er spelen ook nog andere zaken mee waarover ik niet wil schrijven.

Nochtans ben ik erg mild naar anderen toe. Ik vind dat zij alles wel verdienen, ik gun hen rust toe, ik zeg tegen hen dat het goed is dat ze rusten omdat ze het nodig hebben. Ik laat hen hun leven leiden zoals zij dit willen. 

Wat ik ook niet snap is dat ik het vervelend vind als anderen tegen mij zeggen dat ik zo of zo moet doen. Dat ik mij gekwetst voel door hun opmerkingen. Zij mogen dingen niet tegen mij zeggen, maar ik mag mezelf wel de huid vol schelden. Waar is de logica hierin? 

Zijn er mensen die ook zo negatief zijn tegenover zichzelf? Hoe gaan jullie hiermee om?