gekwetst door artsen

Twee dagen terug kwam ik een post tegen op de Facebook groep «d’images et de mots (Mini Kiwi)» die mij getriggerd heeft. Voor de mensen die op Facebook zitten, en die prachtige ontroerende tekst willen lezen, het begint met «Aujourd’hui, je vais vous parler de Léa.» Het gaat, heel kort samengevat, over kwetsende opmerkingen die artsen zeggen aan neurodiverse mensen.
Helaas heb ik in het verleden mij ook afgewezen gevoeld door artsen. Na het lezen van dit bericht, heb ik de hele nacht de slaap niet kunnen vatten. Ik ben tot de constatatie gekomen dat ik een trauma overgehouden heb aan wat artsen mij gezegd hebben, hoe ze mij behandeld hebben. Niet alleen mij, maar ook mijn liefdevolle ouders, broers en zus
Ik wil graag hier graag een paar voorbeelden van geven:

• de pediater heeft mijn mama nooit willen geloven toen ze zei dat ze voelde dat ik « anders » was dan haar andere kinderen. De kinderarts verwierp dit altijd door te zeggen dat ik een laatbloeier was, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken.
• een paar maanden na mijn tweede job, begon het slechter met me te gaan. Ik heb een huisarts geraadpleegd die na allerlei verschillende lichamelijke onderzoeken niets vond. Hij was er dus ervan overtuigd dat het mentaal was (wat ook het geval was) en is een psychotherapie begonnen met mij, naast het geven van kalmeer een slaap medicatie. Na een decompensatie op het werk, en een opname van 24 uur, en pas 4 dagen later heeft die huisarts mijn ouders gecontacteerd. Die huisarts heeft mijn ouders de les gespeld en gezegd dat ik nu extra kwetsbaar ben. Hij heeft alles kapot gemaakt wat mijn ouders jaren met mij hebben opgebouwd, alles wat mijn ouders mij jaren hebben proberen aan te leren.
• Tijdens mijn aller eerste psychiatrische opname, zijn mijn ouders, broers en zus op familie therapie moeten komen. Het leek veel meer op een rechtbank waar mijn familieleden de « misdadigers » waren en de psychiater de rechter. De rechter – psychiater wees iedereen op de fout die ze gemaakt hebben met mij wat tot mijn zwaar psychisch lijden heeft geleid. Na 2 sessies hebben mijn broers en zus er de brui aan gegeven, wat ik ze totaal niet kwalijk neem. Welk recht had die therapeut om zo een lieve familie te breken?
• Ongeveer 2 maanden later, tijdens die eerste opname, heb ik tegen medisch advies in mijn ontslag genomen. Ik werd wakker geschud en voelde dat ik thuis moest zijn voor mijn vader en broer, nadat mijn mama een zwaar auto ongeluk heeft gehad. De psychiater weigerde om medicatie mee te geven, noch voorschriften, terwijl ik iets van 20 pillen per dag slikte. Hoe onverantwoord is het als arts om een patiënt niets van medicatie te geven? Had die geen besef van wat het met mijn lichaam en geest kon doen? Hoe gevaarlijk dit is?
• Tijdens één van mijn vele andere opnames in psychiatrie, had ik veel rugpijn. Ik werd doorverwezen naar een specialist, die mij zelfs niet onderzocht heeft, na het lezen dat ik een psychiatrische patiënt was.
• Na een zelfmoord dreiging en weggelopen te zijn uit de afdeling psychiatrie van een ziekenhuis, vroeg ik aan mijn psychiater of ik een psycholoog kon spreken. Hij vond dit niet nodig.
• Diezelfde psychiater heeft zich kwaad gemaakt op mijn ouders toen ze vroegen of ik eventueel autisme kon hebben. Hij zei « wie heeft er hier gestudeerd, wie ik er hier de arts, ik of jullie? « 
• Gedurende mijn laatste opname in een psychiatrische instelling, begon ik mij op een donderdag slecht te voelen (misselijk, last van mijn maag). Op vrijdag vroeg ik om een specifiek medicament die ik gewoon ben om te nemen als ik zulke klachten heb. Ze mochten dit niet. Ik moest eerst gezien worden door de huisarts, verbonden aan die instelling. Aangezien het weekend was, kon dit pas op maandag gebeuren. Ze hebben mij iets anders gegeven tegen de misselijkheid die niet geholpen heeft, integendeel het verergde mijn klachten. Ik heb toen naar huis gebeld, en, mijn vader is mij komen ophalen. Aangezien de klachten, die leken op een gastro, en ik daar gevoelig