ode aan mijn familie

Vandaag wil ik graag gebruik maken van deze post om een ode te brengen aan mijn familieleden.

Mijn ouders spelen een heel belangrijke rol in mijn leven. Ze staan altijd klaar voor mij, hebben altijd in mij geloofd. Toen ik opgenomen was in de psychiatrie, heeft mijn moeder gevochten als een leeuw. En het was niet makkelijk, want de psychiaters wilden niets van mijn ouders weten (zij waren degenen die al mijn leed veroorzaakten). Mijn mama wist dat ze het fout hadden, en ze is blijven zoeken naar een betere oplossing voor mij, ze heeft uren op Internet gesurfd naar informatie,… tot ze zo uiteindelijk een mail verstuurd heeft naar een specialist in autisme. Dit was de sleutel die een nieuwe deur heeft doen openen. Die specialist heeft tot grote verbazing van mijn ouders geantwoord, en een paar weken later zaten ze voor een lang gesprek in zijn kantoor. Eindelijk werden mijn ouders gehoord! Eindelijk kon er nu vooruit gekeken worden, op een ietwat positievere manier.

Ik besef dat mijn familie het niet altijd even makkelijk heeft gehad met mij. Ik heb op hen geroepen, ze uitgescholden, hen dreigberichten verstuurd, hun vertrouwen geschonden. Ik weet dat ik hen pijn gedaan heb, dat ze door mij geleden hebben. Ik bied hen hiervoor mijn excuses aan, hoewel ik weet dat het niet nodig is. Ik ben al lang vergeven. Sommige zaken die ik gedaan heb was toen ik niet meer mezelf was, versufd door de vele medicatie,…Ze beseften dit, en hebben het mij niet kwalijk genomen. Echt super van hen!! 

Mijn familieleden zijn zo belangrijk voor mij. Ze zijn mijn alles. Het zijn niet altijd mijn broers en zussen, maar ook mijn allerbeste vrienden, mijn vertrouwenspersonen, degenen aan wie ik altijd raad mag vragen over alles wat je maar kunt bedenken. 

Ik weet echt niet wat ik zou doen als ik hen niet had. Ik zou verloren zijn. Ik denk dat ik er dan al lang niet meer zou zijn.

De vele keren dat ik zelfmoord wilde plegen, maar het dan toch niet deed, was omdat ik  voornamelijk dacht aan mijn petekind, alsook aan de andere familieleden. Ik wilde hen geen pijn doen, hen niet met een immens verdriet achterlaten en ontelbare vragen en twijfels.

Ik heb altijd de kinderen van mijn zus en broer een beetje beschouwd als ook mijn kinderen. Ik hou enorm veel van kinderen, maar weet dat ik er zelf nooit zal hebben. Al de liefde die ik dus in mij heb, geef ik aan hen. Ik hou enorm veel van mijn neven en nicht.

Ik besef hoeveel geluk ik heb met mijn familie. Ik weet dat er heel veel mensen dit geluk niet hebben, en dat ze verstoten zijn geweest door hun familie. Ik vind het echt heel jammer voor deze mensen, en weet hoeveel ze hierdoor lijden. Want niets is mooier dan een zo fijne band te hebben met zijn ouders, broers, zussen.