pijnervaringen

Ik heb een andere pijn ervaring dan de meeste mensen. Ik ben of overgevoelig aan pijn, of ondergevoelig aan pijn. Als kind krijste ik nooit als ze een spuitje moesten geven, als ze bloed moesten trekken. Maar ik weet nog dat ik begon te huilen als ik hoofdpijn had, me misselijk voelde en moest overgeven. Ik vond dit verschrikkelijk. Als kind was ik makkelijk wagenziek. Zelfs tijdens een rit van amper 10 minuten, zou ik minstens 1 keer moeten spugen. Sinds ik zelf met de wagen rijd, heb ik dit probleem niet meer. Maar ik zou nu wel nog steeds beginnen te huilen als ik moet overgeven.
Voor een klein kwetsuurtje kan ik heel veel pijn voelen, en me belachelijk maken. En voor iets serieuzer amper iets voelen. 

Ik reageer ook vaak anders op medicatie. Ofwel heeft het geen effect (zo bv met kalmeerpillen, slaapmedicatie: ik werd er niet rustiger van, sliep er niet beter van), ofwel heb ik enorm veel last van de bijwerkingen (vanaf dat ik bv antibiotica inneem, heb ik last van constipatie). Het kan ook gebeuren dat ik een lagere dosis neem dan voorgeschreven omdat ik er zo gevoelig aan ben. 

In april 2004 moest ik naar het ziekenhuis voor een kijkoperatie. De week ervoor, tijdens een coloscopie konden ze niet ver gaan met hun scoop om de darm te onderzoeken. Er was een obstructie. Ik had nochtans geen last ondervonden, geen pijnen. Ze wisten niet wat het kon zijn, dus moest het snel verwijderd worden.
Het bleek een cyste van endometriose te zijn.
Ik weet nog dat ik de dagen na de operatie enorm veel pijn heb gehad. De dokter begreep niet waarom ik zoveel pijn kon hebben. Ik had de indruk dat hij me niet au serieus nam, dat hij dacht dat ik me aanstelde.
De pijnpomp hadden ze de ochtend na de operatie verwijderd. Ik snapte niet waarom. Kwam het omdat ze in het dossier gelezen hadden dat ik al opgenomen was geweest in psychiatrie? Dachten ze misschien dat ik verslaafd was aan pijnstillers, of er verslaafd aan kon raken? 

Ik heb tijdens mijn opname van 5 dagen deze gedichten geschreven: 

1. Ik lig in het ziekenhuis,
en voel me er slecht.
Ik lig in het ziekenhuis,
en heb zo’n pijn.
Ik lig in het ziekenhuis,
en voel me hier ook niet begrepen.
Ik lig in het ziekenhuis,
en voel me er zo eenzaam.
Ik lig in het ziekenhuis,
en voel me weer eens niet echt geholpen.
Ik lig in het ziekenhuis,
en voel me in de steek gelaten.
Ik lig in het ziekenhuis,
en voel me zo angstig.
Ik lig in het ziekenhuis,
en zou ervan willen weglopen !!
2-4-2004

2. Mensen zeggen :
« het zal nu alleen maar betergaan »,
en denken dat dit mij blij maakt.
Mensen zeggen :
« het zal nu alleen maar betergaan »,
maar dit is niet wat ik wil horen.
Mensen zeggen :
« het zal nu alleen maar betergaan »,
maar hebben zij zo’n operatie gehad?
Mensen zeggen :
« het zal nu alleen maar betergaan »,
maar kennen zij iets van die pijn die je hebt?
2-4-2004

3. Volgens hun boekje,
ben ik jong en fit,
dus heb ik niet zo’n pijn,
maar dit is niet waar !
Volgens hun boekje,
ben ik jong en fit,
dus recupereer ik sneller,
maar dit is niet het geval !
Volgens hun boekje,
ben ik jong en fit,
dus heb ik minder zorgen nodig,
maar ik ben toch ook een patiënte !
2-4-2004

4. De dokter vroeg mij wat dat is op m’n benen, en arm,
maar ik gaf hem geen antwoord.
De dokter vroeg mij wat dat is op m’n benen, en arm,
maar ik durfde niks te zeggen.
De dokter vroeg mij wat dat is op m’n benen, en arm,
maar ik negeerde zijn vraag.
De dokter vroeg mij wat dat is op m’n benen, en arm,
maar ik was te angstig om erover te praten.
4-4-2004