voor ben en al opgenomen ben geweest, leek het mijn ouders beter dat ik de specialist zou zien die mij hiervoor kende. Wat een drama is het geweest voor de instelling. Ze verweten mijn ouders dat ze bij het minste probleem mij kwamen ophalen. Dat ik een erg « verwend » persoon ben. Het ergste van al is dat ik na 10 dagen thuis blijven en het zien van de specialist, ik eerst niet mocht terugkeren. Mijn ouders hebben hard moeten pleiten en beloven dat ze zich niet meer zouden mengen met de behandeling. De enige persoon die mijn ouders een beetje vertrouwden, daar mochten ze geen contact mee meer hebben. Dit is toch te absurd voor woorden? Net alsof het een dictatuur is.
• Bij diezelfde instelling hebben mijn ouders opnieuw moeten pleiten dat ik de instelling mocht verlaten om advies in te winnen bij een autisme specialist en om mij erop te laten testen. Toen ik uiteindelijk de diagnose zwart op wit kreeg, hebben ze die in twijfel gesteld.
• Het derde en laatste serieuze kritiek die ik op die instelling heb, is een vervalsing in verklaring. Nadat ik eindelijk tot het besef gekomen ben dat al die opnames in psychiatrie mij niet zouden helpen, en mijn familieleden de enige waren die mij begrepen en er altijd voor mij zijn, heb ik ontslag genomen. Een paar weken later ben ik naar het Vlaams Fonds (ik vermoed dat de naam niet meer juist is) gegaan voor een nummer zodat ik hulp kon hebben voor eventueel begeleid wonen en thuis begeleiding. De sociaal assistente had in het dossier een brief van de instelling. Mijn moeder en ik hebben gevraagd of we er een kopie van mochten hebben. Dat mocht niet maar we hebben die wel kunnen lezen. Erna heb ik aan mijn psycholoog gevraagd of zij aan de instelling een kopie van die brief kon bemachtigen. Wat een schok toen mijn mama en ik die kopie lazen. Er stond het tegenovergesteld in van wat er in die eerste brief stond. Dat ze zogezegd altijd al wisten dat ik autisme heb, dat ze daar de gepaste therapieën voor gegeven hebben,…. Ik denk dat ik ze had kunnen aanklagen voor valsheid in geschriften, maar had geen bewijs.
• Alle psychiaters, psychologen hebben mij doen geloven dat mijn familie slecht was voor mij, dat het beste was dat ik afstand van hen nam. En doordat ik niet meer mezelf was door de medicatie en mijn naïviteit geloofde ik hen. Daardoor heeft het zo lang geduurd eer dat ik tot het besef kwam dat ze fout zaten en dat ze mij gemanipuleerd hebben.
• na een operatie van een cyste van endométriose in de darmen, hebben ze de morfine gestopt de ochtend na de operatie, terwijl ik nog zo vreselijke pijn had. De arts was verbaasd dat ik zo een pijn kon hebben. Ik durfde dat geen pijnstillers meer te vragen. Ik ben er bijna van overtuigd dat ze de morfine zo vroeg gestopt hebben omdat ze wisten dat ik een psychiatrische patiënt was.
• Mijn vorige huisarts, een man, is erg macho. Hij geloofde niet dit ik autisme kon hebben. Ik voelde me gekleineerd door hem.
• Een fysiotherapeute zei dat fybromyalgie niet bestaat. Ik had toen een blog hierover geschreven. 

Dit is een greep van de vele misstappen die artsen gedaan hebben, van de vele gesproken woorden die kwetsend zijn. Ik heb nu enorm veel moeite om artsen te vertrouwen, en er zijn zaken die ik niet durf te bespreken (die mij nochtans op de maag liggen en waar ik mee worstel).
Ik mag van geluk spreken dat ik nu een lieve huisarts heb, die mij begrijpt, die snapt welke problemen ik heb door mijn autisme en fybromyalgie. Die verder durft te kijken, en niet elke pijn die ik heb linkt aan fybromyalgie. Die niet aarzelt om een verdere onderzoeken aan te vragen, of mij naar een specialist stuurt als ze ergens over twijfelt of om zekerheid te hebben. Ik aarzel dus niet om 100km te rijden voor een bezoek aan de huisarts, die haar praktijk heeft in de stad waar mijn ouders wonen.

Niettemin ben ik nu door het lezen van die tekst en het mij herinneren van al het kwaad dat die verschillende artsen mij aangedaan hebben, en wat ik al lang vermoedde ervan overtuigd dat ik lijd aan het post traumatische stress syndroom.